Καθ οδον
ΑΡΡΑΒΩΝΙΑΣΜΑΤΑ
Η κοπελίτσα μπήκε γελαστή- γελαστή και μας
ανήγγειλε: Αρραβωνιάστηκα!
Και εμείς βέβαια ξαφνιαστήκαμε ευχάριστα αλλά ξαφνιάστηκε και η μαμά της : Τι
είναι αυτά που λες;Το ξέρει ο μπαμπάς;
-Όχι ακόμη. Θέλεις να του το πεις εσύ;
Βρεθήκαμε όλοι σε δύσκολη θέση. Δηλαδή δεν το
ξέρατε-ρώτησε τελικά μια κυρία, σπάζοντας την αμηχανία της στιγμής.
Η κυρία του σπιτιού βιάστηκε να μπαλώσει
όπως – όπως τα πράγματα. Πως… ναι, αλίμονο, αλλά λέγαμε για μεθαύριο που θα
έχει έρθει και ο αδελφός μου. Είναι ο νουνός της.
Η συζήτηση έκλεισε με τις συνήθεις ευχές, αλλά ο προβληματισμός έμεινε στον
καθένα μας.
Παλιά –τώρα θα μου πείτε τι σας λέω. Παλιά
!!! Έχουν αλλάξει τα ήθη και οι παραδόσεις που μας μεγάλωσαν, μοιάζουν
αναχρονιστικές. Οι αλλαγές κοντεύουν να μας γίνουν συνήθεια. Μέχρι να αλλάξουν
κι αυτές, παραχωρώντας τη θέση τους σε άλλες.Πιο…σύγχρονες!
Κάποτε, ο νέος αφού τα κουβέντιαζε με τους
γονείς του και με τα μελλοντικά πεθερικά του, παρουσία και συγγενών για τα
οικονομικά κυρίως-τι άλλο;-αποφάσιζε να ζητήσει την καλή του ή την όποιαν του
είχαν προξενέψει και νάτος με ανθοδέσμη και με τον πατέρα του ή τη μάνα του, σε
περίπτωση που δεν υπήρχε πατήρ να ζητήσουν επίσημα την κόρη –άσχετα αν ήδη
είχαν σχέσεις. Το τυπικό απαιτούσε να τη ζητήσουν επίσημα. Με ανθοδέσμη λοιπόν
στο σπίτι της νύφης και όπου
επακολουθούσε το καθορισμένο «ένα κρασάκι να ευχηθούμε καλά στερεώματα»
Το κρασάκι φυσικά ήταν ολόκληρο δείπνο, όπου η μεν μέλλουσα νύφη
προσπαθούσε να περιποιηθεί τα μελλοντικά πεθερικά της η δε μάνα της εκθείαζε
κατά κανόνα ευθέως ή πλαγίως τη μαγειρική ικανότητα της κόρης της. Με τα
χεράκια της τα έχει φτιάσει όλα.
Εδώ που τα λέμε-και δε θέλω αντιρρήσεις –έξη
φορές ή εφτά στις δέκα η μέλλουσα νύφη δεν ήξερε ούτε αυγό να βράσει!!! Το ότι
έμαθε αργότερα είναι άλλη ιστορία.
Επακολουθούσε – άλλη ιστορία αυτή- ο
αρραβώνας. Στο σπίτι της νύφης κι αυτός, όπου αλλάζανε τα δαχτυλίδια. Αυτός
ήταν επίσημος αρραβώνας. Οι νέοι βγαίνανε φανερά έξω.
-Που είναι η…Αλίκη ;
-Με τον αρραβωνιαστικό της!
Σεμνά και ταπεινά δηλαδή. Διαφορετικά σήμερα. Διατηρούν
σχέσεις ολοκληρωμένες. Ας μη κρυβόμαστε. Ενίοτε ή μάλλον κατά κανόνα συζούν.
Αστεφάνωτο ανδρόγυνο.
Κάποια στιγμή –ίσως και από την πίεση μιας
ανάγκης-αποφασίζουν να παντρευτούν. Αν δεν ήταν και τα οικονομικά στη μέση, οι
γονείς δε θα το μαθαίνανε καν.
Αποφασίσαμε να παντρευτούμε. Δώστε μας – όχι
τη ευχή σας, αλλά τη βοήθεια που έχουμε
ανάγκη και που έχετε υποχρέωση σα γονείς. Είναι βλέπετε η ώρα που πρέπει να
παίξει το ρόλο της και οι οικογένεια. Τότε !
Αρραβωνιάστηκα –είπε η κόρη της οικογένειας.
Μπράβο κορίτσι μου και πως τον λένε κορίτσι
μου τον γαμπρό μας..
-Χρήστο αλλά τον φωνάζουν Άκη
-Για το επώνυμό του ρωτάω
-Α δεν ξέρω. Δε ρώτησα. Μόλις προχτές τον
γνώρισα και σήμερα με ζήτησε σε γάμο.
-Α, ναι; Και τι δουλειά κάνει ;
-Δε ξέρω καλέ μαμά .Τι ήθελες, να τον ρωτήσω
τι δουλειά κάνεις .Δεν είναι αγένεια ;
-Ναι βέβαια Μεγάλη αγένεια ! Να ζήστε παιδί
μου .Να ζήσετε!!!!
-Πάλι καλά- λέει ο στρατηγός της παρέας. Γιατί
η κόρη φίλου μου που
σπουδάζει κάμποσα χρόνια στο εξωτερικό τους τον έφερε να τον γνωρίσουν : Να συστήσω από δω ο γαμπρός σας
και από εδώ ο εγγονός σας.
Μπράβο παιδί μου .Παντρευτήκατε; Α όχι ακόμα.
Θα γίνει κάποτε κι αυτό.
-Και το πτυχίο ρώτησε ο πατέρας
-Σιγά – σιγά καλέ μπαμπά. Δε γίνονται όλα
μαζί
Ένα ντε. Γίνονται ; Δε γίνονται!!!
Σταύρος
Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου