ΓΝΩΜΗ

                                                                     ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

   ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΕΣ

 

  Πως έγραψες, ρωτάω το βαφτιστήρι μου.

  Πώς να γράψω ρε Νουνέ που από ολόκληρο βιβλίο πήγε και έβαλε το μόνο που δεν είχα διαβάσει. Σύστημα είναι αυτό, να μη μπορείς να  σπουδάσεις επειδή έτυχε να πέσει αυτό που δεν ξέρεις.

   Δηλαδή δεν έγραψες τίποτε- ρωτάω,

  - Έ πως δεν έγραψε το παιδί – πετάγεται ο φίλος μου-έγραψε το όνομά του και μάλιστα με κεφαλαία!!!

   Έτοιμοι είναι να αρπαχτούν πατέρας και γιος και μυρίζομαι καυγά, καθόσον μπαίνει στη μέση και η… μήτηρ να υπερασπιστεί το σπλάχνο της .Το ποίον λέει  αν έπεφτε το μάθημα που είχε διαβάσει, θα έπαιρνε άριστα. Έτσι Κωστάκη μου;

   Συμφωνούμε  πάραυτα διότι το να μη συμφωνήσεις μαζί αποτελεί  αδίκημα που τιμωρείται με διακοπή ακόμη και της  καλημέρας!!!.

  Ο Κωστάκης μου-λέει –θα σπουδάσει αστροφυσικός ή… αστροναύτης ή κάτι τέτοιο. Να τον δείτε που ξενυχτάει  όλη τη νύχτα κοιτάζοντας τα αστέρια, διότι εκεί είναι το μέλλον της ανθρωπότητας. Ο Κωστάκης μου έχει μέλλον στο πολυτεχνείο. Να τον δεις που όλη την ημέρα με το κινητό στο χέρι το παίζει στα πέντε δάχτυλά .

   -Θα σου  έλεγα τι παίζει στα πέντε δάχτυλα, αλλά έχει χάρη που  είναι και ο νουνός του μπροστά- απαντάει ο φίλος μου.

    Η ιστορία , μια από τις πολλές που συμβαίνουν αυτές τις ημέρες  στα σπίτια των υποψηφίων φοιτητών δεδομένου ότι δεν καταργήθηκαν οι εξετάσεις και το να μπεις στο Πανεπιστήμιο εξακολουθεί - όπως και παλιά  - να αποτελεί το όνειρο όχι μόνο του νεαρού ή της νεαράς αλλά και της οικογενείας.

   Ξυράφι ο Κωστάκης το μεγάλο καμάρι της κυρά –Φροσως από φροντιστήριο σε φροντιστήριο και από αποτυχία σε αποτυχία θέλει να γίνει  αστροφυσικός  ή…αστροναύτης (!) ή τέλος πάντων  καθηγητής  πανεπιστημίου στην ανάγκη, που λέει ο λόγος.

  -Αλλά να δίνεις εξετάσεις ρε νουνέ εν έτει 2016 μ. Χ πώς να σπουδάσεις που σου κόβουν τα φτερά διότι δε στάθηκες τυχερός να πέσει το μάθημα (μεταξύ μας το μοναδικό!!!)που έχεις διαβάσει είναι να μη βλαστημάς ;

- Έλα ντε. Και βλαστημάς και μουτζώνεις – υπερθεματίζω.

 « Ο γιος μας είναι γιατρός»-έλεγε η θεία Φαίδρα.

  -Ε όχι και γιατρός. Φοιτητής  ιατρικής είναι, είχα προσπαθήσει να την προσγειώσω κάποτε, αλλά με αποκήρυξε από συγγενή.  «Ναι σήμερα είναι φοιτητής αλλά…αύριο θα γίνει γιατρός»  μου απάντησε και μου έκοψε την καλημέρα  για ένα μήνα!!!   ( Για τη ιστορία ο Δημητράκης δεν έγινε γιατρός  αλλά κάτι καλύτερο. Έκανε ένα πλούσιο γάμο και γεμίζοντας αγάπες και λουλούδια, όχι τη γυναίκα του, αλλά την πεθερά του, την κατάφερε και τα έγραψε όλα στο όνομά του και τώρα  είναι ιδιοκτήτης δύο λεωφορείων και ζει αυτός καλά και η μάνα του…όπως – όπως. Συμβαίνουν κι αυτά )

  Οι  σπουδές εξακολουθούν να είναι το όνειρο του κάθε νέου γιατί μπορεί να μην είναι ο μοναδικός τρόπος βιοπορισμού, αλλά  εξακολουθεί να είναι μια πόρτα που ανοίγει σε ένα μέλλον. Αβέβαιο ίσως, αλλά στη σημερινή πραγματικότητα το πτυχίο- το όποιο πτυχίο-αποτελεί μιαν απόδειξη ότι  μπορείς να παρακολουθήσεις την διαρκώς αυξανόμενες απαιτήσεις των καιρών μας.

  Και δε φτάνει πια το πτυχίο. Οι απαιτήσεις των επιχειρήσεων  σε  επιστημονικό προσωπικό, παράγοντας απαραίτητος για να ανταποκριθεί στον ανταγωνισμό, αναγκάζουν τους νέους να προσπαθούν όλο και περισσότερο για απόκτηση περισσοτέρων εφοδίων. Μεταπτυχιακά επί μεταπτυχιακών. Και δυστυχώς οι σπουδές δεν είναι πια όπως παλιά,  όταν μοναδικό εφόδιο για σπουδή ήταν η θέληση του σπουδαστή και το… καλάθι με το ψωμί και τα αυγά ή τις  χορτόπιτες που έστελνε η μάνα κάθε εβδομάδα  για να επιβιώσουμε. Οι σπουδές σήμερα δυστυχώς είναι πολυέξοδες, που κυριολεκτικά  εξοντώνουν την οικογένεια και με αβέβαιο μέλλον. Πόσοι και πόσοι πτυχιούχοι δεν κατέληξαν άνεργοί ή σε επαγγέλματα που δεν χρειάζονται πτυχία αλλά ξύπνιο μυαλό και θέληση για δουλειά και επιβίωση.

  Κουνάει το κεφάλι του ο φίλος μου. Και με πτυχίο άσχημα και χωρίς πτυχίο ασχημότερα. Και δυστυχώς έχει δίκιο !!! 

                                                   Στ Ιντζεγιάννης