εκκλησιολογος

                                                Καθ οδόν

*   ΑΦΑΣΙΑ

     Νουνέ είσαι σκέτη αφασία –μου είπε γελώντας

    -Παρντόν;

     Άνθρωπος αγράμματος, ξύλο απελέκητο- λέγανε παλαιά. Ναι αλλά ποιός θεωρείται σήμερα αγράμματος ;

     Νουνέ είσαι αγράμματος επιμένει το βαφτιστήρι μου, διότι δεν μπορώ να καταλάβω τη γλώσσα του.

    Το πρόβλημα δεν είναι απλά και μόνο γλωσσικό. Διότι μπορεί εκεί που συζητάτε να σας πετάξει ο άλλος, ένα, με «καράφλιασες» και να αρχίσεις να αναρωτιέσαι αν μιλά Ελληνικά ή άλλη γλώσσα.

   Ζούμε σε μια εποχή που δεν ξέρουμε αν στα τόσα χρόνια που διαβάζουμε και γράφουμε, χρησιμοποιούμε σωστά Ελληνικά ή χρειάζεται να ξανακαθίσουμε στο θρανίο για να μάθουμε τη γλώσσα των Νεοελλήνων. Απορείτε; Κάτι θα είπα και πετιέται η ανεψιά μου: Μας …κούφανες θείε !!!

   -Τι ακριβώς έκανα για να ξέρω- ρωτώ

  - Μας τη σπας κάθε τόσο.

   Θυμήθηκα εκείνη την αλησμόνητη εποχή, που ξενυχτούσαμε  προσπαθώντας να μάθουμε το συντακτικό και φάγαμε μια ζωή για να μάθουμε πως συναιρούνται τα ρήματα ή τι εστί κατηγορούμενον και τι ποιητικόν αίτιον

   Μπλέκαμε  ανάμεσα σε υπερσυντέλικους ή μέλλοντες τετελεσμένους  ανύποπτοι ότι κάποτε θα ερχότανε η εποχή που θα σου πέταγε ο άλλος ένα …τζάμωσες που δεν ξέρω ακόμη τι σημαίνει. Μάλλον με ισοπέδωσες, με έκανες …φυτίλια.

 - Κούλαρε –μου λέει να μιλήσουμε ήρεμα !!!

   Αδιανόητα βέβαια όλα αυτά  δυο γενιές πριν .Πολύ περισσότερο στις αρχές του 20^ου αιώνα, όταν  για τα «Ευαγγελικά» ή τα «Ορεστιακά»έγινε σκοτωμός και έπεσε η κυβέρνηση Θεοτόκη, διότι δεν πρόλαβε να απαγορεύσει τη μετάφραση του Ευαγγελίου στη Δημοτική, από τον Αλέξανδρο Πάλλη ή την παράσταση «Ορέστεια», από το εθνικό θέατρο.

   Το γλωσσικό που κάποτε δίχασε τη χώρα σε καθαρευουσιάνους και…μαλλιαρούς.

   Ήταν η εποχή που για ένα ν ή ένα ον κινδύνευες να γίνεις πρωτοσέλιδο και να σε αφορίσουν ή μια ή η άλλη παράταξη αναλόγως.

      Η γλωσσική  ισοπέδωση, που στις μέρες μας μπέρδεψε  την  βλακεία με την άγνοια, ταυτίζοντας την   αγραμματοσύνη, με τη γνώση, θα θεωρείτο ίσως υπόθεση φρενοκομείου.

  Συμφωνείτε – διαφωνείτε ;

  Το θέμα ωστόσο είναι άλλο. Καίγοντας ξερά – χλωρά ανάκατα,  χάσαμε το αίσθημα του ορθού και ωραίου  λόγου. Χάσαμε την αισθητική της γλώσσας και θητεύουμε το εκφραστικό παράλογο μέσα από κώδικες, όπου

άλλα γράφουμε, άλλα διαβάζουμε και άλλα εννοούμε.

  Συρρικνώνεται καθημερινά η γλώσσα μας και το κακό είναι πως ακόμη και όσοι την πονάμε, αντί να δούμε τον κίνδυνο κατάφατσα και να αντισταθούμε, καμωνόμαστε τους αδιάφορους, εξαντλώντας τις γλωσσικές μας διαφορές, στο αν η δημοτική είναι ή όχι συνέχεια της καθαρεύουσας και η καθαρεύουσα συνέχεια της Αρχαίας.

   Όμως « πάνω στα τείχη ήδη άρχισεν ο θρήνος» γράφει ο Καβάφης.

   Αυτή η καλλιέπεια όπως τη θυμούνται οι εραστές της γλώσσας, παραχωρεί σιγά – σιγά τη θέση της  σε μια επιγραμματική , φραστική διατύπωση- κάτι σαν τηλεγράφημα- όπου επαναλαμβάνεται κάθε λίγο το…εντάξει. Όπως θα λέγαμε: Στοπ !!!

 -Θέλω δηλαδή να πω…εντάξει ,κατάλαβες ; Εντάξει!!!

 - Όχι λέω. Τι να καταλάβω ; Διότι αγνοώ το…με κούφανες ή το με ρετάλιασες !!!

  Κουνάει το κεφάλι το βαφτιστήρι μου σα να με οικτίρει: Δικέ μου χρειάζεσαι …βερνίκωμα.

Υποψιάζομαι ότι εννοεί  επιμόρφωση.

  Ναι έχει δίκιο. Χρειάζομαι…λούστρο!!!

                   Σταύρος Ιντζεγιάννης