ΚΑΘ ΟΔΌΝ

 

                                                ΚΑΘ ΟΔΟΝ

     Ο ΦΑΡΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ

 

    Μια μικρή ιστορία μου διηγήθηκε προχθές  φίλος γιατρός-πασίγνωστος και πολύ επιτυχημένος στην πόλη μας-και που δεν μου επιτρέπεται να αποκαλύψω το όνομά του διότι η ιστορία είναι απολύτως προσωπική του. Το μόνο που μπορώ να βεβαιώσω, είναι, ότι είναι μέχρι κεραίας αληθινή και ότι παρ όλο που είναι  αυστηρά προσωπική του, ωστόσο γενικεύει μια περίπτωση και αποτελεί ένα θέμα που αφορά όλους μας νομίζω. Άλλωστε αυτή η γενίκευση που έχει και το δίδαγμα που αποκομίζεις  με κάνει να προσπαθήσω να τη μοιραστώ μαζί σας.

    Μερικές φορές ιστορίες που είναι προσωπικές  κλείνουν μέσα τους κάποια διδάγματα που αποτελούν φάρο ζωής για όλους μας.

    Θα προσπαθήσω να σας τη μεταφέρω όπως ακριβώς τη άκουσα αποκρύβοντας τα ονόματα όχι όμως και τα περιστατικά όπως ακριβώς την άκουσα από τον φίλο γιατρό σε στιγμές εξομολογητικές στο ιατρείο του. 

   «Έμεινα –μου είπε –ορφανός από μητέρα βρέφος 3 μηνών και μεγάλωσα με μια μητριά – όχι και τόσο σωστή απέναντι σε μένα και στην αδελφή μου, για την οποία όμως δεν κρατώ καμία κακία και προ  πολλού την έχω συγχωρήσει. Η άλλη αγκαλιά που απλόχερα μας προσφέρθηκε ήταν οι θείες μου από την μεριά της μητέρας μου. Έτσι ανάμεσα σε αυτή τη μητριά και σ` αυτές τις θείες μεγάλωσα από την ορφάνια μου που με σημάδεψε από τη βρεφική ηλικία.

   Μια μέρα γυρίζοντας από το σχολείο, καθώς  έλειπαν οι γονείς μου βρήκα το κλειδί από ένα συρτάρι όπου ο πατέρας μου είχε κρυμμένα τα ενθυμήματα της βιολογικής μου μητέρας που πέθανε όταν ήμουν στην κούνια 3 μηνών.

   Τριών μηνών τι μπορεί να θυμάται ένα βρέφος για τη μητέρα που το γέννησε; Τίποτε. Κι όμως.

  Κι όμως γνώριζα τη μητέρα μου από τις διηγήσεις της θείας μου-αδερφής της –που κοντά της με τα όσα σιγά – σιγά ξετυλίγοντας  ένα κουβάρι  αναμνήσεις, μιας κάποτε ευτυχισμένης ζωής, έφτασα να τη γνωρίζω, χωρίς ποτέ μου να τη δω πέρα από τις φωτογραφίες της που φύλαγε η θεία μου.

   Άνοιξα το συρτάρι και μαζί μ` αυτό άνοιξα την πόρτα της ζωής μου.

  Ένα συρτάρι. Ποτέ μου δεν είχα σκεφτεί τι μπορούσε να κρύβει. Κι όμως εκεί έκρυβε το μέλλον μου!

   Ανάμεσα σε τόσα άλλα μικροπράγματα, βρήκα μια Καινή  Διαθήκη. Αυτή μου στάθηκε ο  φάρος  της ζωής μου»!

  -Πως –ρώτησα διακόπτοντας τον μονόλογό του.

  Ο γιατρός ρούφηξε μια γουλιά καφέ και συνέχισε.

   « Όταν λέω φάρος  της ζωής μου δεν είναι σχήμα λόγου. Κυριολεκτώ γιατί αυτή η Καινή Διαθήκη με τα ευαγγέλια και  τις επιστολές  του Παύλου μου στάθηκαν οδηγός σε κάθε δυσκολία. Ήμουν καλός μαθητής. Η ορφάνια μου θαρρείς πως είχε δημιουργήσει μέσα μου ένα πείσμα. Μια θέληση. Μια δύναμη ατσάλινη που με ωθούσε να πετύχω. Να πετύχω. Να πετύχω άσχετα από την κάποια οικονομική άνεση που είχαμε σαν οικογένεια και που ο πατέρας μου  δεν μου στέρησε στο διάστημα της μαθητικής και μετέπειτα της φοιτητικής μου ζωής

   Πέρασα στις εξετάσεις μπήκα στην ιατρική βγήκα αριστούχος και με υποτροφία πήγα στη Γερμανία χωρίς να χρειαστώ πια τίποτε άλλο παρά μόνο την Καινή Διαθήκη της μάνας μου, το μοναδικό της ενθύμιο-την ευλογία της ίσως- και το πιο σπουδαίο γιατί αυτή μου έλυνε τα προβλήματα που συναντούσα. Σε κάθε μου αδιέξοδο  εκεί εύρισκα τη λύση. Όταν ήμουν στενοχωρημένος, έτρεχα να την ανοίξω βέβαιος ότι σ` αυτή θα  εύρισκα την ηρεμία μου. Δεν υπήρχε –και δεν υπάρχει μέχρι σήμερα που μιλάμε-μέρα που με κάποιον τρόπο να μην εύρισκα στις σελίδες του Ευαγγελίου κάποιον οδηγό  ζωής , όπως ο φάρος που φωτίζει στη σκοτεινιά και στη αγριάδα  της θάλασσας  το δρόμο για να μην πέσεις στα βράχια, το ίδιο και το Ευαγγέλιο μου έδειχνε δρόμους. Μου άνοιγε πόρτες. Μου φώτιζε τις κακοτοπιές, Με προφύλαγε από τα ολισθήματα. Μου δίδασκε το σωστό. Μου υπογράμμιζε το λάθος! Μ` αυτό το Ευαγγέλιο πορεύτηκα μέχρι σήμερα και μ` αυτό πορεύομαι.

     Τι μπορώ να προσθέσω εγώ; Μόνο το ότι μετέφερα το διήγηση του γιατρού ακριβώς όπως την άκουσα. Απλώς να συμπληρώσω αυτό που φίλος φιλόλογος μου είχε πει πριν καιρό. Πάνω στο γραφείο μου μαζί με τα λεξικά έχω απαραίτητα την Καινή Διαθήκη !