Καθ οδόν
ΑΦΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΛΘΕΙΝ
ΠΡΟΣ ΜΕ
Ευαγγελίστρια. Κυριακή, προχθές και είναι μια
εικόνα άφατης ωραιότητας .
« Μετά φόβου Θεού, πίστεως και αγάπης
προσέλθετε » Και προσέρχονται ένα σωρό παιδιά.Παιδιά από 2 έως και 10-15 ετών.
Ένα σμάρι ωραία ελληνικά νιάτα που τα βλέπεις και χαίρεσαι καθώς πλημμυρίζει
εμπρός στην Ωραία Πύλη η παιδική αθωότητα, που προσέρχεται
να μεταλάβει σώμα και αίμα Χριστού. Τα
μικρότερα με τους γονείς,τα μεγαλύτερα μόνα τους .Κάποια, μωρά ακόμη, στην
αγκαλιά της μητέρας ή του πατέρα. Τι ωραία εικόνα. Ποιά άλλη μαρτυρία του θριάμβου της χριστιανωσύνης στα 2 χιλιάδες χρόνια της ύπαρξής του.
« Τότε προσηνέχθη Αυτώ παιδία,ίνα επιθεί
αυτοίς τας χείρας και προσεύξηται, οι δε μαθηταί επετίμησαν αυτοίς. Ο δε Ιησούς είπεν.
Άφετε τα παιδία και μη κωλύεται αυτά ελθείν προς με, των
γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία των
ουρανών (Ματθ. ιθ-13)»
Γιατί πραγματικά μόνο αυτά με την αγνότητά
τους –κατ` επέκταση όσοι είναι αληθινά αγνοί-αξίζουν τη βασιλεία των ουρανών.
Φοβερό το μυστήριο της Αγίας Μετάληψης όπου
Σώμα και Αίμα Χριστού πιστοποιεί και επιβραβεύει την έργω και λόγω και διανοία
κατά Χριστόν ζωή του πιστού. Και συγχωρεί και αποκάθαρει την αμαρτία.
Ποιος
τάχα, αν όχι αυτά τα παιδιά ,είναι τόσο αγνός ώστε να αξιώνεται αληθινά τη
συμμετοχή του στην κοινωνία των Αχράντων Μυστηρίων; Και ποια συνάθροιση μπορεί
να εικονοποιεί την ευλάβεια περισσότερο από αυτή των παιδιών, που προσέρχονται
«καρδίαις καθαραίς» προς τον Ιησού.
Είναι παρήγορο το γεγονός ότι οι νέοι, παρ`
όλους αυτούς τους πειρασμούς-που κυκλοφορούν στη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα,
από το καθιστικό της οικογένειας με τη τηλεόραση που έχει δυστυχώς
παρερμηνεύσει και εν πολλοίς διαστρεβλώσει τον εκπαιδευτικό και
πολιτιστικό ρόλο της και τη
δημοσιογραφική δεοντολογία, μέχρι και τον σχολικό αυλόγυρο –φευ- καταφέρνουν
ωστόσο, παρά τα όσα βλέπονται, λέγονται, ακούγονται, καταφέρνουν, να στέκονται πιστοί στην Χριστιανορθόδοξη
ελληνική ζωή και σ` αυτό το ευλογημένο
αγκυροβόλιο της ζωής που λέγεται εκκλησία.
« Έλα τώρα , ποιοι πάνε στη εκκλησία-με ειρωνεύτηκε φίλος που καμώνεται
τον άθεο- μόνο κάτι γραϊδια που τρέμουν την ώρα της κρίσεως, αν ποτέ γίνει»
Τον πήρα μια μέρα- τραβώντας τον, στην
Ευαγγελίστρια όπου κάθε Κυριακή τα νιάτα δίνουν ένα δυναμικό παρών.
-Έρχου και ίδε άπιστε και ομολόγησε. Τι άλλην
χρείαν μαρτυρίας ζητάς;
Έφυγε με σκυμμένο κεφάλι.
Γεμίζουν οι εκκλησίες από νέους. Όλο και
περισσότεροι καταφεύγουν απογοητευμένοι από την κοινωνική αδικία, από την
αναξιοκρατία, από την αδιαφορία της πολιτείας για το μέλλον τους, από την
ιησουητισμό των πολιτικών και τον αμοραλισμό των ισχυρών ή την ψευδεπίγραφη
πρόοδο μιας εποχής, που πιστεύοντας ότι
θα καθυποτάξει τη μηχανή στον άνθρωπο, τον κατάντησε δούλο της. Μιας εποχής που
έρμαιη της τεχνολογικής της έξαρσης, έχασε την πνευματικότητά της και πορεύεται
σκλάβα των παθών της στον κατήφορο της
αυτοκαταστροφής της.
Μόνη ελπίδα η αγάπη όπως τη δίδαξε ο Κύριος
και όπως την οριοθέτησε ο Απόστολος των Εθνών.
Σ` αυτόν στρέφονται ήδη τα νιάτα ζητώντας τι
άλλο; Την ελπίδα. Την ελπίδα για την αυριανή μέρα. Για τον αυριανό κόσμο. Για
το μέλλον τους
Σ` αυτόν καταφεύγουν με την καρδιά γεμάτη
προσδοκία όπως όταν είμαστε παιδία καταφεύγαμε στην αγκαλιά της μάνας. Τη
μεγάλη ανοιχτή αγκαλιά της Εκκλησίας,
της μόνης πάντοτε πρόθυμης να τους δεχτεί και να τους βοηθήσει. Της μόνης που
μπορεί να τους προστατεύσει από τους τυφώνες του μίσους, όλους αυτούς που περιγράφει τόσο σωστά η ρήση :Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος ( homus hominis lupus) του Λατίνου κωμωδιογράφου Plautus.
Σταύρος
Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου