ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΤΗΝ
ΠΑΣΑΝ ΕΛΠΙΔΑΝ…
Την
πάσαν ελπίδαν είς σε ανατήθι μι…
Γεμάτος ο κηροστάτης της Αγίας Σοφίας. Πανελλήνιες
– μου λέει ο νεωκόρος. Από το πρωί έχουν
έρθει όλες οι μανάδες κι αρχίζουν τα κεριά και τα προσκυνήματα για τον κανακάρη
τους ή την πριγκηπέσα τους
-Και οι πατεράδες;
-Αστον αυτόν λέει γνωστή μου για τον άντρα
της. Το μυαλό του στον μπεζαχτά. τόσα
βγάλαμε ,τόσα ξοδέψαμε. Παναγία μην έρθει η εφορία, ενώ εγώ ξημεροβραδιάζομαι από την αγωνία μου για τις Πανελλήνιες του
παιδιού μου
Διαμαρτύρεται
ο φίλος μου. « Δηλαδή επειδή ανάβει κερί στην εκκλησία σημαίνει ότι αυτή
ενδιαφέρεται κι εγώ όχι; Η δική μου η αγωνία που προσπαθώ να εξασφαλίσω οικονομικά
τις σπουδές του παιδιού μας, δεν πιάνεται; Μπορεί να μη το δείχνουμε όπως αυτή,
γιατί οι πατεράδες είμαστε πιο ψύχραιμοι
και προσπαθούμε μάλιστα να στηρίξουμε
όχι μόνο το παιδί μας αλλά και τη μάνα που από αγάπη της βέβαια δημιουργεί
ψυχολογικό καταναγκασμό στον μαθητή ή τη μαθήτρια. Ίσως ακόμη είναι και το ότι ξέρουμε και το σωστό,
ότι ο Θεός βοηθάει βέβαια, αλλά πρέπει
πριν από όλα να βοηθήσεις εσύ ο ίδιος τον εαυτό σου»
Στις
γονυκλισίες και οι μαθητές που μπορεί
όλο τον χρόνο να καμώνονται τον άθεο – έτσι για να κάνουν εντύπωση- αλλά όταν
αρχίζουν οι εξετάσεις σταυροκοπούνται :
Του Κυρίου δεηθώμεν ! Όσα κεριά δεν ανάβουν όλο τον χρόνο τα ανάβουν την
περίοδο των εξετάσεων : Κύριε σώσον τους μαθητές
-Ανθρώπινο βέβαια. Υπάρχουν στιγμές που
νοιώθεις την ανάγκη να αρπαχτείς από κάπου πιο ψηλά και πιο σίγουρα από τους
ανθρώπους. Είναι σαν τον διαρρήκτη που
τον κυνηγούσαν και έταζε κεριά ;
«Παναγία μου να μη με πιάσουν και θα σου φέρω
το ένα απ` τα βραχιόλια που πήρα»
-Γιατί το ένα ;
- Ε κάτι να του μείνει κι αυτουνού !!!
Αμέτρητες οι φορές που οι άνθρωποι στα
αδιέξοδά τους καταφεύγουν στα μεγάλα
μέσα: Την πάσαν ελπίδαν εις Σε ανατήθι μι.
- Παναγία μου σώσε με, μη
πέσουν δύσκολα, γιατί από χημεία πατώνω.
Κάποτε
από εκεί περάσαμε όλοι. Ήταν αλλιώς οι εξετάσεις. Έδινες στη σχολή που ήθελες και ή πέρασες ή περίμενες
για του χρόνου, εκτός αν μεσολαβούσε ο βουλευτής της οικογένειας. Κάπως έτσι
πέρασα κι εγώ!!! Διαφορετικά τώρα στις σύγχρονες πανελλήνιες .
Παναγιά μου! Κερί η μαμά, κερί και η κόρη.
Στην Ευαγγελίστρια η μία , στην αγία Σοφία η άλλη.. Να τα έχουμε καλά με όλους.
Ένα μικρό δράμα που ζει η Ελληνική οικογένεια κάθε χρόνο με την
αναστάτωση που προκαλούν οι σπουδές των παιδιών. Σπουδές απαραίτητες όχι για
την μάθηση αυτή καθ` εαυτή αλλά για την
επιβίωση που δεν αρκείται πια, ούτε στην έφεση ή στην πείρα αλλά ζητά και
επιστημονικό τίτλο. Αλλά και πάλι μήπως με το πτυχίο είναι σίγουρη μια θέση
εργασίας ή θα αποκτήσει μια θέση στις …οικογενειακές φωτογραφίες στο σαλόνι του
σπιτιού .Κι αυτό είναι ο κίνδυνος. Γιατί δεν προσγειώνεσαι εύκολα. Σε πολλές
περιπτώσεις το πτυχίο λειτούργησε αντίθετα.
-Πέντε χρόνια σπουδές για να καταλήξω
υπαλληλάκος σε ένα μαγαζί ή το χειρότερο: σερβιτόρος σε μια καφετέρια.
Μεγάλο κεντρικό υποδηματοπωλείο της Αθήνας
ζητούσε πέρυσι. « πωλήτριες να γνωρίζουν άριστα δύο γλώσσες -Αγγλικά Γερμανικά-
και χειρισμό υπολογιστή»
Κάθε τόσο ακούμε πως θα καταργηθούν οι
εισαγωγικές στα πανεπιστήμια, αλλά μόλις γίνει κυβέρνηση, η κάθε παράταξη,
ξεχνά την υπόσχεση. Εξ άλλου ο τζίρος
των φροντιστηρίων είναι μεγάλος. Μιλάνε για δισεκατομμύριο μόνο των επισήμων
φροντιστηρίων. Χώρα που με αυτό το σύστημα έχουν βολευτεί εκατοντάδες ή τάχα
χιλιάδες, καθηγητές αδιόριστοι.
Σκεφθείτε να καταργηθούν τα φροντιστήρια και να βγουν όλοι αυτοί ζητώντας
διορισμό στο δημόσιο.
Παραπαιδεία θα πείτε και είναι, όμως πως
αλλιώς να γίνει, σε ένα κράτος που η δημόσια παιδεία έχει υποβαθμισθεί σε
τέτοιο σημείο, ώστε η γνώση να αποκτάται
μόνο στα ιδιαίτερα μαθήματα.
Ωστόσο εκείνο που μετράει νομίζω είναι η
υγεία του παιδιού. Ας μη τα πιέζουμε περισσότερο. Ας τα στηρίξουμε όσο μπορούμε, γιατί πολλές φορές τους
μεταδίδουμε το δικό μας άγχος, ζητώντας από αυτά να κάνουν ό,τι δεν μπορέσαμε
εμείς ή πασχίζοντας στην πραγματικότητα με τις επιτυχίες του παιδιού μας να
δικαιώσουμε το δικό μας όνομα!
Σταύρος ιντζεγιαννης
ης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου