Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2016


                                           ΕΝ  ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
   ΦΟΙΤΗΤΙΚΑ 2016

    Μητρός τε και πατρός και των άλλων  προγόνων απάντων… και εν μείζονι μοίρα… σπουδές !
   -Μήπως νοικιάζεται καμιά γκαρσονιέρα ;
Σα δε ντρέπεται –είπε χαμηλόφωνα η κυρά-Θεώνη στη διπλανή της, του ισογείου. Στην ηλικία του να ψάχνει για γκαρσονιέρα. Θα ρίξει φωτιά και θα μας κάψει .Το γράφει ο Αγαθάγγελος στην προφητεία του.
   Όχι, μην αναθεματίζετε. Γκαρσονιέρα για την κόρη του, που πέρασε στο παιδαγωγικό Πάτρας, ψάχνει ο άνθρωπος  και ήρθαν από την Κατερίνη πατήρ , μήτηρ και η νεαρά  εν δυνάμει επιστήμων να  φροντίσουν για την εγκατάστασή της σε κάποια γκαρσονιέρα.
  -Γκαρσονιέρα; Εγώ σας το εξηγήθηκα από την αρχή-αγριεύει η νεαρά μέλλουσα  φοιτήτρια- Σε γκαρσονιέρα δε μένω. Η Λούλα βρήκε δυάρι και η Χριστίνα  στα Γιάννινα το ίδιο. Ξέρετε κανέναν να μένει σε γκαρσονιέρα;
  Έλα ντε. Που ζούμε; Στην εποχή που νοικιάζαμε δωμάτιο σε κάποιο σπίτι και πηγαίναμε με τα πόδια στο πανεπιστήμιο ή κρεμασμένοι σε κάποιο τραμ έτοιμοι να πηδήξουμε αν βλέπαμε τον ελεγκτή « εισιτήρια παρακαλώ»!
 Μη κάνεις έτσι κορίτσι μου –επεμβαίνει η μαμά-συνήθως σύμμαχος. Για δυάρι ψάχνουμε. Το είπαμε.
  Μια ιστορία,  που επαναλαμβάνεται  κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, καθώς το Πανεπιστήμιο ανοίγει τις πόρτες  στους μελλοντικούς επιστήμονες και όχι μόνο, αλλά και στην κάποια  εμπορική ζωή της πόλης. Ας μη γελιόμαστε. Το πανεπιστήμιο αποτελεί την ευλογία Θεού για την Πάτρα, η οποία κυριολεκτικά ζει από τις 20 ή και περισσότερες χιλιάδες φοιτητές  και χίλιους τόσους  διδακτικό και βοηθητικό επιστημονικό προσωπικό .Μαζί με το ΤΕΙ μάλιστα ξεπερνούν- υπολογίζουν- τους 25 χιλιάδες!
   -Εγώ όταν σπούδαζα έμενα σε δωμάτιο στη Νέα Σμύρνη και πήγαινα με τα πόδια στο Πανεπιστήμιο-κορίτσι μου.
   Ω ποιόν σε έπος φύγεν έρκος οδόντων, άνθρωπέ μου.
 -Αμάν βρε μπαμπά. Αμάν μ` αυτό το δωμάτιο. Μας το έχεις πει χιλιάδες φορές. Επειδή  εσύ έμεινες και υπέφερες  διαβάζοντας σε ένα δωμάτιο χωρίς θέρμανση και με το καλάθι που ερχότανε από το χωριό  με το ΚΤΕΛ πρέπει να υποφέρω  κι εγώ; Δηλαδή θα τρώω  εκεί που θα κοιμάμαι; Που θα βάλλω το στέρεο, την τηλεόραση τον υπολογιστή; ( το στέρεο, η τηλεόραση σε πρώτο πλάνο. Τα… βιβλία κάπου θα τα βάλουμε!!! )Κι αν έρθει μια φίλη, ένας φίλος, που θα καθίσει; στο κρεβάτι ; Δυάρι και όχι να βλέπει στον ακάλυπτο, σαν αυτό που επέμενες επειδή ήταν  50 ψωροευρώ φτηνότερο. Αυτά τα εξηγηθήκαμε από την αρχή πριν έρθουμε στην Πάτρα.
   -Καλά σου λέει το παιδί Γιώργο μου. Πως θα μείνει σε μια γκαρσονιέρα; Φοιτήτρια είναι. να σπουδάσει ήρθε. Να γίνει επιστήμων, όχι καλόγρια. Να μην έχει τις φίλες της, τις παρέες της;
   Αχ αυτές οι φίλες. Αχ αυτές οι παρέες. Αχ αυτή η μαμά, η αιώνια μαμά!
  Δεν έχει άδικο. Άλλοι καιροί τότε. Τότε που η μαμά κάθε τόσο μας νουθετούσε. Πρόσεχε παιδί μου. Όχι παρέες. Να σπουδάσεις πήγες , να τελειώσεις μια ώρα γρηγορότερα. Βλέπεις τον πατέρα σου πόσο αγωνίζεται
   Σήμερα; Το καλάθι από το χωριό έχει αντικατασταθεί από την πιστωτική στην οποία ο πάτερ φαμίλιας βάζει κάθε μήνα το αντίτιμο της σπουδής, έχει δεν έχει.
    -Γιώργο μου το παιδί χρειάζεται λεφτά. Δεν του φτάνουν αυτά που του στέλνεις. Παιδί είναι!
   Βλέπετε, είναι που κάθε τόσο το τηλέφωνο παίρνει φωτιά: «Μαμά τι θα γίνει; Πες σ` εκείνον τον αγριάνθρωπο ότι αυτά που μου βάζει δε φτάνουν ούτε  για το κινητό. Να σκεφτείς δεν έχω ούτε να πιω μια μπίρα»!
  Αγριάνθρωπος ο μπαμπάς. Ψωροευρώ το 50αρι.Με τις απαιτήσεις της η νεαρά. Για τη μπίρα και το κινητό τα λεφτά. Η κάθε νεαρά ή νεαρός. Μη τους κατηγορείτε. Είναι η φοιτητική ζωή που όλα τα παιδιά ονειρεύονται.
 Πρότυπο η μαγευτική όπερα του Πουτσίνι «Οι Μποέμ» το ωραίο μεγάλο παραμύθι που θέλουν να ζήσουν μόνο που… Μόνο που η ζωή –η πραγματικότητα – είναι διαφορετική. Ας ευχηθούμε να μην απογοητευθούν.
  Η  Πάτρα είναι έτοιμη να τους αγκαλιάσει και να τους βοηθήσει σαν πόλη και σαν κοινωνία. Καλή διαμονή και καλές σπουδές παιδιά. Εμείς οι  μπαμπάδες σας αγαπάμε όλους  σας !

                                     Σταύρος Ιντζεγιάννης 

Δεν υπάρχουν σχόλια: