ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΟΙ
ΔΙΑΦΟΡΈΣ ΜΑΣ
Με
εγκαλούν οι αναγνώστες μου ( και τους ευχαριστώ για τα καλά τους λόγια, τόσο για
την εκπομπή μου στον Λύχνο, κάθε Δευτέρα βράδυ όσο και για τη στήλη μου στον Εκκλησιολόγο).Με
εγκαλούν διότι δεν σχολίασα την επίσκεψη του Πάπα στη Λέσβο πριν από δύο εβδομάδες όπου έκανε μια
επικοινωνιακή προβολή του Παπισμού και
του προσωπικού του ενδιαφέροντος, με τη βοήθεια των Μ Μ.Ε σε παγκόσμιο επίπεδο
που τον εμφάνισαν ως εάν να επρόκειτο για τον μοναδικό ηγέτη του Χριστιανισμού
επί γης.
Δεν είναι η πρώτη φορά δυστυχώς, που ο
παπισμός προσπαθεί να εμφανιστεί, ως ο απόλυτος άρχων κι ας μη το δείχνει
φανερά.
Στην ομιλία μου το Σάββατο 21 του μηνός που
θα γίνει στη Διακίδειο στις 8 το βράδυ θα αναφερθώ για τα καμώματα του Πάπα από το 1438 στη Σύνοδο της Φερράρας
–Φλωρεντίας, όπου ο τότε Πάπας Ευγένιος ο Δ` προσπάθησε να προσδέσει τη
Ορθοδοξία στο άρμα του Καθολικισμού εκβιάζοντας την ανάγκη του Αυτοκράτορα
Ιωάννη του Η` Παλαιολόγου να πάρει στρατιωτική βοήθεια από τη Δύση για να σώσει
τη Βασιλεύουσα από την απειλή του Σουλτάνου Μουράτ.
Η παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ.
Βαρθολομαίου και του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ Ιερωνύμου στη
Λέσβο υποβαθμίστηκε ώστε να προβληθεί ο
Πάπας Φραγκίσκος, ο οποίος -πρέπει να
παραδεχτούμε – είναι στο έπακρον επικοινωνιακός.
Όμως
αυτό είναι το ζητούμενο ή η αληθινή αγάπη στον συνάνθρωπο πέρα από την προβολή; Εκείνο το Φαρισαϊκό , Κύριε ιδού
εγώ, κοίταξέ με είμαι φιλάνθρωπος.
Σεμνή πίσω του η Ορθοδοξία κράτησε
αποστάσεις ταπεινή, στον πόνο του συνανθρώπου. Δεν διακρίνεται για έπαρση η
ηγεσία της Ορθοδοξίας. Είναι και αυτό
ένα από τα πολλά που μας χωρίζουν από τον καθολικισμό.
Δεν αναφέρομαι στις γνωστές διαφορές μας με
το φιλιόκβε σε δεύτερη μοίρα καθώς πρώτη και κυριότερη διαφορά είναι το πρωτείο
του Πάπα . Αυτό ήταν και εξακολουθεί να είναι η μεγάλη και ουσιαστική επιδίωξη
του Παπισμού και αυτό κυριαρχεί στις διαφορές μας
Φυσικά είναι και τα δογματικά. Το φιλιόκβε,
για παράδειγμα που επιμένουν να προσθέτουν στο σύμβολο της Πίστεως. Είναι ο
τρόπος που Κοινωνούν με τον άζυμο άρτο , η βάπτιση με κατάδυση, είναι το
καθαρτήριο και τόσα άλλα.
Ακόμη και στην αγιογραφία ή στην
αρχιτεκτονική ή στην αγαμία του εφημεριακού κλήρου είναι εμφανείς οι αγεφύρωτες
διαφορές μας .
Θα έχετε δει και θαυμάσει ασφαλώς τις Παναγίες
της Αναγέννησης. Τισιανός, Βερονέζε, Τιντορέτο και άλλοι .Όπως καμία, δε
συγκρίνεται με την Παναγία του Πανσέληνου
όπου μέσα στα μεγάλα αμυγδαλωτά μάτια διακρίνεις την αγάπη, την τρυφερότητα τη λαχτάρα
αλλά και τον πόνο της μάνας στο όραμα του Σταυρού.
Προσωπικά θαύμασα εκείνο το καταπληκτικό
Ντουόμο στο Μιλάνο με τα αυθάδικα
οξύκορφα που υψώνουν την ανθρώπινη οίηση προς τον Ουρανό ή τον Άγιο Στέφανο στη
Βιέννη.
Αλλά καμία τους δε μπορεί να συγκριθεί με
τις δικές μας εκείνες τις ταπεινές μικρές εκκλησίες όπου ζεις την… εκκωφαντική σιωπή της προσευχής του ταπεινού. Το γράφει τόσο ωραία ο Δροσίνης
«Και μια χελιδονοφωλιά ψηλά στον
νάρθηκα κτισμένη ψάλλει το Δόξα εν
Υψίστοις» !
Τίποτε δε μπορεί να συγκριθεί με την
ιερότητα που νοιώθεις να σε καλύπτει και σε αναγκάζει γονατίσεις να
προσευχηθείς, όσο ο παλαιός Ναός του Αγίου Ανδρέα στην Πάτρα μας .Όπως τίποτε
δε μπορεί να συγκριθεί με το ταπεινό
κεράκι που ανάβεις στην εκκλησία μας, δέηση για τις ψυχές των κεκοιμημένων ή
την υγεία των αρρώστων με το λαμπιονάκι που ρίχνοντας ένα κέρμα ανάβεις μπροστά
στην εικόνα της Θεοτόκου στην Παναγία των Παρισίων ή με το παραφινέλαιο
υποτίθεται κεράκι στην αλουμινένια θήκη 1 ευρώ το ένα με την καλόγρια να
παρακολουθεί αν έριξες το σωστό νόμισμα, στον Άγιο Μάρκο της Βενετίας.
Όλα αυτά σε κάνουν να καταλαβαίνεις ότι αυτά
που μας χωρίζουν από τους καθολικούς δεν είναι μόνο τα λειτουργικά αλλά κάτι
βαθύτερο. Είναι ο τρόπος που νοιώθουμε
εμείς οι Ορθόδοξοι τη ζώσα θρησκεία σαν
τρόπο και έκφραση της αληθινής ζωής,
κάτι πέρα από το κοσμικό και τους θεατρινισμούς
των παπικών και αυτό είναι που μας εμποδίζει να βρούμε ένα κοινό τρόπο να
βιώσουμε το « άνω σχώμεν τας καρδίας»
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου