Εν κατακλείδι
ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Η
ιδιωτική εκπαίδευση στο απόσπασμα
-Επί σκοπόν. Πυρ!
Για
μερικές « πενταροδεκάρες» όλη η ιστορία σε μια Ελλάδα που μονό το σχοινί δεν
της φτάνει, διπλό της περισσεύει. Δεν τα παίρνει τα γράμματα ο γιος σου κυρ
Νίκο έλεγε η δασκάλα μας βάλτον στη
δουλειά σου. Αλλά ο πατέρας μου επέμενε :Άνθρωπος αγράμματος ξύλο απελέκητο! Κι
επειδή τα ξύλα τα απελέκητα μισό αιώνα
πριν ήταν πολλά, πάντα κάποιος μεγαλύτερος – άλλοτε επί πληρωμή κι άλλοτε από συγγενική αγάπη
–αναλάμβανε να βοηθήσει το…πελέκημα!!!
Δεν ήταν η εξαίρεση,αλλά ο κανόνας, σε μια Ελλάδα που ακόμη δεν είχαμε συνειδητοποιήσει
ότι τα γράμματα ,η γνώση, η καλλιέργεια δεν ήταν πολυτέλεια αλλά ανάγκη, σε ένα
κόσμο που έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, να προλάβει την τεχνολογία που θα άλλαζε
όπως και έγινε, τη ζωή μας.
Δεν υπήρχε βέβαια η οργανωμένη ιδιωτική εκπαίδευση στα μικρά μέρη, αλλά πάντα
με κάποιο τρόπο, μια πρωτοβουλία αναλάμβανε
να διδάξει ότι δεν πρόφταινε να μας μάθει το δημόσιο, που είχε καλούς δασκάλους
( και τότε όπως και σήμερα) αλλά λίγους
και το σπουδαιότερο σε ακατάλληλες αίθουσες και με ακατάλληλες συνθήκες. Όσοι
υπηρέτησαν δάσκαλοι στην επαρχία και μάλιστα
σε χωριά, διηγούνται καταστάσεις που τις ακούς και αναρωτιέσαι αν είναι δυνατόν να
συνέβαιναν αυτά.
Ωστόσο μέχρι σήμερα, εξακολουθεί να υπάρχει η
ανάγκη , κάποιος να συνεπικουρεί το δημόσιο σχολείο. Η διαφορά είναι ότι αλλού
είναι αναπόδραστη ανάγκη κι αλλού είναι η επιθυμία για πιο άνετη –και
περισσότερη πιο εξειδικευμένη γνώση. Κι ακόμη υπάρχουν κι άλλοι που έχοντας «τον
τρόπο» δηλαδή την οικονομική άνεση, προτιμούν το ιδιωτικό σχολείο γιατί δεν
εμπιστεύονται το δημόσιο έστω κι αν…συμβουλεύουν τους άλλους να το προτιμούν
Ανέκαθεν η παιδεία ήταν χωρισμένη σε δύο
κατηγορίες Η Δημόσια που ήταν και ο κανόνας δυο γενιές πριν και που εκεί φάγαμε
το ξύλο της χρονιάς (μη κοιτάτε εδώ,
στην επαρχία τα χαστούκια πηγαίνανε γόνα) αλλά μάθαμε γράμματα και η ιδιωτική
που κάποτε ήτανε πολυτέλεια, ενώ στις μέρες μας , λόγω συνθηκών και πάλι,επιβάλλεται
εκ των πραγμάτων!
Και
παρέχουν μάλιστα αξιόλογη παιδεία, όχι μόνο… φιλοπατρίας ένεκεν, αλλά και
ανταγωνισμού. Σκεφθείτε τις χιλιάδες δασκάλων και καθηγητών που βρήκαν
καταφύγιο στην ιδιωτική εκπαίδευση και παρέχουν στέρεες γνώσεις, αλλά και
φροντίδα και έσοδα για το κράτος μέσα από τα...έσοδά τους!
Στην εποχή μου δεν είχαμε φροντιστήρια,
αλλά δεν υπήρχε η ανάγκη για ξένες γλώσσες, γυμναστήριο, μουσική, χορό και
εκγύμναση για να δώσεις εξετάσεις στην
Ανωτάτη Εκπαίδευση και το σπουδαιότερο η γυναίκα δε δούλευε και μπορούσε να
φροντίσει τα παιδιά της και με όσες είχε γνώσεις να βοηθήσει στα μαθήματά τους.
Το διαβάζουμε συχνά στους τοίχους. «Συνταξιούχος
δάσκαλος αναλαμβάνει την εκγύμναση παιδιών, από Α δημοτικού μέχρι ΣΤ » Βλέπετε
υπάρχουν και παιδιά που αδυνατούν να μάθουν ότι το «σχολείο» έχει τρεις
συλλαβές και ξέρουν μόνο ότι το «γκολ» έχει μια.
Θα ήταν φυσικά ιδανικό να υπήρχε
δημόσια παιδεία, με σχολεία χωρίς κενά,
με δασκάλους ή καθηγητές όλων των βαθμίδων, που θα πληρωνότανε σωστά, σε
αξιοπρεπείς και υγιεινές αίθουσες, με φροντίδα μεταφοράς των μαθητών που μένουν σε απόμακρες περιοχές
και διδασκαλία, όλων των ιδιαίτερων γνώσεων, που απαιτούνται στην
παγκοσμιοποιημένη εποχή. Ακόμη κι ο Πρωθυπουργός στέλνει τα παιδιά του στο
ιδιωτικό όχι μόνο γιατί είναι εύπορος –όπως λέει ο κ. Φλαμπουριάρης- αλλά κυρίως
γιατί δεν τα εμπιστεύεται. Τι άλλην χρείαν μαρτυρίας έχουμε;
Το ιδιωτικό σχολείο δεν είναι πια
πολυτέλεια. Είναι εκ των πραγμάτων συμπλήρωμα του Δημοσίου. Κι όσο κι αν
αποτελεί αιμορραγία για το οικογενειακό εισόδημα, σε πολλές περιπτώσεις
καλύπτει ανάγκες, που δεν μπορεί να παρέχει το σπίτι και ούτε διανοήθηκε
κανείς, ότι θα μπορούσε να δώσει εξετάσεις σε Πανεπιστήμιο χωρίς να αρχίσει
φροντιστήριο από τη Β –κιόλας - Λυκείου.
Και δε λέμε για γιατρούς ή μηχανικούς .Και τσαγκάρικο
ή κομμωτήριο να ανοίξεις, για να πάρεις
άδεια χρειάζεσαι πτυχίο τεχνικής σχολής. Αυτά που θα στα δώσει το Δημόσιο και
τι δουλειά χωρίς αυτά μπορείς να κάνεις (Για να παραφράσουμε τον Καβάφη)
Σταύρος
Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου