ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
ΦΟΒΙΕΣ
Οι
φωτιές των τελευταίων ημερών, περιορισμένες κατά τον Πρωθυπουργό (θα έπρεπε να
κάψουν όλη την Αττική για να χαρακτηριστούν μεγάλες; Ακατανόητο !) ξαναθύμισαν
τον παλιό αφορισμό των πατεράδων μας. Πυρ-γυνή και θάλασσα !
Βέβαια
αυτά μιαν άλλη εποχή .Σήμερα οι σύγχρονες φοβίες είναι άλλες. Η τρομοκρατία –η οικονομία-οι
δανειστές –οι τράπεζες -το στρες που μας επέβαλε ο σύγχρονος τρόπος ζωής –ακόμη
και ο άγνωστος που ανεβαίνει μαζί σας στο ασανσέρ και οι ένα σωρό απαιτήσεις
που κυκλοφορούν ανάμεσα στις δυο μικρές λεξούλες: Φέρε- πάρε !!!
Τότε,
πρώτος φόβος ήταν η φωτιά. Δεν υπήρχαν τα πυροσβεστικά μέσα που υπάρχουν
σήμερα. Υπήρχε βέβαια στην αγροτική κοινωνία της εποχής ο πληθυσμός που
κατοικούσε τα χωριά καλλιεργούσε τα χωράφια τριγυρνούσε στα δάση και με την
πρώτη εστία πέφτανε όλοι επάνω κατ` επάνω και τη σβήνανε. Χώρια που δεν υπήρχε
η τηλεόραση, να σε αλαφιάζει με εκείνο το φοβερό θέαμα της πύρινης λαίλαπας κι
ούτε ξέραμε αν πήγε ή δεν πήγε κάποιος κυβερνητικός παράγοντας. Σήμερα όλα φόρα
καμπάνα. Κάτι ξέρει ο κ. Παππάς που κόβεται ντε και καλά, να περιορίσει τα
κανάλια. Η… γνώση ποτέ δεν έκανε καλό
στους κρατούντες. Το οξύμωρο είναι ότι η
« πούρα αριστερά» που στη θεωρία είναι υπέρ της γνώσης, την κυνηγά στην πράξη !
Η
γυνή το δεύτερο κακό της τότε εποχής,
ήταν όλη κι όλη η πεθερά-αγαπημένο θέμα των γελοιογράφων της εποχής. Ήταν τότε
που τα ¾ των παντρεμένων ήταν σώγαμπροι! Περιορισμένη η στέγη και η φιλοξενία
στο σπίτι του πεθερού το αυτονόητο. Η πεθερά κέρβερος-μέγαιρα κατ` άλλους
–θησαυρός κατ` εμέ-κανοναρχούσε τη ζωή του ζευγαριού. Φύλακας άγγελος αλλά και
τιμωρός. Βέβαια μιλάμε για άλλου τύπου γυναίκα. Με τον πλάστη, το σκουπόξυλο,
και τα ανασκουμπωμένα μανίκια στην κουζίνα. Καμιά σχέση με τη σύγχρονη πεθερά
που τη βλέπεις και ρίχνεις δυο φάσκελα στον καθρέφτη σου. Στραβομάρα βρε να
πάρεις την πεθερά αντί την κόρη!!!
Σήμερα
διώξαμε τον παππού, τη γιαγιά, την πεθερά –κατά περίπτωση-και τα ζευγάρια
μένουμε μόνοι να χαρούμε την απελπισία της συμβίωσης, που εκτονώνεται στα πρώτα
δύο χρόνια-το πολύ-χορταίνοντας το σεξ και τη γκρίνια μαζί. Στην πρώτη διαφωνία
το διαλύουμε.
-Χωρίζουμε;
-Χωρίζουμε. Εγώ στη μάνα μου και συ στον εραστή σου.
Πολιτισμένα (!) πράγματα. Υπάρχουν delivery
για το φαγητό, ηλεκτρικά πλυντήρια και λιγότερο σου στοιχίζει να έρχεται δυο
φορές τη εβδομάδα μια Ουκρανέζα παντός
καιρού και πάσης… προσφοράς να σε καθαρίζει πατόκορφα!!!Χώρια που το τελευταίο εφεύρημα
της «πρώτης φοράς αριστεράς» είναι το σύμφωνο συμβίωσης, όπου «οι κάτωθι
υπογεγραμμένοι συμφωνούμε να ζήσουμε επί κοινής στέγης- κλίνης-και τραπέζης επί
5 χρόνια τα οποία θα παρατείνονται για άλλα 5 αν δεν έχουμε βαρεθεί ο ένας τον
άλλον. Τα παιδιά αν είναι ένα θα το δώσουμε στο χαμόγελο του παιδιού να το
μεγαλώσει. Αν είναι δυο θα πάρουμε από ένα. Οι συμβαλλόμενοι …έπονται υπογραφές
κ.τ.λ
Τι έμεινε λοιπόν από τις αρχαίες φοβίες. Η θάλασσα τότε που ο
κόσμος θαλασσοπνιγότανε και οι καπετάνισσες μαυροντυνόντανε μοιρολογώντας:
Θάλασσα –πικροθάλασσα τι σου` χω
καμωμένα και μου `πνίξες τον άντρα μου στα μακρινά στα ξένα! Ναυτική
χώρα η Ελλάδα έχει κλάψει ολόκληρες γενιές στη νησιωτική κυρίως χώρα. Πως να μη
θεωρείται μία από τις τρεις μεγάλες συμφορές!
Μόνο που στην εποχή μας τα πράγματα έχουν
αλλάξει. Άλλοι οι μεγάλοι φόβοι!
Η τρομοκρατία σε πρώτο πλάνο. Ο πρώτος ορκισμένος στη τζιχάν μπορεί να πάρει
ένα καλάσνικωφ και να θερίζει αδιακρίτως όποιους βρει μπροστά του. Η ανεργία
ένας σύγχρονος τρομοκράτης κι αυτή. Οι
θεσμοί-ένας άλλος φόβος- που επιβάλλουν τη λιτότητα με το δόγμα, μηδέν έσοδα,
μηδέν έξοδα. Άρα… μηδέν ζωή! Φόβος και η οικονομία που διαρκώς επιβάλλει φόρους επί φόρων. Το στρες –πως θα
τα βγάλουμε πέρα με την περικοπή των μισθών ή των συντάξεων. Οι τράπεζες που
απειλούν να σουν κατάσχουν το σπίτι. Η ζωή με τις όλο και πιο μεγάλες και
ακριβότερες απαιτήσεις της. Σύγχρονες- αμέτρητες- φοβίες που μπροστά τους
ωχριούν όλες οι άλλες. Που να βρεις άκρη; Από αυτές πως μπορείς να γλιτώσεις;
Σταύρος Ιντζεγιαννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου