εκκλησιολογος 24/04/15

ΚΑΘ ΟΔΟΝ

   ΚΥΡΙΕ –ΚΥΡΙΕ

    Κύριε – Κύριε επίβλεψον εξ ουρανού και ίδε…!
   800 μετανάστες πνιγμένοι είναι ο τελευταίος απολογισμός, μέχρι στιγμής (ρυθμός που αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο),της τραγωδίας που βρίσκεται σε εξέλιξη στη Μεσόγειο. Μια θάλασσα που έχει καταντήσει υγρός τάφος, αντί να  είναι μια θάλασσα ειρήνης, πολιτισμικής επαφής των λαών και κυρίως εμπορίου  από την εποχή που οι Φοίνικες άρχισαν να τη χρησιμοποιούν σαν οδό επικοινωνίας και ανταλλαγών. Συνολικά λέγεται ότι τα θύματα ξεπερνούν τους 1500 τον τελευταίο μήνα και που βέβαια δεν αποβιβάζονται όλοι στην Ελλάδα. Το ίδιο ίσως και μεγαλύτερο  μέρος του μεταναστευτικού κύματος έχει η Ιταλία και η Ισπανία ή η Μάλτα. Ίσως όμως έχουν υποδομές που εμείς δεν έχουμε ή και η οικονομία τους δε βρίσκεται στα χάλια της δικής μας. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να συμπαρασταθούμε  σ` αυτoύς τους δυστυχισμένους και να μοιραστούμε ακόμη και το λίγο ψωμί που έχουμε..

 « Επείνασα γαρ και εδώκατέ μοι φαγείν, εδίψησα, και εποτίσατε με, ξένος  ήμην και συνηγάγετέ με, γυμνός και περεβάλετέ με, ησθένησα και εν φυλακή ήμην και επισκεψασθέ με–είπε !( Ματθαίος 25-35)       

    Θρηνούμε – Ιησουίτες κατά τα άλλα- βολεμένοι στη σιγουριά της  σπιτικής μας γαλήνης πίνοντας το  βραδινό μας ουίσκυ-μακριά από την τρικυμία- ακούγοντας τις ειδήσεις περισσότερο από τη δίψα μιας ειδησεογραφικής περιέργειας, βλέποντας τα δουλεμπορικά σαπιοκάραβα να αναποδογυρίζουν και τους ανθρώπους να πνίγονται αβοήθητοι. Φυσικά υπάρχει αγανάκτηση, αλλά αυτή περιορίζεται-αλίμονο- στο φιλολογικό μέρος της τραγωδίας, παρά στην απόφαση να ξεσηκωθούμε, να φωνάξουμε, να κατεβούμε στους  δρόμους φωνάζοντας για το δουλεμπόριο που ανθεί στον 21^ο αιώνα( Σημ: Χαλάμε τον κόσμο στα συλλαλητήρια  για τις δημοκρατίες  της Λατινικής Αμερικής ή για τους απεργούς πείνας ή τους φυλακισμένους τρομοκράτες) Τον αιώνα όπου ο άνθρωπος ψάχνει να βρει αν υπάρχει ζωή στον πλανήτη Άρη ενώ δεν μπορεί να διασφαλίσει τη ζωή στον πλανήτη γη. Αιώνα που αποκαλούμε αιώνα της τεχνολογικής κατά τα άλλα προόδου που καθώς δείχνουν τα  πράγματα τιθασεύσαμε τη μηχανή και χάσαμε την ψυχή μας

  Για σκεφθείτε λίγο την κυρία  που γέννησε δίδυμα πάνω στο δουλεμπορικό. Ο Θεός την ελέησε με την ευλογία του και σώθηκαν μητέρα και παιδιά.

   Την ώρα  δηλαδή όπου η Ευρώπη –μάλλον ο πλανήτης ολόκληρος- έχει γεμίσει από ανθρωπιστικές οργανώσεις που χύνουν  κροκοδείλια δάκρυά  για τον πόνο των άλλων.  Μου θύμισε εκείνα τα συμπόσια που γίνονται με θέμα την πείνα στον τρίτο κόσμο και όπου μπροστά στα καλοστρωμένα και γεμάτα από λογής εδέσματα οι συνδαιτυμόνες μπουκωμένοι πίνουν τις σαμπάνιες τους, καπνίζοντας τα πανάκριβα πούρα τους και  συζητούν πως θα χορτάσουν τους …πεινασμένους!!!

  Συζητούμε για το πόσοι οι νεκροί και πως θα περιθάλψουμε εκείνους  που ΕΤΥΧΕ να ζήσουν, αντί να συζητάμε τόσο καιρό που υπάρχει το πρόβλημα, για το πώς θα το σταματήσουμε, πως θα χτυπήσουμε το κακό στη ρίζα του, πως θα προλάβουμε την τραγωδία ένα βήμα  από την πόρτα μας.

   Σε Δις υπολογίζεται ό τζίρος  από το σύγχρονο εμπόριο ψυχών. Να υποθέσουμε ότι είναι τόσο δύσκολο να βρεθούν οι ένοχοι; Αλλά και αυτούς που συλλαμβάνουν γιατί δεν τους τιμωρούν παραδειγματικά

ώστε να αποτρέψουμε τη συνέχισή αυτού του ιδιότυπου εγκλήματος ;

   Θα μπορούσαν –σκέφτομαι, όπως ο κάθε απλός πολίτης-αντί να περισυλλέγουν νεκρούς να στείλουν δυο οχηματαγωγά να τους μαζεύουν από τα σαπιοκάραβα μόλις βγαίνουν  από τα παράλια της Τουρκίας ή της Λιβύης προτού αυτά βυθιστούν ή αν δεν μπορούν λόγω διεθνών συμβάσεων να μπουν στα χωρικά τους ύδατα, να τους περιμένουν ακριβώς στα όρια και έτσι να αφαιρέσουν από το δουλεμπόριο τη λεία προτού αυτοί  τους πνίξουν διότι στην πραγματικότητα αυτό γίνεται. Διασωθέντες ομολογούν ότι πλήρωσαν 3 χιλιάδες δολάρια κατά κεφαλή χωρίς να είναι και βέβαιοι ότι θα επιζήσουν. Η ανθρώπινη ζωή στο ρίσκο : Κορώνα γράμματα. Αν ζούσε ο Άμλετ θα ξαναρώταγε: Να ζει κανείς ή να μη ζει!

    Μιλάμε για ανθρωπιστική παιδεία , για ανθρωπιστικό πολιτισμό για ανθρωπιστική κοινωνία για ανθρωπιστική πολιτική. Και όλο μας τον ενδιαφέρον εξαντλείται στο να προσπαθούμε όχι να βρούμε και να εξαλείψουμε την αιτία αλλά να θεραπεύσουμε το αιτιατό Το αποτέλεσμα δηλονότι.

  Σκέφτεστε τι θα γινόταν αν ξανακατέβαινε ο Χριστός και έπαιρνε ένα  βούρδουλα : Ουαί υμίν γραμματείς και Φαρισαίοι υποκριτές

                                                       Σταυρος Ιντζεγιαννης.