ΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ

                                                                                       

                                            ΣΧΟΛΙΑΖΟΝΤΑς ΤΗΝ ΕΠΙΚΑΙΡΌΤΗΤΑ

      ΠΑΠΠΟΥ ΓΥΡΝΑ ΣΠΙΤΙ ΓΡΗΓΟΡΑ

     Χρόνια είχα να τον δω τον Ανέστη τον Κ.. Από τότε που τα παιδιά του, η κόρη του δηλαδή και ο γαμπρός του, τον είχαν βάλλει  σε ένα ευγηρείο στην Αθήνα όταν έχασε τη γυναίκα του –το ταίρι του, το στήριγμά του,- όπου με τη σύνταξή του έμενε σχετικά καλά Άλλωστε όταν δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς συμβιβάζεσαι. Θες δε θες. Ανάγκα και θεοί πείθονται ε;

   -Δε χωράμε και άλλωστε ποιος θα τον περιποιείται –είχε δικαιολογηθεί η κόρη του .Ο γέροι θέλουν συνεχή φροντίδα κι εμείς νέοι άνθρωποι έχουμε τον κύκλο μας, όσο και να πεις τη ζωή μας, Τις εξόδους μας ,τις εκδρομές μας, καταλαβαίνεις. Ποιος θα ασχολείται μ` αυτόν-δηλαδή αυτό το τελευταίο δεν το είπε, αλλά το εννοούσε-δε θέλει και πολύ να το καταλάβεις. Σα να έλεγε δε μπορούμε να τον έχουμε κάτω από τα πόδια μας.

    Και να που ξαφνικά μου τηλεφώνησε: Έλα βρε να ιδωθούμε σε πόνεσα, να θυμηθούμε τα παλιά μας.

   -Που βρίσκεσαι-απόρησα.

   -Στο σπίτι, που αλλού. Έλα θα σου εξηγήσω. Μόνο έλα πρωί, που είμαι μόνος., γιατί προσέχω τον μικρό.

  Έτσι ξαναβρεθήκαμε με τον Ανέστη.

   -Καταλαβαίνεις – μου εξήγησε. Τώρα που δυσκόλεψαν τα πράγματα, τους είμαι χρήσιμος.

   Γελάει, κλαίγοντας ή κλαίει γελώντας , δύσκολο να το πεις. Μια σκουπίζει τα μάτια του και μια πίνει γουλιά νερό να …πάει κάτω!

  Ντράπηκαν να το πουν οι ίδιοι κι έβαλαν τα παιδιά εξηγεί. Παιδικό γράψιμο το γραμματάκι : Παππού, έλα γρήγορα κοντά μας, σ` αγαπάμε. Και σε θέλουμε μαζί μας Χρηστάκης .

    Η ιστορία είναι μια συνηθισμένη  ιστορία του νεοαστικού μας χώρου .Πάντρεψαν οι άνθρωποι την κόρη τους και δυο χρόνια μετά ανακάλυψαν πως στο πεντάρι που την προίκισαν δε χωράνε πια !

   Δυσκολεύτηκαν λίγο να το πουν, στην αρχή αλλά  μετά…  « Ξέρετε εμείς δεχόμαστε φίλους, μπορεί να ανησυχείτε όσο και να πεις έχετε τα χρόνια σου και..και ..και.

  Οι άνθρωποι νοίκιασαν ένα δυαράκι, είχανε και μια καλή σύνταξη 2050 οι δυό τους, τους  κακοφάνηκε λίγο- δηλαδή όχι λίγο ,τους κακοφάνηκε πολύ…αλλά τέλος πάντων, έφυγαν. Ώσπου πεθαίνοντας η γιαγιά Ελπίδα έμεινε μόνος .

   Η λύση; Να βάλουμε τον πατέρα στο Ευγηρείο είπε η κόρη του Να τον πάρουμε σπίτι, δε …χωράμε ! 

  Έμεινε το νέο ζευγάρι μόνο του στο πεντάρι, να μην έχουν τον γέρο στα πόδια τους ήρθε και ένα παιδί, με τις χαρές τους και τις έγνοιες του.

 Βέβαια να λέμε το σωστό. Πάσχα-Χριστούγεννα τηλεφωνούσαν ¨Χρόνια πολλά πατέρα πως είσαι; Μαθαίνω ότι σε περιποιούνται Τα παιδιά σε φιλούν και …προσεύχονται για σένα.!!!

   Ώσπου  ξαφνικά νάτην η πρόσκληση. Παππού ,έλα  να μείνεις κοντά μας να μην είσαι μόνο. Σ` αγαπώ και σε θέλω δώ κοντά μου - Χρηστάκης

  Απορώ: Και δε χαίρεστε ,θα είσαι με τα εγγόνι σου.

  Βάζε κάτι γέλια  που τραντάζει το δωμάτιο : Μα δεν καταλαβαίνεις

γιατί με καλούν ξαφνικά. Η σύνταξη μου βρε ζώον.1200 το μήνα..

   Ξαφνικά διαπίστωσαν ότι χωράμε στο πεντάρι άνετα -παλιά που δεν είχαν και παιδί δε χωράγαμε !- και σκεφτήκανε αντί να δίνω τα λεφτά στο ευγηρείο θα μένουν στο σπίτι τους. Τι έξοδα έχω εγώ ; Ένα πιάτο φαγητό, ένα γιαουρτάκι το βράδι. Τα φάρμακά μου και ο γιατρός από το δημόσιο, πληρώνω τη συμμετοχή όπως όλοι, χώρια που προσέχω και τον μικρό και γλιτώνουν τα έξοδα της γυναίκας που θα τον πρόσεχε. Να φανταστείς ότι μαθαίνω  και εγώ τον υπολογιστή για να του παίζω τα καρτούν. Είδες πως τα φέρνει η ζωή φίλε. Σε πετάνε όταν δε σε χρειάζονται και μετά….

  Τον σταμάτησα γιατί ήταν έτοιμος να βάλλει τα κλάματα.

   Χρειάζεται να το σχολιάσω; Όχι βέβαια τα σχόλια είναι δικά σας. Εγώ το  μόνο που έχω να προσθέσω είναι ότι η ιστορία είναι πέρα για πέρα αληθινή του κοντινού μας περίγυρου μάλιστα!

   Σταύρος Ιντζεγιάννης

   sindzeyan@yahoo.gr