Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

εκκλησιολογος 28/3/14



                                                     ΚΑΘ ΟΔΟΝ

       ΜΙΑ ΓΙΟΡΤΗ

    Προχθές παραμονή της διπλής μας  κορυφαίας γιορτής του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου –εκείνο το ποιητικά ανυπέρβλητο Χαίρε Κεχαριτωμένη- μαζί και την επέτειο της Εθνικής  μας παλιγγενεσίας το ηρωικό `21 γέμισε η ψυχή μου Ελλάδα δικαιώνοντας τον λόγο του ποιητή: Κλείσε μέσα στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα νοιώσεις κάθε είδους μεγαλείο.
    Ήταν μια μικρή αλλά ωστόσο μεγάλη σε μηνύματα γιορτή στο 1ο τμήμα του ολοήμερου Νηπιαγωγείου  Κάτω Καστριτσίου, όπου γέμισε ο τόπος από τους λιλιπούτειους φουστανελάδες και τις κοπελίτσες με τις εθνικές ενδυμασίες. Ψυχή μου η Ελλάδα!
   Και ήταν διπλή η συγκίνηση γιατί βροντοφώναξε μέσα από τα τραγούδια και τα ποιήματα που είπαν οι μικροί στην ηλικία και το ανάστημα αλλά μεγάλοι στον ενθουσιασμό και την περηφάνια τους μαθητές του νηπιαγωγείου, ότι η Ελλάδα, η Χριστιανική Ελλάδα που απόκτησε τη λευτεριά της πολεμώντας «για του Χριστού την πίστη την Αγία και της πατρίδος την Ελευθερία» ζει μέσα στις καρδιές –αυτόν τον πιο φυσικό και απόρθητο χώρο του Έλληνα-και θα ζει όσα χρόνια κι αν περάσουν. Κι ας ντρέπονται κάποιοι κυβερνήτες της να ορκιστούν στο Ιερό Ευαγγέλιο ξεχνώντας  ότι σ` αυτό το Ευαγγέλιο ορκίστηκαν τον όρκο τους Ελευθερία ή θάνατος ξεκινώντας τον υπέρ πάντων αγώνα  του σκλαβωμένου έθνους οι ήρωες του 21.
    Και τι δεν έκαναν οι πιτσιρικάδες των 5-6 χρόνων, που με την σοφή και ακούραστη επίβλεψη και διδασκαλία των νηπιαγωγών τους, της κ. Αναστασίας Παπαδιονυσίου και της κ. Βέρας Μυλωνά έδωσαν μαθήματα υποκριτικής απαγγέλωντας πατριωτικά ποιήματα τραγουδώντας  χορεύοντας και ζωντανεύοντας  σε ένα μικρό θεατρικό δρώμενο το κρυφό σχολειό. Αυτό το σχολειό που οι ανιστόρητοι προοδευτικοί της νεότερης θολοκουλτούρας προσπαθούν να ακυρώσουν, ξεχνώντας ότι εκεί πάνω στα χωριά και τις ραχούλες οι κατατρεγμένοι  ραγιάδες έμαθαν τα πρώτα κολυβογράμματα από τη φυλλάδα του καλόγερου.
   « Και μέσα στη θολόκτιστη εκκλησιά
    στην εκκλησιά που παίρνει κάθε βράδι
    την όψη του σχολειού,
    το φοβισμένο φως του καντηλιού
     τρεμάμενο τα ονείρατα αναδεύει
    και γύρω τα σκλαβόπουλα μαζεύει »   γράφει  ο Ιωάννης Πολέμης σ` εκείνο ωραίο του ποίημά του που κι εμείς κάποτε  σε χρόνια  παμπάλαια  είχαμε απαγγέλλει με συγκίνηση, γιατί οι δάσκαλοί μας είχαν σπείρει μέσα μας την έννοια της πατρίδας και της θρησκείας, αυτές τις αξεχώριστες δυο μεγάλες κολώνες που κρατάνε ασάλευτη τη ζωή του ανθρώπου. Θρησκεία και Πατρίδα. Αυτή η σπορά ήταν που μέχρι σήμερα μας κρατά κι αυτή τη σπορά φύτεψαν οι κυρίες νηπιαγωγοί του 1ο ολοήμερου νηπιαγωγείου. Και δεν είναι οι μόνες. Παρακολουθώντας κάποιες εκδηλώσεις αυτές τις μέρες (μια θαυμάσια γιορτή γεμάτη Ελλάδα οργάνωσε ο  Δ! Δημοτικός  σταθμός στην ενορία της Αγίας Σοφίας) ένοιωσα  ένα αίσθημα χαράς και ανακούφισης γιατί στην αντιξοότητα των καιρών που εκτός από τα οικονομικά προβλήματα έχουμε και τις φωνασκίες των όψιμων ιστορικών που προσπαθούν  να μας πείσουν ότι η Ελληνική επανάσταση ήταν ταξικός αγώνας, ( Να υπογραμμίσω ότι στις  14 Ιουλίου Εθνική εορτή της Γαλλίας το Παρίσι ήταν πνιγμένο  στις Γαλλικές σημαίες την ίδια ώρα που εμείς έχουμε πάψει να σημαιοστολίζουμε τα σπίτια μας για να μη θεωρηθούμε … εθνικιστές !!!) Ένοιωσα ένα αίσθημα σιγουριάς γιατί τα παιδιά μας από αυτή την μικρή ηλικία, μαθαίνουν την αγάπη στη θρησκεία και την πατρίδα και χάρη σ` αυτές - τις σε όποιο νηπιαγωγείο φωτισμένες δασκάλες νηπιαγωγούς που τίμησαν σε όλα τα νηπιαγωγεία με ανάλογες εκδηλώσεις την επέτειο της παλιγγενεσίας– τα ελληνόπουλα μαθαίνουν μέσα από τα ποιήματα και τα τραγούδια και τους ωραίους δημοτικούς μας χορούς τι θα πει Ελλάδα.   
   Χάρηκα –επισκέπτης-μαζί με άλλους φίλους  ετούτη την ωραία γιορτή, παρακολουθώντας την ευλάβεια με την οποία οι πιτσιρικάδες έψαλαν – και μας παρέσυραν κι` εμάς μαζί συγκινημένους –τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια-και μετά τον Εθνικό Ύμνο. Μα το σπουδαίο δεν είναι  αυτό που μου προκάλεσε το σημερινό μου σημείωμα, Είναι πως όταν θέλησα να συγχαρώ την κ Παπαδιονυσίου και την κ Μυλωνά για το έργο που επιτελούν με κοίταξαν με απορία: Μα είναι χρέος μας και κάτι παραπάνω. είναι η αγάπη μας στα Ελληνόπουλα μου απάντησαν Αν δεν  το κάνουμε εμείς τότε ποιος θα το κάνει.
  Ήταν η πιο ωραία απάντηση που έχω ακούσει και γι αυτό το μπράβο της στήλης .Το αξίζουν !
                                      Σταύρος Ιντζεγιάννης

Δεν υπάρχουν σχόλια: