Σάββατο 3 Οκτωβρίου 2015

γνωμη 26/9/15



                                                                         ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ  
      ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ-  ΣΜΥΡΝΗ 1922 
       Βάι βάι έλεγε ο πατέρας. Η Σμύρνη κάηκε. Κάηκε η Σμύρνη .Η Σμύρνη μας. Το Παρίσι της Ανατολής.
    Αυτό ήταν το παραμύθι που με μεγάλωσε, όπως και όλα τα προσφυγόπουλα που δε ακούσαμε για νεράιδες και πρίγκιπες και ξωτικά αλλά μόνο για  αίμα, λεπίδι, μανιασμένους Τούρκους  να σφάζουν, να βιάζουν, να λεηλατούν. Τέτοιες ώρες  θυμάμαι τον πατέρα και τη μάνα  που κρύβανε το πρόσωπό τους στις παλάμες τους να μη δούμε το κλάμα που τους έπνιγε!  
    Βάι – βάι Η Σμύρνη μας. Τέτοιες μέρες ήταν Σεπτέμβρης 20,
που τα πρώτα καράβια ξεφόρτωναν τους Ίωνες  που γύριζαν ύστερα από 3000 χρόνια στην πατρίδα Ελλάδα, ματωμένοι, κατακρεουργημένοι λεηλατημένοι, βιασμένοι  από το λεπίδι των Νεότουρκων και την αναλγησία των Αγγλο-Γάλλων-Γερμανών- Ρώσων( ιδαίτερα των Γάλλων που πέταγαν στη θάλασσα όσους  προσπαθούσαν να ανέβουν στα καράβια τους για να σωθούν!!!
  Γράφει ο Σωτήρης Σκίπης και διασώζει ο Μαρινέλλης στο βιβλίο του «1922 Στα προσφυγικά της Πάτρας)
 Κι ήρθαμε…Άξαφνα…χωρίς αποσκευές και διαβατήρια
Δεν ήρθαμε ταξιδευτές  για να ξεχάσουμε καϋμους 
Δεν ήρθαμε ούτε ζητιάνοι, ούτε γυριστάδες
Ήρθαμε εμείς οι μαθητές των Αποστόλων
Οι πιστοί της εφτάφωτης λυχνίας της Αποκάλυψης
Τα στερνοπαίδια των Κομνηνών και των Παλαιολόγων
Είμαστε εμείς… ειδέτε…Δε μας γνωρίζετε;
Είμαστε οι Πρόσφυγες…οι Πρόσφυγες
  
   Τέτοιες μέρες ήταν 93 χρόνια πριν που η Ανατολή έδιωχνε τον ελληνισμό που για χιλιετερίδες την αποίκησαν τη εκπολίτισαν ,τη δόξασαν, την ανάδειξαν.
  Τέλη Αυγούστου ήταν- αρχές Σεπτέμβρη μέρες σαν σήμερα, που αλαφιασμένοι όλοι ετούτοι που γενεές γενεών την κατοικούσαν, την μόρφωναν, την καλλιεργούσαν, την πλούτιζαν κι έτρεχαν αλαφιασμένοι να σωθούν από το λεπίδι των Νεότουρκων του Κεμάλ και του μανιασμένου τουρκικού όχλου που ερεθισμένος από τα κηρύγματα της εθνοκάθαρσης έσφαζε, βίαζε, λεηλατούσε ότι Χριστιανικό, αλαλάζοντας Αλλάχ ιλ Αλλάχ .Ένας Θεός και προφήτης του ο Μωάμεθ.    
   Η Ανατολή καιγόταν. Με την ψυχή στο στόμα,  οι χριστιανοί, έτρεχαν προς τα δυτικά παράλια να σωθούν έχοντας αφήσει πίσω τους ,τους  κόπους ,το βιός,  τα όνειρά τους  και μαζί πολλοί από αυτούς και συγγενικά τους  ανύμπορα να κινηθούν πρόσωπα.
   Βάι – βάι διηγείτο ο πατέρας που εγκαταστημένος εδώ με τη μάνα μου,  έψαχναν μέσα στους πρόσφυγες μήπως  βρουν τους συγγενείς τους που ίσως γλίτωσαν από το χαλασμό της Σμύρνης .
  Βάι – βάι η Σμύρνη καίγεται! Κάηκε!
  Κατά χιλιάδες φτάνανε οι πρόσφυγές να βρουν καταφύγιο στην αγκαλιά της μητέρας Πατρίδας.
   Από πού είσαι ρωτούσαν ο ένας τον άλλον, το μυρμηγκολόι που προσπαθούσε να απαγκιάσει σε πρόχειρους καταυλισμούς σε σχολεία, σε εκκλησίες ,στις αποθήκες του τελωνείου.
   Μήπως είναι κανείς Σμυρνιός ; Ρώταγε η μάνα , που στη Σμύρνη , καθώς παντρεύτηκε τον πατέρα μου, είχε αφήσει 4 αδελφές και τη μάνα της.
   Έκρυψε ο άλλος το κεφάλι μέσα στην κουβέρτα του προσπαθώντας να κρύψει το αναφιλητό του. Ένα ποτάμι κλάμα  έπνιγε τη φωνή του.
  Χάθηκαν στη θάλασσα, γείτονας ήμουν. Πάνε κι οι δικοί μου, η μάνα μου ο πατέρας μου κάηκαν μες στην εκκλησία. Κι όποιος γλίτωσε πνίγηκε στη θάλασσα. Στη Θάλασσα.!!
   Γράφει ο Μαρινέλλης Τα πλοία ξεφόρτωναν –ξεφόρτωναν ασταμάτητα. Το ατμόπλοιο Παρνασσός 2000 πρόσφυγες,  το Αγγελική  1200.Το Λιβόρνο 3000, το Πάβιαν  5000.το Μενέλαος 800 ο Ανδρέας 5000, ο Ματθαίος 3000 κι άλλα καράβια κι άλλα, άλλα με 1000 άλλα με περισσότερους. Το Ιωάννης με 5500. Συνολικά γύρω στους 35000 πρόσφυγες. Το ημερολόγιο έδειχνε 20 Σεπτεμβρίου 1922 υπογραμμίζοντας το τέλος μιας ιστορίας 3000 χρόνων!
  Γράφει ο Δροσίνης και διασώζει ο Μαρινέλλης
  «Πέντε αιώνες πρόσμενε το γένος//τον ερχομό του που είχε αργήσει//για να ξυπνήσει ο κοιμισμένος//κι η Αγιά –Σοφιά να λειτουργήσει.
  Κι ήρθε,  σα νάρθε αποσταλμένος //Άγγελος Θεού στη στερνή κρίση// με τη ρομφαία αρματωμένος //να καταλύσει και να στήσει.
  Κι ήρθε. Μα η πλάνη  ήταν μεγάλη//Του Αγγέλου τα φτερά κερένια// στάχτη η ρομφαία η σιδερένια//Σφάλα  εκκλησιά  την πόρτα πάλι//βαθειά κοιμήσου Κοιμισμένε//Με τη λαχτάρα ω γένος μένε!
                       Σταύρος Ιντζεγιαννης
Υγ Μνημόσυνό μου στη μνήμη της γιαγιάς που δε γνώρισα γιατί χάθηκε στη Σμύρνη τον Σεπτέμβρη του 1922 σ` εκείνο τον υγρό τάφο. Στη Θάλασ

Δεν υπάρχουν σχόλια: