ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΜΙΑ ΦΡΑΝΤΖΟΛΑ
Μια φραντζόλα ήτανε. Ψωμί. Καταμεσίς στον
κάδο των σκουπιδιών επάνω- επάνω κι αν
δεν είχα ρίξει βιαστικός τα σκουπίδια που η σακούλα έπεσε επάνω της θα την είχα
βγάλει να τη βάλω δίπλα στο δένδρο να τη
φάνε τουλάχιστον οι γάτες της
γειτονιάς-αν καταδέχονται κι αυτές έτσι που τις έχουμε καλομάθει με
κονσέρβες !-ή τα μυρμήγκια ή τα περιστέρια Ψυχούλες του Θεού κι αυτά. Πλάσματά
του. Ίσως και καλύτερα από εμάς τους αχάριστούς που ξεχνάμε να πούμε ένα
ευχαριστώ, για τα τόσα αγαθά που μας χαρίζει καθημερινά.
Ξέρεις γιατί η κότα, όταν πίνει νερό σηκώνει
το κεφάλι της, μας έλεγε η μαντάμ Ερμίν που μας έκανε Γαλλικά εμένα και της αδερφής μου και τα οποία ποτέ δεν έμαθα.(
Σιγά μη μάθαινα Γαλλικά. Εγώ δεν έμαθα τα Ελληνικά καλά- καλά .Με «σχεδόν
καλώς» από την πρώτη δημοτικού μέχρι τελευταία οχταταξίου που βγήκα με …περίπου
καλώς!!!)
Ξέρετε γιατί η κότα σηκώνει το κεφάλι της
ψηλά; Για να ευχαριστήσει τι Θεό που ήπιε και ξεδίψασε. Εσείς γιατί δεν κάνετε
το σταυρό σας να πείτε ένα ευχαριστώ στον Κύριο;
Ήτανε
καθολική – πρόσφυγα από τη Σμύρνη κι αυτή σαν την μάνα μου-πολύ καλή,
θεοφοβούμενη, μόνο που ήτανε καθολική κι έκανε το σταυρό της ανάποδα, όπως τον
κάνουν οι καθολικοί και επειδή στην Άρτα δεν υπήρχε καθολική εκκλησία, ερχότανε
αναγκαστικά στην ορθόδοξη - στον Παντοκράτορα- και καθότανε στο βάθος-βάθος να
μη δίνει στόχο μια και την είχαν βάλλει στο μάτι που έκανε το σταυρό της καθολικά. Ακούς εκεί κάνει το
σταυρό της ανάποδα σα δε ντρέπεται η αντίχριστη. Το ότι η Γαλλίδα, η αντίχριστη,
ήταν ο καλός Άγγελος της γειτονιάς και έτρεχε παντού –να κάνει μια ένεση, μια
εντριβή , ένα γιατροσόφι ( ήξερε από νοσοκομειακά και μαμή και αφαίμαξη ο… διάβολος)
δε μέτραγε. Όταν τη χρειαζόντανε ήτανε καλή, το υπόλοιπο διάστημα παλιοπρόσφυγα
!
- Αμάν πια και συ –της
έλεγε η μάνα μου- Κάνε το σταυρό σου και συ σαν κι εμάς να γλιτώσουμε από τα κουτσομπολιά !
-Δε γίνεται μαντάμ Εζενύ. Pas correkt Δεν είναι
σωστό. Honde. Nτροπή. Μας βλέπει η
Νotre Danε de Pariς, η
Παναγία! Θεός σ` χωρέστη. Έφυγε με τον
πόλεμο.
Μια φραντζόλα ψωμί. Ολόκληρη! Μάλιστα καθώς την είδα μου
φάνηκε -ναι μα την αλήθεια-πως με κοίταξε κι αυτή με ένα ύφος παραπονεμένο ή
μάλλον απορημένο. Σα να μου έλεγε: Μα γιατί με πετάξατε; Τόσοι άνθρωποι πεινάνε
και στέκονται στην ουρά για μια φέτα μόνο. Ούτε μουχλιασμένη είμαι ούτε
σκουλίκια έχω. Λίγο ξερή είμαι τίποτε παραπάνω. Άλλοι δεν έχουν ούτε αυτό το
ξερό!
Ναι πράγματι. Τόσοι άνθρωποι, δεν έχουν κι
αυτό το ελάχιστο –μια φέτα μόνο- κι αυτός ή αυτή- πέταξε ολόκληρη φραντζόλα. Τι
άφρονες είμαστε μερικές φορές. Γύρω μας υπάρχει τόση δυστυχία, αλλά
τυφλοί-κουφοί, δεν κοιτάμε πέρα από τη μύτη μας. Να νοιώσουμε τις ελλείψεις των
άλλων, που στερούνται κι αυτή την ελάχιστη απόλαυση και απλώνουν το χέρι τους
για μια στάλα ζωή που θα τους προσφέρει αυτό το ξεροκόμματο. Ενδιαφερόμαστε
μόνο για τον εαυτούλη μας. Το τι έχουμε και πως περνάμε εμείς. Καλοπερασάκηδες,
με μόνη έγνοια να χορτάσουμε , να απολαύσουμε, να μη στενοχωρηθούμε. Γιατί να
φάμε χτεσινό ψωμί; Μη κι δεν έχουμε να πάρουμε φρέσκο; Πέτα τη φραντζόλα τη
χτεσινή μπαγιάτεψε Άλλο!
Θα μας δει ο Θεός και θα μας τιμωρήσει,
έλεγε η μάνα. Αδιανόητο να παραπονεθούμε
για το φαγητό. Ιδιαίτερα για το ψωμί. Και θα μπορούσε να μας συγχωρήσει
τα πάντα, εκτός από το ξεροκόμματο που έμεινε και παιδιά καθώς είμαστε
θέλαμε-ζηλεύαμε-το πιο φρέσκο. Είχε ένα περίεργο κόλλημα με τον «Άρτον τον
επιούσιον», που μας έλεγε και ξανάλεγε. Σώμα Κυρίου πως τολμάς να το
περιφρονείς!
-Ξεράθηκε καλέ μαμά-έλεγε η αδερφή μου. Δεν
τρώγεται.
-Να το βρέξεις λίγο και να το φας και θα
είναι πιο νόστιμο.!!!
Κι αληθινά έτρωγε το ψωμί
με ευλάβεια. Το σεβότανε και με τον τρόπο της μας έμαθε κι εμάς να το
σεβόμαστε.
Χτες καθώς είδα ολόκληρη φραντζόλα στα σκουπίδια
με έπιασε ένα παράπονο ή μπορεί μια
οργή. Ήμαρτον Κύριε τι μας δίδαξες και τι κάνουμε. Φίλοι σου –παιδιά σου
είμαστε ή… εχθροί σου ;
Σταύρος Ιντζεγιάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου