εκκλησιολογος

                                               Καθ οδόν

  ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Αρχάγγγελος Γαβριήλ :  Χαίρε κεχαριτωμένη ο Κύριος Μετά Σου.

   Ευλογημένη Συ εν γυναιξί και ευλογημένος ο καρπός της κοιλίας Σου.

  Θεοτόκος :. Μη με δελεάσης απάτη. Ου γαρ έγνων ηδονήν. Γάμου υπάρχω αμύητος, πως ουν παίδα τέξομαι;

  Αρχαγγελος Γαβριήλ : Θεός όπου βούλεται νικάται φύσεως τάξης και τα υπέρ άνθρωπον διαταράττεται. Τοις εμοίς πίστευε αληθέσι ρήμασιν Παναγία υπεράμωμε.

  Θεοτόκος Ιδού η δούλη Κυρίου. Γένοιτό μοι κατά το ρήμα Σου.

-----------------------------

Συχνά, όσο μεγαλώνω και πιο συχνά, ο νους μου κολλάει σ` αυτή τη στιχομυθία. Κυρίως σ` εκείνο το « Θεός όπου βούλεται νυκάται φύσεως τάξης και τα υπέρ άνθρωπον διαταράττεται»

  Ασήμαντα ανθρωπάκια μπρος στη μεγαλωσύνη και το απέραντο , το ασύλληπτο της Θεότητός του γονατίζουμε κάθε τόσο ζητώντας έλεος και βοήθεια. Τα αδύνατα παρά τοις  ανθρώποις δυνατά παρά των Θεώ σε απλά λόγια της καθημερινότητάς μας. όπως το μαθαίναμε, είτε από τους γονείς μας είτε στο κατηχητικό, όπου μικρά παιδιά είμαστε τακτικοί. Όσοι…είμαστε.

   Καθώς το ξανάκουγα αυτές τις ημέρες του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου ο νους μου γύρισε δυο χρόνια πίσω.

   Ήταν στο Πανεπιστημιακό νοσοκομείο του Ρίο όπου περιμέναμε στον προθάλαμο του χειρουργείου για συγγενικό μας πρόσωπο που είχε κάνει μια μάλλον όχι σοβαρή εγχείρηση κήλης. Ρουτίνα  είχε πει ο γιατρός αλλά η ανησυχία –ανησυχία.

   Στις διπλανές καρέκλες δυο κυρίες μέσης ηλικίας-ακαθόριστης όταν  πρόκειται για γυναίκες- με έκδηλη την ανησυχία στο πρόσωπό τους και στις κινήσεις τους. Είναι 7 ώρες μέσα, είπε η μία τους, καθώς πιάσαμε κουβέντα, όπως γίνεται συνήθως εκεί που ο πόνος αδελφώνει τους ανθρώπους.

  Κάποια στιγμή ένας γιατρός πλησίασε τις δύο κυρίες με φανερή τη δύσκολη θέση που βρισκότανε. Πρέπει να ήταν γνωστός τους γιατί μιλούσε στον ενικό. «Δυστυχώς. Κάναμε ότι μπορούσαμε αλλά μην απογοητεύεστε, καμιά φορά εκεί που οι γιατροί σηκώνουν τα χέρια,  βάζει ο θεός το δικό του».

  Η μία κυρία η πιο ηλικιωμένη – όπως έδειχνε- έπεσε βαριά στο κάθισμα έτοιμη να καταρρεύσει. Δηλαδή-ρώτησε τον γιατρό δεν υπάρχει ελπίδα.

  Ο άλλος κούνησε το κεφάλι του σε μια κίνηση που έλεγε και ναι και όχι. Θα τον πάμε στην εντατική και…θα δούμε. Προσευχηθείτε. Γίνονται και θαύματα. Ο Θεός μπορεί ότι δεν μπορούν οι άνθρωποι.   

  Είπαμε και μείς δυο – τρία λόγια παρηγορητικά και φύγαμε καθώς οι τραυματιοφορείς βγάζανε τον δικό μας άρρωστό για να τον πάνε

στον θάλαμο ανανήψεως.

  Περάσανε κάπου δυο χρόνια όταν λίγο πριν το καρναβάλι στο σταθμό του ΚΤΕΛ τις ξανάδα. Τις γνώρισα αμέσως αλλά και εκείνες με χαιρέτισαν : Θυμάστε, εσείς δεν είσθε που είχαμε συναντηθεί στο νοσοκομείο.

  Πήρα το θάρρος να ρωτήσω μ` όλο που ήξερα, φοβόμουν, την απάντηση.

 -Α όχι μου είπαν χαρούμενες. Είναι μια χαρά. Αυτόν περιμένουμε να έρθει από την Αθήνα.

 -Τά` χασα. Ώστε…

 - Α ναι. Με τη βοήθεια του Θεού. Μεγάλος είναι ο Κύριος που  μας άκουσε και δεν μας τον στέρησε είπε και έκανε το σταυρό της. Κάνει ότι δεν μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι. Έβαλε το χέρι Του

  Γύρισα κι έφυγα τρέχοντας  να μη δουν που με είχαν πιάσει τα κλάματα για `κείνον τον άγνωστό μου που τον  άκουσε ο Θεός και τον βοήθησε να ξεπεράσει  τον καρκίνο του πνεύμονος.

   Προχτές καθώς άκουγα την ωραία φράση του Γαβριήλ: Θεός όπου βούλεται νικάται φύσεως τάξης και τα υπέρ άνθρωπον διαταράττεται,

θυμήθηκα τη σκηνή του Νοσοκομείου. 

   Θεέ μου μεγάλος που είσαι και πόσο ασήμαντοι εμείς που καμιά φορά σηκώνουμε κεφάλι –άνταρτες της μεγαλοσύνης σου.

  Όταν στην Άρτα των παιδικών μου χρόνων εξομολογιόμαστε στον καλόγερο τον Συνέσιο και του ζητούσαμε να μας συγχωρήσει μας έλεγε. Να κοιτάτε ψηλά στον τρούλο τον Παντοκράτορα –ήταν εκεί αγιογραφημένος – και από την έκφρασή του θα καταλάβετε αν σας έχει συγωρήσει. Και πράγμα περίεργο - θα το πιστέψετε; Όλο γελαστό τον έβλεπα και καλοσυνάτο για τις παιδικές  σκανδαλιές  μας.. Τώρα μεγάλος όποτε πάω ούτε που τολμώ να γυρίσω ψηλά το κεφάλι.

 Τι να του πω; Λέω και ξαναλέω Μεγάλος είσαι κύριε μακροθύμισε. Και νίκησε για χάρη μας άλλη μια φορά φύσεως τάξιν.

                      Σταυρος Ιντζεγιάννης