ΓΝΩΜΗ 28/10/14

                                       ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

ΑΦΙΕΡΩΜΑ  ΣΤΗΝ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΟΧΙ

Από το ίδιο βιβλίο Μαρτυρίες  του 40-41 διαβάζωβ το ακόλουθο απόσπασμα.

 Η χιονοθύελλα  είχε κοπάσει. Κάτω από το θαμπό φως της χαραυγής   γονατιστός ο λοχαγός  ανιχνεύει τον ορλιζοντα. Ένα σύμπλεγμα  από παράξενα δέντρα ,χωράφια ,δασωμένες χαράδρες .Στέκεται δίπλα μας βουβός, βυθισμένος  στην έκσταση του ανθρώπου  που περιμένει  με αγωνία την κρίσιμη στιγμή. Κάποτε  κοιτάζει το ρολόι του και σκύβοντας στο χαράκωμα λέει με σιγανή φωνή. Πέντε λεπτά.

  Πέντε λεπτά που μοιάζουν αιωνιότητα.

 Σε μια στιγμή η φωνή του αντηχεί. Έτοιμοι. 1,2,3, 4 5…10 δευτερόλεπτα. Ένας αιώνας ολόκληρος  και ύστερα ο λυτρωμός. Ένα σφύριγμα μαζί με τον υπόκωφο  θόρυβο της φωτοβολίδας.

 Πρώτος πετάγεται ο σαλπιγκτής. Με αγκαλιάζει μέσα στο δραματικό  ίλιγγο της στιγμής  και υψώνοντας τα χέρια στον ουρανό ψιθυρίζει : επί τέλους ! Ύστερα ξεσπώντας σε ένα τρελό  γέλιο αρχίζει να σαλπίζει. Προχωρείτε – προχωρείτε !

  Αμίλητοι οι πολεμιστές  τινάζονται έξω από το χαράκωμα. Οι λόγχες θαρρείς πως  σκίζουν ατσάλινα τείχη στη θυελλώδη έφοδό τους .Σε όλα τα αυτιά αντηχεί η φωνή του λοχαγού. Εμπρός παιδιά για την Ελλάδα.

  Οι οβίδες οργώνουν το ύψωμα  όπου είναι  γαντζωμένοι οι Ιταλοί.

   Η μία μετά την άλλη σαρώνονται  οι αντιστάσεις του εχθρού. Σιλουέτες  Ιταλών με υψωμένα τα χέρια προβάλουν από ‘όλα τα σημεία .Ο αιφνιδιασμός είχε επιτύχει. Ο λόχος   μας ορμά τώρα  με τη λόγχη. Σκαρφαλώνουμε στο ύψωμα.

  Οι τσολιάδες  πετούν σαν κάποια  υπεράνθρωπη δύναμη να τους οδηγεί. Μαίνεται η μάχη. Μια συναρπαστική αγριότητα  ξεχειλίζει όλες τις ψυχές. Οι Ιταλοί που απομείναν από το μακελειό  οχυρωμένοι στα πολυβολεία  αμύνονται ακόμη. Πάνω στην αντάρα της μάχης ο σαλπιγκτής  σημαίνει αδιάκοπα έφοδο. Ύστερα τρέχει  σαν αλαφιασμένος στην κορυφή του υψώματος και σαλπίζει. Εμπρός.. εμπρός!!!

   Μόλις τελείωσε η μάχη  άρχισαν οι πρώτες αφηγήσεις.. Άλλοι ανάβουν τσιγάρο  ξαπλωμένοι δίπλα σε νεκρούς. Άλλοι  μπροστά στους τραυματίες  που βογκούσαν ακόμη. Πιο χλωμοί με άθλιο ηθικό, ανθρώπινο κουρέλι οι αιχμάλωτοι μας αντίκριζαν με το ύφος  πληγωμένου που ζητά την κατανόηση του νικητή.

  Κάποιος δικός μας τους δίνει τσιγάρο. Ένας άλλος  τους προσφέρει λίγο ψωμί. Κόβουν πολλοί  από το δικό τους νερό και το προσφέρουν στα  διψασμένα χείλη των τραυματιών. Μιλάει η  άγια Ελληνική  ψυχή. Το ανυπέρβλητο ελληνικό μεγαλείο μιας ψυχής που  γνωρίζει  να σβήνει το πάθος και στη θέση του να σκορπίζει τη συμπόνια.

  Σε μια στιγμή πλησιάζει ο λοχαγός . έχει ακόμη εκείνη τη γαλήνη  όπως και πριν τη μάχη Καλεί τον σαλπιγκτή. Σαπατάς- Σαπατάς.

  Η φωνή του πνίγεται από μια τραγική διαίσθηση από κάποιο τραγικό προαίσθημα. Μα πουθενά δε φαίνεται ο σαλπιγκτής.

 Ο λόχος συγκεντρώνεται  πρόχειρα στη ανατολική πλευρά  του λόφου κάτω από τα πανύψηλα δέντρα .

 Επιμένει ακόμη ο λοχαγός.: Σαλπιγκτής- σαλπιγκτής. Ο επιλοχίας αρχίζει το προσκλητήριο.

  Ξάφνου  ένα αιμόφυρτος  στρατιώτης  προβάλει από το κοίλο ενός ορύγματος . Βαδίζει τρικλίζοντας και καθώς το αίμα τρέχει από το μέτωπό του φέρνει στα χείλη του τη σάλπιγγα. Το προσκλητήριο έχει ήδη αρχίσει ο επιλοχίας  εκφωνεί βιαστικά τα ονόματα. 7 απόντες νεκροί. Ο κατάλογος προχωράει. Σαλπιγκτής Θεόδωρος Σαπατάς.

  Τον αντικρίζουμε βουβοί. Και ύστερα τον βλέπουμε να υψώνει τη σάλπιγγα  σημαίνοντας έφοδο και αμέσως μετά  τον εθνικό ύμνο. Οι ήχοι βγαίνουν μαζί με την ψυχή του. Στεκόμαστε σε στάση προσοχής μπροστά στη  φριχτή μεγαλοπρέπεια  της σκηνής. Δεν  έχουμε ακούσει  πιο παράξενη, πιο συγκλονιστική μελωδία  έτσι καθώς οι ήχοι ανεβαίνουν σαν ύμνοι αγγέλων.

Δευτερόλεπτα  περνούν κι ο σαλπιγκτής  κρατώντας ακόμη τη σάλπιγγα στο στόμα  σωριάζεται στο χώμα. Μόλις είχε προλάβει να φωνάξει παρών.

  Το προσκλητήριο των νεκρών είχε τελειώσει !!!