ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 13/11/15

Καθ οδόν 

    O ΑΡΤΟΣ

   Με πήρε πρωινή τηλέφωνο. Κατέβα στην είσοδο να παραλάβεις ένα δέμα που σας στέλνω.

   Δέμα; Απορήσαμε. Τι να είναι;

  - Είναι ότι πιο πολύτιμο μπορούσα να σας στείλω από το Αίγιο.

   Φανταστείτε έκπληξη. Ένα καρβέλι φρεσκοζυμωμένο ψωμί που κράταγε ακόμη, παρά το μισάωρο του δρόμου, κάτι από τη ζεστασιά των χεριών της και την ακένωτη αγάπη της καρδιάς της.

   Ό,τι πιο πολύτιμο θα μπορούσα να σας στείλω –είπε.

   Όχι. Η Κυρία Ελένη Φλογερά δεν ανήκει στη γενιά της κατοχής που πείνασε και απόκτησε την αίσθηση του πολύτιμου άρτου. Αντίθετα. Είναι νέα. Είναι εκπαιδευτικός. Είναι ιδιαίτερα καλλιεργημένη και ανήκει στη γενιά, που σηκώνεται  το πρωί κάνει το σταυρό της και προσεύχεται «τον άρτον ημών των  επιούσιον, δως ημίν σήμερον…»όχι σαν μια φραστική παράγραφο της προσευχής, όχι σαν λεκτικό σχήμα ικεσίας, αλλά με τη γνώση του λόγου και της αξίας του άρτου –τόσο  στην κυριολεξία όσο  και στον συμβολισμό του- από τα βάθη της καρδιάς της.

  Ο άρτος ο επιούσιος. Αληθινά ό,τι πιο πολύτιμο μπορεί να υπάρξει στον συμβολισμό των αγαθών που προσέφερε ο Κύριος. «Λάβετε  φάγετε –είπε. Τούτο εστί το σώμα μου». Θυμήθηκα τους συγχωρεμένους τους γονείς μου. Ήταν μόλις που βγαίναμε από την κατοχή έχοντας χάσει όλη μας την περιουσία που υπήρχε κατατιθεμένη στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο και τα οποία κατάσχεσαν τα στρατεύματα κατοχής.

  Καλέ Νίκο μου είπε η μάνα μας. Δεν έχουμε τίποτε να φάμε.

  -Τίποτε; Πως γίνεται τίποτε; 

  -Τίποτε. Μόνο τρεις φέτες ψωμί.

  Την κοίταξε απορημένος. Ευγενία μου έχουμε τρεις φέτες ψωμί και λες τίποτε; Κάνε τον  σταυρό σου και πες ,Δόξα  τω Θεώ. Έχουμε τρεις φέτες ψωμί. Είμαστε πλούσιοι. Πάμπλουτοι. ( μου είχε διηγηθεί πως γύριζε θεονήστικος  κυνηγημένος από τους Τούρκους πάνω στον Καύκασο για μέρες ολόκληρος χωρίς ούτε ένα ψίχουλο ψωμιού)

   Μοιραστήκαμε εκείνες τις τρεις φέτες –άτομα πέντε-και τις φάγαμε σα να τρώγαμε το πλουσιότερο φαγητό του κόσμου. Τόσο που 70 χρόνια μετά, κρατώ –αν είναι δυνατό-την γεύση  της χορτασιάς ακόμη)  

   Είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω να σας χαρίσω –είπε η καλή μας φίλη η Κυρία Ελένη Φλογερά γιατί πράγματι μ` εκείνο το φρεσκοζυμωμένο ψωμί – άρτος  ζωής-ευωδίασε όλο το σπίτι, σα να ήρθε η  ευλογία του Θεού να μας γεμίσει με όλα τα αγαθά της Δημιουργίας του.

  Άνοιξα το Ευαγγέλιο να  θυμηθώ τη σκηνή.   « Είπεν δε προς αυτούς, δότε τοις όχλοις φαγείν. Οι δε είπον. Ουκ εισίν ημίν πλείον ή πέντε άρτοι και ιχθείς δύο….ήσαν γαρ ωσεί άνδρες  πεντακισχίλιοι….λαβών δε  τους πέντε άρτους  και τους δύο ιχθείς και αναβλέψας είς τον ουρανόν ευλόγησεν αυτούς και κατακερμάτισεν και εδίδου τοις μαθητές  παραθείναι τω όχλω…και έφαγον και εχορτάσθησαν πάντες …»(Λουκάς  9,13-17)

   Ό,τι πιο πολύτιμο μπορώ να σας χαρίσω-είπε η κ. Φλογερά. Κι αλήθεια τι πιο πολύτιμο από το ψωμί; Στην αίθουσα των ταπισερί στο Βατικανό υπάρχει ένας τάπης από αυτούς που κοσμούσαν τους τοίχους, όπου δείχνει μια  δέσμη από χέρια –σκελετωμένα- ν` απλώνονται ικετευτικά προς τον Άγγελο που κρατάει μια φέτα ψωμί. Εκείνο που εντυπωσιάζει στο κεντημένο ταπέτο είναι ο τρόπος με τον οποίο ο ζωγράφος (δε θυμάμαι πια το όνομα του Φλαμανδού νομίζω ζωγράφου ) είναι  το τέντωμα των δακτύλων όπου ξεχωρίζεις μέσα από τα χρώματα τους τεντωμένους τένοντες στην προσπάθεια του ανθρώπου όχι να φάει, αλλά να ζήσει. Νοιώθεις την υπερένταση ν`αγγίξει εκείνο το κομμάτι- τη φέτα-το ψωμί που συμβολίζει τη ίδια τη ζωή.

Τη εποχή που η Πάτρα είχε γεμίσει Κούρδους, στην Πλατεία Αγίας Λαύρας είχα δει μια σκηνή που έμεινε να τη θυμάμαι ακόμη. Δυο Κούρδοι, νέα  παιδιά στην πρώιμη εφηβεία, είχαν σκύψει και παρακολουθούσαν κάποια μυρμήγκια  που προσπαθούσαν να κουβαλήσουν σπόρους σιτάρι από αυτό που τα παιδιά  ταϊζαν τα περιστέρια. Είχε γράψει ο ποιητής.

 « Ζητιάνευαν ψίχουλα στα περιστέρια της πλατείας.

    Κάθε τόσο,

   ζηλεύοντας  τα μυρμήγκια

   που αποθήκευαν το αύριον

   αυτοί

   εκλιπαρούσαν τον Μαύρο Θεό τους

   «Δως ημίν… σήμερον» !

   Σας στέλνω χαιρετίσματα είπε η καλή μας Κυρία Ελένη Φλογερά και μας έστειλε από το Αίγιο την αγάπη της με ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει. Ένα φρεσκοζυμωμένο καρβέλι  ψωμί. Και με τη σφραγίδα της λειτουργιάς επάνω του αποδεικτικό της Αγιότητας που έχει ο Άρτος ο επιούσιος.

     Σταύρος Ιντζεγιαννης