Τετάρτη 28 Ιουνίου 2017

εκκλησιολογος 1 / 7 / 17

                                         ΚΑΘ ΟΔΟΝ

    ΔΥΣΙ ΚΥΡΙΟΙΣ ΔΟΥΛΕΥΕΙΝ

    Ουδεὶς δύναται δυσὶ κυρίοις δουλεύειν ἢ γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει ἢ του ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει. Οὐ δύνασθε θεώ δουλεύειν καὶ μαμωνᾷ.
   Καθώς άκουγα  την Κυριακή, τον διάκονο που από τον άμβωνα διάβαζε την από το κατά Ματθαίον περικοπή, ο νους μου ξεστράτισε  για λίγο σε χρόνια παιδικά, τότε που ο συγχωρεμένος ο πατέρας γκρίνιαξε-πες καλύτερα αρπάχτηκε με τον Δεσπότη τον Σπυρίδωνα (Άρτα 1940) γιατί έβαλε επίτροπο τον Βαγγέλη τον Σκ… γνωστό χαρτοπαίχτη και υπόπτων συναλλαγών με όχι και άμεμπτο ποινικό μητρώο.
  -Δέσποτα  αυτόν βρήκες;
  -Και γιατί δεν πας εσύ-είπε ο Δεσπότης
  -Γιατί εγώ έχω φόβο Κυρίου. Έμπορος είμαι κάνω και τις… λαδιές μου. Ενώ ο Βαγγέλας… ρώτα την ενορία να σου πούνε. Όχι δηλαδή που έφτιασε το καμπαναριό και όλα καλά.
   Άφρισε ο Γκινάκας κι έκανε μήνες να πατήσει στο σπίτι μας, τακτικός επισκέπτης άλλοτε.
   Γνωστός και μη εξαιρετέος στους κύκλους των παρανόμων ο Βαγγέλης ο Σκ… , υπόπτων συναλλαγών και χαρτοπαίχτης (ου μην και χαρτοκλέφτης  μια και αυτά τα δύο πάνε μαζί) και άρπαγας και άλλα πολλά λέγανε σε βάρος του, κάθε Κυριακή με το κοστούμι του και την χρυσή καδένα του ρολογιού στο γιλέκο και κάτι  μακριούς σταυρούς από την κεφαλή ως τα γόνατα έκανε δωρεά την επιδιόρθωση του καμπαναριού  και κάτι χρυσοκέντητα για το Aρτοφόριο και την Αγία Τράπεζα-πλούσιος γαρ-μέχρι που τον βάλανε και επίτροπο να καμαρώνει.
   Άλλη εποχή-άλλος τόπος μικρός- άλλοι άνθρωποι. Το να είσαι επίτροπος στην εκκλησία σου, ήτανε τίτλος τιμής, για τον οποίο δικαιωματικά υπερηφανευόσουν και σε δείχνανε μάλιστα. Αυτός είναι επίτροπος στην ενορία του! Δηλαδή έντιμος – Θεοφοβούμενος-υπεράνω ανθρωπίνων μικροαδυναμιών! Και νάτος ο Σκ..στο παγκάρι της εκκλησίας να παίρνεις αντίδωρο από το χέρι του!
   Ούτε ο πρώτος  ούτε ο τελευταίος σε ένα μικρό μέρος όπως η Άρτα εκείνη την εποχή και όπου ο καθένας ήξερε τα …βαθέως βάθους οικογενειακά του καθενός. Έτσι και σε πιάνανε στο στόμα τους οι γειτόνισσες που κάθε σούρουπο βγάζανε  τα σκαμνάκια και καθότανε στην εξώπορτα για το σχετικό κουτσομπολιό –κοινωνικό σχόλιο το λένε σήμερα επί το ευγενέστερο- σε θάβανε. Αυτό είχε βέβαια και το καλό του. Διότι κατά τον κ. Βλάχο τον εισαγγελέα αυτό το κους – κους ήτανε  ο χωροφύλακας της ηθικής. Εκείνο το «τι θα πει ο κόσμος» .Που τολμούσε καμία να γυρίσει αργοπορημένη στο σπίτι. Την άλλη μέρα την είχαν ξεφωνίσει. Αυτή η…! Κακό – κάκιστο βέβαια, αλλά από τη μια μεριά είχε  και τον φόβο της κοινωνικής κατακραυγής που τη γράφουμε σήμερα στα παλιά μας τα παπούτσια, μια και… ένοχος –ένοχον ου ποιεί. Πως το είπε ο Κύριος. Ο αναμάρτητος πρώτος να ρίξει την πέτρα. Αλλά ποιός αναμάρτητος; Σκύψανε όλοι τα κεφάλια και φύγανε.
   Ο νους ξεστράτισε για λίγο. Ου δύνασθε Θεώ δουλεύειν και Μαμωνά. Είχα γράψει κάποτε στα νιάτα μου  από αφορμή γνωστού μου που ερχότανε στην εκκλησία την Κυριακή και όλη την άλλη βδομάδα τριαραρί – τριαραλό!
 

  ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ
  Ανεβοκατέβαζε καντήλια
  στις στοές του βιοπορισμού.
  Δαίμονας στα πληρωμένα κρεβάτια
  της σαρκικής του κραιπάλης.
  Την  Κυριακή με το καλό του κοστούμι,
   - άσπρο κολάρο άψογη γραβάτα -
   Ζητούσε έλεος
   στο πρώτο στασίδι
  παραμένοντας  μέχρι  τέλους
   για να πάρει αντίδωρο
  -ταπεινός-
   φιλώντας το χέρι του Δεσπότη
 
  Δύσκολα βρίσκεις τον αναμάρτητο στην εποχή μας, ωστόσο διακρίνεται ο Θεοφοβούμενο από τον… αθεόφοβο! Φαίνεται από τις κουβέντες του, από τη στάση του, από τις ιδέες του, εκείνος που νοιάζεται για την ηθική του –όσο βέβαια είναι δυνατό-και προσπαθεί να στέκεται όσο γίνεται μέσα στο « ευ και μετ` αρετής » της ανθρώπινης καθημερινότητας.
   Το να κατρακυλάς είναι ένα μείον. Αλλά το να προσπαθείς να κρατηθείς είναι μια θέση. Να θεωρείς χρέος σου να σηκωθείς και να ξαναπαλέψεις και ξανά και ξανά. Δεν έχεις τέλος η προσπάθεια, όπως δεν έχουν τέλος και οι πειρασμοί. Εκείνες οι μικρές ήττες, οι μικρές αδυναμίες, οι απογοητεύσεις είναι μια άρνηση.. Όμως από την άλλη οι μικρές –ακόμη και οι ασήμαντες, όπως νομίζεις- νίκες σου  ενάντια στον πειρασμό, ενάντια στον κατήφορο  είναι ένας θρίαμβος. Ένα «ζήτω»  που δικαιώνει την προσπάθεια και προσυπογράφει το « κατ` εικόνα και κατ ομοίωση» του Θεού.

Σταύρος Ιντζεγιάννης

Δεν υπάρχουν σχόλια: