ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
ΟΥΑΟΥ
Το χρήμα δεν κάνει την ευτυχία αλλά σε
βοηθάει να περάσεις τη δυστυχία σου …πιο άνετα !!!
----------
Πρωτοσέλιδο στα διεθνή γεγονότα το οικονομικό
πρόβλημα της Ελλάδος που επικεντρώνεται
στη λιτότητα- εξαθλίωση που μας επέβαλαν οι δανειστές μας, για να πληρωθεί το
ρηθέν και έκτοτε εν ισχύει, ότι το βερεσέ κρασί μεθάει δυο φορές. Μια που το πίνεις
και μια που το ξεπληρώνεις.(μεταξύ μας: Καλλίτερα μεθυσμένος που τα βλέπεις όλα
διπλά παρά αδέκαρος)
Φυσικά
το παγκόσμιο ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο κρατικό χρέος, με τον κ. Λαφαζάνη, να επιμένει να σκίσει τα μνημόνια
και ότι έχει σχέση με χρέη, θυμίζοντας το ωραίο θεατρικό έργο του Ντάριο Φο «δεν
πληρώνω , δεν πληρώνω» αντίθετα από την επίσημη κυβερνητική γραμμή, που μάχεται
στις Βρυξέλες, να πείσει ότι «ναι μεν…αλλά». Δηλαδή αναγνωρίζουμε το χρέος μας,
αλλά να βρούμε κάποια φόρμουλα να το
πληρώσουμε και να μη ζοριστούμε κιόλας, γιατί «Απάνω που έμαθα το γάιδαρό μου
να μη τρώει, μου ψόφησε αφέντη μου, είπε ο Χότζας στο ανατολίτικο ανέκδοτο!!!»
Άλλωστε όπως έχει πει και κάποιος διάσημος
μπαταχτσής, η εξυπνάδα είναι να ζεις με τα ξένα, με τα δικά του ζει ο καθένας.
Χρέη υπάρχουν δύο ειδών. Το κρατικό που οικονομικό και πολιτικό μαζί, στραγγαλίζει
όπως είναι επόμενο την κοινωνία, με αντίκτυπο σε κάθε πτυχή της
καθημερινότητάς, με πρώτη την ανάπτυξη, την ανεργία, την υγεία μας, την παιδεία
και όλα τα παρελκόμενα που το ένα τους επηρεάζει το άλλο, σαν συγκοινωνούντα
δοχεία.
Το άλλο χρέος είναι το ατομικό που είναι και
το σπουδαιότερο. Διότι τα κρατικά χρέη θα τα κανονίσει ο κ. Βαρουφάκης και στο
κάτω – κάτω ότι γίνει για όλους θα γίνει και για σένα (εδώ αδερφέ μου βγάλαμε
ολόκληρη κατοχή και δε θα βγάλουμε μια …πείνα παραπάνω ; )
Τα ατομικά χρέη τα οποία είναι και τα χειρότερα, είναι πολλών ειδών με
σπουδαιότερα τα οικογενειακά και τα…ερωτικά!
Θα διαφωνήσετε
ίσως, αλλά στη δική μου γενιά, το οικογενειακό χρέος ήταν το υπ` αριθμόν ένα
μέλημα του οικογενειάρχη και που ακόμη και μέχρι σήμερα εξακολουθεί, αλλά με
άλλη προτεραιότητα.
Παλαιά το πρώτο χρέος που αντιμετώπιζε η
οικογένεια ήταν η αιματηρή οικονομία (σε βάρος της προσωπικής άνεσης) για να αφήσουμε ένα σπίτι στα παιδιά μας. Χώρια που
ο θεσμός της προίκας απαιτούσε να έχεις
να δώσεις στον γαμπρό ένα προικώο
διαμέρισμα ή μαγαζί εκτός και από τα μετρητά που πολλοί απαιτούσαν. Ήταν η
εποχή που η κόρη δε δούλευε και ο γαμπρός συνεχώς απαιτούσε. Πολλές φορές
μάλιστα και με την απειλή την παραμονή του γάμου, το λεγόμενο …πανωπροίκι!
-Η μου γράφεις και το μαγαζί ή δεν πάω στην
εκκλησία
-Μα δεν είχαμε πει για το μαγαζί
-Ναι αλλά βλέπετε τα πράγματα έχουν
στριμωχτεί και…
Σήμερα ο έντονος συγχρωτισμός με τον έξω από
μας κόσμο, η εύκολη πρόσβαση στα τεκταινόμενα στην αλλοδαπή και η εισαγωγή νέων
ηθών στο όνομα μιας δήθεν απελευθέρωσης από αξίες και ταμπού καθώς και κάποιος
νεφελώδης διαφωτισμός, άλλαξαν τα ήθη μας, χωρίς όμως να αλλάξουν και το χρέος
του γεννήτορα. Η προίκα εξακολουθεί να υπάρχει, αλλά η προτεραιότητα είναι η
σπουδή που και πάλι αποτελεί το ύψιστο χρέος του πάτερ φαμίλια, ο οποίος πρέπει
να στερηθεί τα πάντα, προκειμένου να σπουδάσει το παιδί του.
Και το χρέος του παιδιού θα ρωτήσετε ; Αυτό
που κάποτε λέγαμε : Να μου δώσει ένα ποτήρι νερό ; Λυπάμαι που θα σας
απογοητεύσω αλλά αυτό δεν υπάρχει στη λίστα με τα χρέη. Ο κόσμος άλλαξε- αλλάξαν οι καιροί –αν δεν το έχετε
καταλάβει
Μια τρίτη κατηγορία είναι τα ερωτικά χρέη
που εξοφλούνται στα σκαλιά της εκκλησίας και όπου ο μεν γαμπρός φοράει μαύρα η
δε νύφη άσπρα. Ο συμβολισμός είναι ότι ο μεν γαμπρός υπογράφει τη… δυστυχία του
η δε νύφη την… αγνότητά της !
-Ορίστε ; Την αγνότητά της είπατε ; Ουάου
που λέει κι ο Βαρουφάκης!!!
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου