Εν κατακλειδι
ΟΙ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Βουλιάζουν τα ταμεία λέει ο κ Ρωμανιάς που
χτυπάει το κουδουνάκι: SOS.Φτάνουν δε
φτάνουν για δυο- τρία χρόνια. Ζείτε καλά αγανακτεί ο Ντάισεμπλουμ : Με το να ζείτε ως τα 90 δεν είναι δυνατόν να συντηρηθούν τα ταμεία. Είπαμε να ζείτε αλλά όχι και να το… παρακάνετε. Καιρός να βάλλετε
μια τάξη και να πεθαίνετε γύρω στα 70 άντε το πολύ 75.
Oταν ιδρύθηκε το
ΙΚΑ ( 1η Δεκεμβρίου 1937) υπολογίζανε να ζει ο συνταξιούχος 10
χρόνια, ώστε να επιβιώνουν τα ταμεία. Έπαιρνε ο άλλος τη σύνταξή του και
μαράζωνε στο καφενείο, με τάβλι ή δηλωτή και πήγαινε μια ώρα γρηγορότερα εν τόπω χλοερό να
συνεχίσει την πρέφα του. Έπαιρνε η χήρα
του τα υπόλοιπα της σύνταξης -αν είχε προλάβει
και το εφάπαξ -και μετά τις κλάψες της «που μ` αφήνεις την καψερή σαν την καλαμιά στον κάμπο» το
`ριχνε στον κουμ καν και στο Θανάση με
τις φίλες της στο σύλλογο της «εύθυμης
χηρείας»
Διαφορετικά τα πράγματα σήμερα που η ιατρική σε
κρατάει έστω και διασωληνομένο, πάντως
εν ζωή.
Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να προσφέρουν
τίποτε τι θέλετε και τους ταϊζετε λένε
οι θεσμοί ( τουτέστιν η τρόικα για να ξέρουμε τι λέμε) Κάτι ήξεραν οι
Σπαρτιάτες που τους πετάγανε στον Καιάδα από τα 55 και ξεμπερδεύανε μια και
καλή.
«Μπα
που να φας τη γλώσσα» σου λέει η κυρά Θάλεια η οποία έκλεισε αισίως τα 92 και
το λέει η καρδούλα της. «Μωρέ θα τους τα φάω μέχρι το κοκαλάκι»!!!
Βέβαια
το θέμα δεν είναι τόσο απλό κι ας δικαιώνει το γνωστό «Ο θάνατός σου η ζωή μου »! Υπάρχουν παράμετροι που
συνηγορούν για το αντίθετο. Στο δικαίωμα του κάθε ανθρώπου στη ζωή και στη
σύνταξη που τον συντηρεί και για την οποία έχει πληρώσει βέβαια όταν δούλευε.
«Δε χωράμε πατέρα είπαν ( μεταξύ μας δεν
ταίριαζε και με τον…κύκλο τους) και τον
…παρκάρανε στο ίδρυμα. Έκλαψε ο κυρ Αντώνης, ( δεν έχει σημασία ποιος Αντώνης,
ένας από τους πολλούς που συναντάς στα ιδρύματα) αλλά στύλωσε το κορμί του και δέχτηκε το …εξωπέταγμα με αξιοπρέπεια.
Εκεί που είσαι ήμουνα είπε μέσα στα αναφιλητά του, εδώ που είμαι σου εύχομαι να
μην έρθεις παιδί μου γιατί η ζωή είναι σκληρή και κανείς δε ξέρει τι τον περιμένει.
Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν
Τρεις
μήνες πριν τον θυμήθηκαν ( είναι απόλυτως αληθινή η ιστορία) και τον αγκάλιασαν «πατέρα θα μείνεις μαζί μας δε γίνεται να μένεις εδώ.
Η θέση σου είναι κοντά στα εγγονάκια σου-είπαν και τον ξαναπήραν σπίτι
Απορείτε για τη μεταστροφή; Ε, όχι δα. Είναι
βλέπετε η σύνταξη του παππού ή της γιαγιάς που τη χρειαζόμαστε τώρα και θα
τσοντάρει στα έσοδα της οικογένειας. Τι έξοδα μπορεί να έχει σκέφθηκαν. Ένα
γιαουρτάκι τρώει το βράδι όλο κι όλο. 1050 ή σύνταξή του δεν είναι ευκαταφρόνητο
έσοδο για το ζευγάρι. Και δεν είναι οι μόνοι. Ο παππούς ή η γιαγιά επιστρέφουν
!
Βλέπετε
ο άνθρωπος στα γεράματά του είναι βάρος, αλλά η σύνταξή του σωτήρια.
Εξ
άλλου υποχρέωση του κράτους, που όσο ζει του παίρνει σημαντικό μέρος του μισθού
ή της περιουσίας του για να τον ασφαλίζει, να του εξασφαλίζει τα γηρατειά του.
Ο συνταξιούχος δεν είναι ζητιάνος. Δεν επαιτεί. Αυτό που κατά νόμον δικαιούται
ζητά.
Ωστόσο είναι γεγονός πως καθώς ζούμε περισσότερο και δεν πεθαίνουμε νέοι από τα…90!!!(κούφια η
ώρα που τα` ακούει) τα ταμεία έχουν
προβλήματα. Που δεν αντιμετωπίζονται με απειλές του τύπου «κόκκινες γραμμές και
κολοκύθια στο πάτερο»
Κάποτε τρεις εργαζόμενοι αντιστοιχούσαν σε
ένα συνταξιούχο. Αντίθετα σήμερα. Ένας εργαζόμενος
συντηρεί τρεις συνταξιούχους κάτι που οδηγεί σε ασφυξία τα ταμεία. Αν βάλετε
και την αδήλωτη εργασία ή την εισφορο-διαφυγή ή την κατά παράδοση ρεμούλα,
καταλαβαίνετε που πάμε!!!
Πέθαινε ο Αριστείδης και ο μήνας
είχε 6.Έπεσε η μέλλουσα χήρα στα πόδια του γιατρού. «Γιατρέ μου κράτησέ
τον μέχρι τις 30 να μη χάσουμε τη
σύνταξη του μήνα»
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου