Κριτική από τον Σταύρο Ιντζεγιάννη
ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΦΙΛΟΤΙΜΟ
ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΑΝΤΙΜΕΤΡΟ
Ο… ΜΑΥΡΟΓΥΑΛΟΥΡΟΣ
Πολυπαιγμένη, πολυβραβευμένη από την αγάπη του
κοινού, που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο Έλληνα πολιτικό με το επίθετο
Μαυρογυαλούρος, η σάτιρα –στην πραγματικότητα
πολιτική ηθογραφία-των Γιαννακόπουλου –Σακελλάριου « Υπάρχει και
φιλότιμο» δίνει την ευκαιρία στη θεατρική ομάδα «Αντίμετρο» να προσθέσει
στις επιτυχίες της μία ακόμη και να γεμίζει
το συμπαθητικό θεατράκι της οδού Φαβιέρου 5 ασφυκτικά κάθε βράδι-από Πέμπτη έως
Κυριακή-με την τόσο επίκαιρη στις μέρες μας μεταφορά στο θέατρο, του κινηματογραφικού έργου, των
Σακελλάριου-Γιανακόπουλου που πρωτόπαιξε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας.
Δύσκολο το εγχείρημα αν σκεφτεί κανείς ότι
άλλο το θέατρο κι άλλο ο κινηματόγραφος, με τις διαφορετικές σκηνικές
δυνατότητες, αλλά απαράλλαχτη ίδια η
εποχή στα ελληνικά πολιτικά μας πράγματα, όπου πάντα κάποιος Μαυρογυαλούρος «κλέβει»
στην πραγματικότητα με τα ψέματά του και τις υποσχέσεις του, τη ψήφο του
εύπιστου και πάντα ξεγελασμένου
ψηφοφόρου ο οποίος –τι να κάνει ;-όπως ο πνιγμένος πιπάνεται από τα μαλλιά του
!
Ο Μαυρογυαλούρος έχει καταστεί το σήμα
κατατεθέν της πολιτικής μας ζωής κι από αυτή την άποψη η επικαιρότητα
παραμένει αδιασάλευτα και διαχρονικά
ζωντανή.
Το πώς ο Μιχάλης Σμυρλής κατάφερε χωρίς
να αντιγράψει τον Κωνσταντάρα, να
δημιουργήσει έναν δικό του εκρηκτικό και πολιτικά πειστικά Μαυρογυαλούρο
παραμένει στα προσωπικά του επιτεύγματα. Ο Μαυρογυαλούρος του Σμυρλή πείθει πως
πρόκειται για έναν από τους πολιτικούς που συναντάμε στην καθημερινή μας επαφή
σε κάποιο πολιτικό γραφείο ή σε κάποια εκδήλωση περιμένοντας -εύπιστοι και
διαρκώς απατημένοι- να μας βοηθήσει. Κι
ενώ τον είχαμε συνηθίσει σε δραματικούς ρόλους
ήδη τον χειροκροτήσαμε και σε μια διαφορετική σκηνική παρουσία όπου η
σάτιρα υφέρπει μέσα από τη σοβαρότητα ενός ρόλου με διαρκείς μεταπτώσεις. Από
το σοβαρό στο γελοίο κι από το κοινωνικό στο πολιτικό, από την παραπλάνηση στην
αυτοκριτική δικαιώνοντας το θέμα : Υπάρχει και φιλότιμο!
-Υπάρχει άραγε –πολιτικά- φιλότιμο αναρωτιέται
ο θεατής που μοιραία κάνει τις αναγωγές του στην σύγχρονη πολιτική μας ζωή.
Τέρπειν άμα και διδάσκειν είναι ο κατά
Αριστοτέλη ορισμός κι από αυτή την άποψη μέσα από το άφθονο γέλιο ο θεατής
διδάσκεται αλλά …ξαναψηφίζει τους ίδιους !!!
Θαυμάσιος
ο Κώστας Ηλιόπουλος ενσαρκώνει αυτός
τους περίεργους ρόλους όπου το αστείο προσφέρεται με μια σοβαροφάνεια (τον
είχαμε χειροκροτήσει σ εκείνο το ανεπανάληπτο Χράτσα – χρούτσα -αλοιμονο στους
νέους- )με την ίδια θεατρική ομάδα. Τον χειροκροτούμε ξανά.
Σωστά μοιρασμένοι
οι ρόλοι από τον σκηνοθέτη της ομάδας «Αντίμετρο»
τον Μίλτο Σπυρόπουλο που κρατά πάντα ένα μικρό ρόλο για τον εαυτό του, αφήνοντας
στους άλλους να ζωντανέψουν την σκηνοθετική του διδασκαλία και άποψη. Ο ίδιος δικαιώνεται από το χειροκρότημα που δεν αφορά
μόνο τους ηθοποιούς αλλά και αυτόν που δίδαξε και έντυσε με αλήθεια ένα ψέμα.
Στους βασικούς συντελεστές πια του «Αντίμετρο»
ο Κώστας Γεωργόπουλος με τον διπλό ρόλο του Γιώργου (ιδιαίτερος του Υπουργού) και Πανάγος Ρόλοι διαφορετικοί που του
χειρίζεται άνετα..
Το έργο είναι έτσι δεμένο που όλοι
συμμετέχουν –δημιουργούν-έχουν ένα βασικό μερίδιο στην επιτυχία και διακρίνονται.
Η Ρένα Πάλμου (Λάμπαινα) η Έρση
Χαλιανδρού (Αλίκη) , η Σάρα Γαλάνη( Νάντα) η Κων/να Καραγιάννη ( Λώρα) η Αναστασία Μπαλάση (Κατίνα) ο Νίκος Διαμαντής
(Σωτήρης) ο Σάκης Κλήρης(Κώστας)Ο Λεωνίδας Τροϊζος (Σωφερ)και Όλγα Σταυροπούλου
( Τασία) απολαμβάνουν ακριβοδίκαιο το χειροκρότημα και τα άφθονα μπράβο που ακούστηκαν και κατά τη διάρκεια
και στο τέλος της παράστασης.
Το έργο που θα παίζεται για τρεις ακόμη
εβδομάδες ισορροπώντας ανάμεσα στο
σοβαρό και το γελοίο, ανάμεσα στο έλασσον και την υπερβολή είναι η ευκαιρία
όπου ο πολίτης –ο ψηφοφόρος - μέσα από
την απομυθοποίηση του πολιτικού βγάζει τα απωθυμένα του κι αυτό τον κάνει ν α
απολαμβάνει την θαυμάσια ερμηνεία της θεατρικής ομάδας αντίμετρο που
εξελίσσεται σε μια θεατρική σκηνή
απαιτήσεων>
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου