ΕΚΚΛΗΣΔΙΛΟΓΟς 14/1/15

                                              Καθ οδον

  

 ΚΟΙΝΩΝΙΑ  ΣΕ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΌ

    Σήμερα τα φώτα και ο φωτισμός και χαρά μεγάλη και ο αγιασμός

   Ο Θεός να δώσει φώτιση σ` αυτούς που μας κυβερνάνε –λέει ο Χαρίδημος που έρχεται στην πρωινή σύναξη της καφενόβιας παρέας ανικανοποίητος όπως πάντα.!

   Μεθεόρτια η σύναξη προσπαθεί τον απολογισμό της χρονιάς που πέρασε .

  Συν-πλην, συμπέρασμα μηδέν εις το πηλίκον-λέει ο Παμίνος που εννοεί να βλέπει το ποτήρι μισοάδειο καθόσον-ρητορεύει- αν το έχετε προσέξει κάθε χρόνο αίσιον και ευτυχές ευχόμαστε και  απαίσιον καταλήγει όσο για την ευτυχία πως το λέει το τραγούδι –και που λες Ευτυχία ευτυχία δε βρήκαμε. Λίγα μόνο ψυχία   ευτυχίας χαρίκαμε!

   Αγανακτεί η κυρά Σοφία η γυναίκα του καφετζή που παρακολουθεί ανελλιπώς τις «συνεδρίες» μας 

  -Δούλε πονηρέ και άπληστε δε λες Δοξα τω Θεώ που ζεις μια ακόμη χρονιά με όλα σου τα καλά. Με την υγεία σου , με τα ζεστά σου ρούχα, με το σπιτάκι σου με την παρεούλα σου στον καφενέ με την οικογένειά σου. Με ένα πιάτο φαγητό να σε περιμένει έτοιμο στο σπίτι και με τη συνταξούλα σου που όση και να είναι, λίγο πολύ φτάνει για τα φάρμακά σου. Για ρίξε μια ματιά δίπλα σου-γύρω σου. Για απολογισμό λέτε  τόση ώρα. Δε σας φτάνει που ζήσατε γεροί με όλα σας τα καλά μια χρονιά ακόμη !

  - Ναι –δε λέω όχι-επεμβαίνει το αριστερό ψαλτήρι αλλά πήραμε τη σύνταξη  από τις 22 του Δεκέμβρη, 10 μέρες ενωρίτερα και από τη μια μεριά χαράς ευαγγέλια διότι είχαμε ρεφάρει από τις 20 του μήνα αλλά.. θα ξαναπληρωθούμε  στις 30 του Γενάρη, όπερ άντε να τα βγάλεις πέρα ολόκληρες 40 ημέρες. Διότι τα …φάγαμε. Γιορτινές ημέρες. Όσο και να πεις δε θα ξοδέψω, πάλι κάτι παραπάνω θα πάρεις. Άσε πια τα παιδιά η τα εγγόνια Και δεν είναι και η εποχή που παίζαμε με μια κάλτσα γεμισμένη κουρέλια ή πριονίδι για μπάλα. Πανάκριβο και το ελάχιστο δώρο. Πως να το αρνηθείς στον πιτσιρίκο που σ` αγκαλιάζει τρυφερά : παππού να σου δώσω ένα φιλάκι τι θα μου  δώσεις εσύ ;

   Η αλήθεια είναι ότι δεν τον βρίσκεις πουθενά τον άνθρωπο. Κι η ακόμη πιο πικρή αλήθεια είναι ότι κοιτάς δίπλα σου και  βλέπεις χέρια απλωμένα για ένα πιάτο φαγητό της φιλανθρωπίας  ή ένα ρούχο ζεστό, μια στέγη , ή ακόμη και ένα χαμόγελο  μια ενθάρρυνση – αυτό το δόξα τω Θεώ –που λέμε

  Μια κοινωνία   που ζει στην κόψη του ξυραφιού .Η μιζέρια , η ανεργία, η επιβίωση στα όρια της φτώχειας Η ζωή εν τάφω, της μεγαλύτερης μερίδας  του κόσμου. Η απόγνωση της αστικής διαβίωσης. Ο καταναγκασμός  στο κάτεργο των απαιτήσεων που δε γίνεται πια να τα προλάβεις με όποια περικοπή ακόμη και των απαραίτητων . Η εξαντλημένη αντοχή του μισθοσυντήρητου ή του συνταξιούχου που λίγο ακόμη και θα πέσει σε κώμα. Τι ήταν η χρονιά που πέρασε. Έμπα  ψυχή- έβγα ψυχή

   Την ίδια ώρα διαβάζεις τα περιοδικά των κοσμικών  ή τα βλέπεις κρεμασμένα στα περίπτερα και χάνεσαι. Μια κοινωνία  που ζει αγνοώντας τι θα πει η λέξη «κρίση λες και αφορά άλλη χώρα σε άλλον πλανήτη .Ένας ολόκληρος κόσμος που ζει με μια προκλητική συμπεριφορά  σαν να μη υποπτεύονται ότι υπάρχουν άνθρωποι που αγωνίζονται για να βρουν μια θέση τον ήλιο- ή  για να μη χάσουν αυτή που έχουν και κοιμούνται – ξυπνούν  με την αγωνία  του τι θα φέρει ή επόμενη ημέρα, η επόμενη χρονιά

  Ο επιδειχτικός  πλούτος. Η σπατάλη. Η διασπάθιση του χρήματος σε ανόητες συμπεριφορές. Η κυριαρχία του περιττού με μια πρωτοφανή κοινωνική  πρόκληση στο δράμα των  άλλων.

   Να πως ζει ο κόσμος –επιμένει ο Χαρίδημος. Κι όχι με το μολύβι στο χέρι, τόσα μου λείπουν τόσο μου κόψαν, τόσα χρωστάω και   άρα συν πλην πατώνουμε σούμπιτοι και όπου να `ναι θα κόψουμε και τον καφέ και προσπαθούμε όπως ο πνιγμένος να κρατηθούμε από τα μαλλιά μας; Τι απολογισμό να κάνεις; Ότι αυξήθηκε ο προστάτης και κάθε τρεις και λίγο… « με  συγχωρείτε  πάω στην τουαλέτα»  Ναι Δόξα τω Θεώ χίλιες φορές το λέω και το πιστεύω αλλά…

   Πώς να μη θυμηθείς τον Παλαμά .Αυτοί που πέρασαν , περνούνε θα περάσουν, κριτές θα μας δικάσουν, οι αγέννητοι κι οι νεκροί !

                               Σταύρος Ιντζεγιαννης