ΚΑΘ ΟΔΟΝ
Ο
ΠΑΠΑ – ΚΩΣΤΑΣ
Το
θέμα ήρθε απρόοπτα και με βρήκε εκεί που δεν το περίμενα, έτσι καθώς συμβαίνει
απρόσμενα ν`ακούς κάτι που να σου κάνει εντύπωση ή να σου θυμίζει κάτι.
Προχτές
Τρίτη έξω από την Εθνική Τράπεζα στη πλατεία
Γεωργίου, με τον κόσμο να περιμένει υπομονετικά στην ουρά, να πάρει τα 50 ευρώ που έδιναν τα μηχανήματα.
Θα πρέπει να ήταν γύρω στους 30 κι ανάμεσά τους προς το τέλος της ουράς κι ένας
παπάς .Στην ουρά κι αυτός.
Τι το
παράξενο θα πείτε. Σίγουρα, για την εποχή μας που έχει ισοπεδώσει τα πάντα, τίποτε
το περίεργο. Συνηθισμένη η σκηνή κι ακόμη περισσότερο στο λεωφορείο, που σπάνια
να βρεθεί κάποιος να παραχωρήσει τη θέση του στον ιερωμένο. Κι ας ανέβηκε καθώς
λέμε το πνευματικό μας επίπεδο κι ας μη ζούμε πια στην εποχή που στα λεωφορεία
υπήρχαν πινακίδες που συμβούλευαν. «Παραχωρείτε τη θέση σας στας εγκύους, στους
αναπήρους και στους ιερωμένους»
Θεωρήθηκε περιττή η υπόμνηση για κάτι το αυτονόητο που η αγωγή μας και η…μόρφωσή μας (!) το επέβαλε.
Γυρίζοντας –λόγω ηλικίας-πίσω, θυμάμαι
κάτι που στη γενιά μου ήταν αδιανόητο. Ο
ιερωμένος – ο Παπά-Κώστας- ο κάθε Παπά –Κώστας ήταν πρόσωπο ιδιαίτερα σεβαστό
κι ας κυκλοφορούσε με τριμμένο ράσο, ξεβαμμένο από τον ήλιο και το ξεροβόρι ή
τα παπούτσια τρύπια. Κι ας ήταν αυτό που λέμε ολιγογράμματος.
Το ράσο ενέπνεε έναν ενστικτώδη σεβασμό.
Σηκωνόντανε να του προσφέρουν θέση ή παραμερίζανε να περάσει.
Δεν ήταν απόφοιτοι θεολογικών σχολών ή
πανεπιστημίων όπως σήμερα –ευτυχώς- που
διαρκώς στρατεύονται στις τάξεις του κλήρου και γονατίζουν στο θυσιαστήριο του
Χριστού όλο και περισσότεροι με επιστημονικούς τίτλους. Και λέω ευτυχώς διότι
περίσσεψαν οι αιρετικοί στην εποχή μας καθώς ο συγχρωτισμός με την Ευρώπη, την
Αμερική αλλά και την Ασία μας έχει γεμίσει μετανάστες .
Δεν είμαι, προς Θεού, κατά των μεταναστών ή
όποιου ξένου παράνομου ή νόμιμου. Ο κάθε άνθρωπος είναι ελεύθερος να θρησκεύεται
κατά τα συνείδησή του. Είμαι αντίθετος με τον προσηλυτισμό που πολλοί επιχειρούν
κρυφά ή φανερά. Είμαι αντίθετος με το
ξενόφερτα Θρησκευτικά ήθη αιρέσεις ,ομολογίες της… «Εσπερίας ή της
Ανατολής που προσπαθούν να μας
επιβάλλουν έναν δήθεν «Διαφωτισμό» ο οποίος αποδεικνύεται …σκοταδισμός.
Καθώς
είδα τον Παπά εκεί στην ουρά, ή σκέψη μου γύρισε πίσω
σε μιαν εποχή που όταν
βλέπαμε Παπά, εμείς οι μπόμπιρες τρέχαμε να φιλήσουμε το χέρι του αλλά και οι
μεγάλοι, καθώς ήταν αδιανόητο να βρεθεί
παπάς σε συγκέντρωση και να μη σπεύσουν να του παραχωρήσουν τη θέση τους, από
σεβασμό στο σχήμα κυρίως, αλλά και στο
πρόσωπο του.
Άλλη εποχή θα πείτε. Ίσως και το ότι
μεγάλωσα σε μια μικρή πόλη όπου ο παπάς της ενορίας ήταν μέλος της κάθε
οικογένειας. Τα σπίτια μας ήταν και δικά του και σαν πνευματικός ήξερε τα γεννοφάσκια
του καθενός, αλλά ήταν και ο συμβουλάτοράς μας. « Τι λες παπά μου εσύ;» ρωτάγαμε
σε κάθε δυσκολία. Αυτό τον έκανε σεβαστό κι ας είχε κι αυτός τα…κουσούρια του.
Όταν λ.χ έχανε ο παπά-Κώστας στο τάβλι που έπαιζε με τον πατέρα μου ή με τον
τσαγκάρη απέναντι (στο πίσω δωμάτιο να μη δίνει λαβή σε κουτσομπολιά) κατέβαζε καντήλια, αλλά …ήταν Άγιος. Έκοψε τη
μπουκιά των παιδιών του για να τη δώσει στα φτωχόπαιδα της ενορίας. Στέρησε την
οικογένειά του στην κατοχή για να βοηθήσει τις
άλλες που δεν είχαν. Τον είχαν κατηγορήσει στον Δεσπότη ότι τάχα πήγαινε
το λάδι των καντηλιών στο σπίτι του και πράγματι το πήγαινε, όχι για να το φάει
αυτός, αλλά για να το μοιράσει στους φτωχούς της ενορίας. Δέσποτα, είπε του
Δεσπότη, ας με συγχωρήσει ο Κύριος που δεν ξόδεψα όλο το λάδι στα καντήλια του.
Πεθαίνει ο κόσμος από την πείνα (ήταν κατοχή)
είπα να δώσω ένα ποτήρι λάδι και μισή λειτουργιά για τα παιδιά τους να
ζήσουν. Αν με ρωτήσει θα του εξηγήσω και η αγάπη Του θα με καταλάβει.
Άλλοι άνθρωποι, άλλη εποχή. Όμως εκείνος ο
Παπάς στην ουρά με γύρισε πίσω. Αν ήταν δυνατόν να δούμε τον Παπά-Κώστα στην
ουρά και να μη τρέξουμε ποιος θα του πρωτοπροσφέρει τη θέση του. Είμαι και…
παλαιομοδίτης. Καθυστερημένος. Είσαι σκέτη …μούχλα θείε, λέει η ανεψιά μου. Για σκέψου…μούχλα!!!
Σταυρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου