ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΤΑ
ΠΕΡΙΤΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ
Μια συζήτηση με ένα φίλο διανοούμενο, τον Ανδρέα
Φλογερά , εκδότη και διευθυντή της ηλεκτρονικής
εφημερίδας «έρευνα» Αιγίου,
άνοιξε ένα θέμα και γέννησε έναν προβληματισμό. Τι είναι περιττό και τι
απαραίτητο στη σύγχρονη ζωή μας;
« Πέστε μου να στερηθώ τα απαραίτητα μη μου λέτε να στερηθώ τα περιττά» είχε πει ο πρίγκιπας της παραδοξολογίας Όσκαρ Γουάιλντ εννοώντας ότι αυτό που ομορφαίνει τη ζωή, είναι η
λεπτομέρεια, αυτό το κάτι που ενώ δεν είναι απ` ευθείας χρήσιμο, εντούτοις
δίνει μια αλλιώτικη νότα στη
καθημερινότητά μας .Ανάμεσα στο ναι και στο όχι το παραδοξολόγημα του Γουάιλντ
έχει βρει την πλήρη έκφρασή του στην εποχή μας
που ενώ χρειάζεται τα απαραίτητα,
δε λέει να στερηθεί και από τα περιττά .Και όχι μόνο, αλλά συχνά
θυσιάζεται γι αυτά. Τα επί πλέον. Τα μη
αναγκαία!
Περιττό κατά τα λεξικά είναι ό,τι δεν
χρειάζεται. Ποιο όμως είναι εκείνο που δεν χρειάζεται στην εποχή μας; Μια εποχή
που κυριαρχείται από την απληστία του καταναλωτή και την δικτατορία της διαφήμιση, η οποία έχει τον
τρόπο να σε πείθει ότι το αναγκαίο δεν είναι αυτό που σου αρκεί, αλλά ακόμη και εκείνο που το θεωρείς
πλεονάζον. Ίσως ακόμη και το ότι ζωή δεν είναι μόνο αυτό που έχεις αλλά και
αυτό που έχει ο διπλανός σου και σε αναγκάζει να το έχεις κι εσύ.
Το διηγείται ο Μένιος : Μου ζαλίζει το
κεφάλι ότι οι φίλες της έχουν ηλεκτρική σκούπα με ατμό. «Να πάρουμε κι εμείς.
Ντρέπομαι να λέω ότι δεν έχουμε»!!!
Και
όμως δείτε τη σοφία του οργανισμού μας. Αυτό το θαύμα όπου τα πάντα λειτουργούν,
με έναν αυστηρά προγραμματισμένο τρόπο και όπου μια περιττή κίνηση, ένα περιττό
βάρος, μπορεί να βγάλει όλο το σύστημα
εκτός λειτουργίας και να σε καθηλώσει σε ένα κρεβάτι ή να σε στείλει στο νοσοκομείο
Τρώμε και ο οργανισμός αποβάλλει τα περιττώματα, δηλαδή εκείνα που
δεν τα χρειάζεται, αφού έχει κρατήσει ό,τι του ήταν χρήσιμο. Δε θα μπορούσαμε
τάχα να κάνουμε κι εμείς το ίδιο στη ζωή μας;
Ήδη τα σπίτια μας έχουν γεμίσει με ένα σωρό
συσκευές ή
άλλα
μικροπράγματα, που πολλά από αυτά, μας είναι άχρηστα, αλλά …δεν τα πετάμε! Τα
φυλάμε σε μια υποτυπώδη μορφή απληστίας, που πολλές φορές γίνεται δυνάστης.
Ακόμη και στα τρόφιμα. Αγοράζουμε
ποσότητες που δε θα καταναλώσουμε, θυμίζοντας
την θεία που έτρωγε και τα ληγμένα, για να μη τα πετάξει, κάνοντας το στομάχι
της σκουπιδοτενεκέ !
Ζούμε
τον θρίαμβο μιας αχόρταγης καταναλωτικής μανίας, που ζητάει ολοένα και
περισσότερα, τη ώρα που τόσα λίγα χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει. Μια φέτα
ψωμί, ένα ποτήρι νερό και τρία δάχτυλα – γράφει ένας ποιητής, για να κάνει το
σταυρό του.
Μισό
αιώνα πριν η τεχνολογία κάνει την επιβλητική της εμφάνιση, με το πρόσχημα ότι
προσπαθεί να κάνει τη ζωή μας πιο εύκολη και με τη λογική, του, αφού έχει και ο
διπλανός μου γιατί να μην έχω κι εγώ-
οδηγηθήκαμε στην αγορά ολοένα και περισσότερων,
περιττών ίσως πραγμάτων. Ήδη τα σπίτια μας έχουν καταντήσει σα συνεργεία με ένα
σωρό μηχανές που δεν ξέρουμε πια που να τις βάλουμε με αποτέλεσμα να μη περισσεύει
χώρος να κινηθούμε. Εκείνη η «καμαρούλα μια σταλιά δύο επί τρία» που μας έφερνε
τόσο κοντά τον έναν με τον άλλον και ζούσαμε τη ευτυχία να επιθυμείς, να
λαχταράς κάτι, εξαφανίστηκε !
Είχαμε
ένα όλο κι όλο ραδιόφωνο. Σήμερα έχουμε σχεδόν σε κάθε δωμάτιο τηλεόραση ,
τηλέφωνο, μουσική, ηλεκτρικό ψυγείο, πλυντήριο, σκούπα, θερμοσίφωνο, μίξερ (η
μάνα χτύπαγε τη σκορδαλιά σε μια καυκιά)
Το απλό αντικαταστάθηκε με το πολύπλοκο
και το απαραίτητο με το περιττό. Δε φτάνει η σύνταξη ή ο μισθός να πληρώσουμε
τη ΔΕΗ !
Είχαμε ένα παντελόνι, ένα κουστούμι, ένα
φόρεμα ,δυο το πολύ ζευγάρια παπούτσια. Ένα καθημερινό, ένα για τις Κυριακές-για την εκκλησία. Τα
προσέχαμε, τα καθαρίζαμε, τα φροντίζαμε, τα αγαπάγαμε. Σήμερα πριν ακόμη τρυπήσουν
ή λιώσουν τα αφήνουμε στη άκρη και
αγοράζουμε – ναι και οι πιο φτωχοί- ένα δεύτερο. Ζούμε στη δικτατορία του
περιττού που μας έγινε απαραίτητο.
Κάπως
έτσι χάσαμε το μέτρο και δεν ξέρουμε πια, ποια είναι τα περιττά και ποια το
απαραίτητα.
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου