Πέμπτη 21 Ιουλίου 2016

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 23 / 7 /16


                                                            ΚΑΘ  ΟΔΟΝ

      ΆΡΤΙ ΑΦΙΧΘΕΙΣ

 

     Κάλλιο να σου το μάτι παρά το όνομα-λέει η λαϊκή σοφία !

   Κατάντησες γκρινιάρης – μου το κολλάει η μικρή μου κόρη που αποτελεί και το κριτικό μου βαρόμετρο. Συμφωνεί πάραυτα και ο ανεψιός μου –μη χάσει την ευκαιρία. Ηλικία γαρ –μου ρίχνει και την χαριστική βολή-τι περιμένεις.

 Έχουν δίκιο, αλλά έχω κι εγώ το δικό μου δίκιο, διότι βλέπω , ακούω, διαβάζω μερικά  πράγματα που όχι είναι απλώς  περίεργα, αλλά τα θεωρώ απαράδεκτα.

  Στο θέμα  μας λοιπόν.

   Γάμος. Με όλους τους κανόνες και τους τύπους της ορθοδοξίας. Νυφικό επώνυμο, πέπλα, τούλια, διαμαντικά και χρυσαφικά, ρύζι με το σακί να φτιάξεις πιλάφι για ολόκληρη ενορία και τα γνωστά της εκκλησιαστικής τάξης. «ευλόγησον αυτούς Κύριε ο Θεός ημών ως ευλόγησας τον Αβραάμ και τη Σάρα…  και δως αυτοίς καλλιτεκνίαν…και καλούς απογόνους!!!

-Να ζήσετε…να ζήσετε !!!

   Με απορία με κοιτάζει η καλή μου  θεία Ευτέρπη. Που το πας –ρωτάει. Τι το περίεργο βλέπεις.

  Μέχρι εδώ τίποτε- απολογούμαι Όλα καλά και ωραία και Χριστιανικά. Παρακάτω είναι που θέλω να σχολιάσω. Άκου…ν` ακούσεις!!

    Στα «Νιφορέικα μπιτς» η γαμήλια δεξίωση. Είθισται. Με 300 καλεσμένους διαβάζω στην εφημερίδα. Πάλι καλά. Οι άνθρωποι έχουν λεφτά –δικά τους είναι ούτε τα  έκλεψαν ούτε δανεικά τα ζήτησαν, ούτε από τα δικά μου πήραν. Δικά τους είναι να τα χαίρονται. Τέλεια μέχρις εδώ. Παρακάτω είναι η κριτική μου, διότι…

   Διότι η τεράστια γαμήλια τούρτα ήρθε από την Ιταλία μαζί με τους Ιταλούς σεφ. Και λέω τώρα εγώ ο γκρινιάρης και αιωνίως καταγγελτικός. Δεν υπήρχαν στη Ελλάδα και δη στην Πάτρα

 ζαχαροπλαστεία ικανά να φτιάξουν μια τούρτα , όσο κι αν την ήθελαν μεγάλη, εντυπωσιακή, χλιδάτη. Πως θα πάει αυτός ο τόπος μπροστά, όταν για ένα γλύκισμα-έστω γαμήλιας  δεξίωσης, τρέχουμε στην Ιταλία ή αλλού;

   Θα μου πείτε και τι με νοιάζει εμένα. ‘Όμως εδώ έχω την αντίρρησή μου. Αν δεν μιλήσουμε , αν δε φωνάξουμε γι αυτά τα  φαινομενικά ασήμαντα, πως θα φωνάξουμε για τα σημαντικά.

   Θυμήθηκα σαν σε αχλύ τα πριν τον πόλεμο χρόνια όπου οι εφημερίδες διαφήμιζαν το  θαυμασμό μας για ότι ξένο  με τις γνωστές αγγελίες. « Ο καρδιολόγος ..τάδε  άρτι αφιχθείς εξ Εσπερίας δέχεται κ.τ.λ» Η θυγάτηρ του… δείνα συμπολίτη μας, επανελθούσα εκ του ταξιδίου της εις Παρισίους, όπου ενημερώθη περί των τελευταίων εξελίξεων της μόδας,  αναλαμβάνει…κτλ » αλλά και μετά τον πόλεμοι οι δρόμοι γέμιζαν ξενόγλωσσες επιγραφές, Ραφείον το Παριζιάνικο, Κουρείον η Μπέλα  Νάπολη, Εστιατόριον το Γαλλικόν. Το κάθε ξένο είχε περιβληθεί από μία αίγλη. Κουάν ντ` ορ – γωνιά του χρυσού (κι ας ήταν στη μέση  του τετραγώνου!) .Ραφείον το…σικ! κι ένα σωρό άλλα που εξακολουθούν μέχρι σήμερα.

    Η ξενομανία μας, η διάθεση να αντιγράψουμε σε κάθε τι τους Ευρωπαίους θριάμβευε και καθώς φαίνεται  εξακολουθεί να θριαμβεύει. Μια τούρτα- ένα γλύκισμα δηλαδή, το παρήγγειλλαν  στην Ιταλία. Πως να πάει μπροστά αυτός ο  τόπος;

   Θα απαγορέψεις  στον κόσμο να κάνει  αυτό που θέλει-με εγκαλεί η θεία Ευτέρπη.

  Όχι βέβαια. Καλόπιστη η κριτική που ξεκινά από τις απορίες μου. Τι το λιγότερο θα είχε μια τούρτα ή ακόμη κι ένα νυφικό ή κάτι άλλο φόρεμα ή φαγώσιμο ή διακοσμητικό Ελληνικό, από αυτά που έχουν οι ξένοι: Δηλαδή θεωρείται τίτλος το ότι ήρθε η τούρτα από την Ιταλία και θα μειώνετο η λαμπρότητα της τελετής του κατά τα άλλα συμπαθούς ζεύγους των νεονύμφων, αν η γαμήλιος τούρτα ήτο Ελληνική ή κατ` εμέ του αδιόρθωτου πατρινολάτρη ήταν Πατραϊκής κατασκευής!

   Είμαστε αδιόρθωτα ξενομανείς. Πάσχουμε από ένα σύνδρομο μειονεκτικότητας  απέναντι στους ξένους το οποίο αναπαράγεται από γενιά σε γενιά από Βαυαροκρατίας ως σήμερα.. Εξακολουθούμε να υποστηρίζουμε – το διαφημίζουμε κιόλας- εκείνο το « άρτι αφιχθείς εξ Εσπερίας» δι ο και αρπάχτηκα με τον εγγονό μου, που μιλώντας μου απάντησε, ο κέυ παππού, εννοώντας εντάξει-συμφωνώ. Γιατί αγόρι μου προσπάθησα να τον διορθώσω. Ελληνικά μιλάμε. Πες εντάξει- σύμφωνοι.

 -Μα το λένε όλα τα παιδιά στο σχολείο. Το λέει και η δασκάλα μας, μου απάντησε . Το λέει και ο μπαμπάς και η μαμά, συμπλήρωσε και ο μικρότερος –του νηπιαγωγείου αυτός.

   Βλέπετε δεν είναι μόνο στα γλυκά, ισχύει ακόμη και στη γλώσσα μας εκείνο το «άρτι αφιχθείς εξ Εσπερίας»!!!

  Σταύρος Ιντζεγιαννης

 

 

Δεν υπάρχουν σχόλια: