Σάββατο 23 Σεπτεμβρίου 2017

ΓΝΩΜΗ 25 / 9 / 17

                            ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
        ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ

      Στις  27 Σεπτεμβρίου  1931 Κυριακή πρωί, ο αδελφός και ο γιός του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη δολοφόνησαν την Ελλάδα .Έξω από την Εκκλησία  του Αγίου Σπυρίδωνα δολοφόνησαν τον πρώτο κυβερνήτη  την ώρα που προσπαθούσε, να κάνει τον αναρχούμενο μόλις απελευθερωμένο τόπο –κράτος. Κράτος ισότιμο και σεβαστό στην Ευρώπη, με χρηστή διοίκηση, με παιδεία –το πάθος του- ικανό να σταθεί όρθιο σ` αυτά τα πρώτα του βήματα.
     Ιδιαίτερα για την Πάτρα όπως γράφει στη ιστορική του, μελέτη « Καποδίστριας ο ιδρυτής της νέας Πάτρας» εκδόσεις Δόντι 2010-ο Νίκος Τζανάκος , ο Καποδίστριας, ο οποίος επισκέφτηκε την Πάτρα δύο φορές -1829 και 1830-ήταν ο πρώτος που κατάλαβε τον σπουδαίο ρόλο που μπορούσε να παίξει σαν εμπορική και πολιτιστική-πολιτισμική γέφυρα μεταξύ Ελλάδος και Ευρώπης και εκπόνησε μελέτη με τον μηχανικό του Γαλλικού στρατού , Σταμάτη Βούλγαρη για μια Πάτρα, σύγχρονη Ευρωπαϊκή εμπορική και βιοτεχνική πόλη, με 100 χιλιάδες κατοίκους. Με σχολεία , Διοικητικό και υγειονομικό κέντρο, εμπορικό σταθμό, Δικαστικό μέγαρο, Επισκοπικό μέγαρο, στρατώνες, κι ακόμη  με θέατρο και πολιτιστικά κέντρα και με αναγκαστική διανομή γαιών  στους ακτήμονες . Μια σύγχρονη πόλη αντάξια του ρόλου που καλείτο να παίξει , στο Νέο Ελληνικό κράτους. 
   Στον Εθνικό  μας ύμνο, ο Σολωμός γράφει σε μια του στροφή: « Να μην πούνε τα άλλα τα έθνη /  αν μισιούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά…» Και βέβαια ο εθνικός μας ποιητής, εξέφρασε την ποιητική του άποψη, αλλά την πραγματικότητας καθώς απεδείχθη , έσφαλε. Τα άλλα τα έθνη ήταν ακριβώς αυτά που ήθελαν το αντίθετο. Να μισούμαστε ανάμεσό μας, για να μπορούν να μας έχουν εξαρτώμενους ,
να εξυπηρετούμε τα δικά τους συμφέροντα
   Μιλώντας στον Γεώργιο Μαυρομιχάλη (γράφει στην ιστορική του μελέτη « Καποδίστριας » ο Παναγιώτης Πασπαλιάρης) ο Κυβερνήτης εξομολογείται: Ο τόπος είναι χέρσος, σπάνιοι οι κάτοικοι, σκορπισμένοι εις τα βουνά και τα σπήλαια, το Δημόσιο είναι πλακωμένο από δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες χρέος και άλλα τόσα ζητείτε οι στρατιωτικοί, η γη  είναι υποθηκευμένοι στους Άγγλους  δανειστές (εννοεί τις εθνικές γαίες που είχαμε υποθηκεύσει  έναντι του Δανείου που μας είχαν παραχωρήσει). Ανάγκη να την ελευθερώσουμε ως την ελευθερώσαμε και από τα άρματα του Κιουτάγια και του Αιγύπτιου. Δεν λυπούμε, δεν απελπίζομαι, προτιμώ αυτό το σκήπτρο του πόνου και των δακρύων παρά το άλλο. Ο Θεός μου το έδωσε, το παίρνω, θέλει να με δοκιμάσει  , εις ένα μνήμα μαζί σας θα θαφτώ, ό,τι  ζωή περιουσία, φιλίες  εις τη Ευρώπη, γνώσεις αποκτημένες από  θεάματα και ακροάματα  του κόσμου τις ημέρες μου , τα αφιερώνω εις την κοινήν πατρίδα…» Αυτή την πατρίδα που παρακινούμενη από τους ξένους θέλησε να θανατώσει τον Έλληνα κυβερνήτη , για να βάλλουν τον δικό τους άνθρωπο, που θα εξυπηρετούσε τα συμφέροντά τους, εξασφαλίζοντας την επιτροπεία –την επικυριαρχία τους πιο σωστά – στο νεοσύστατο κρατίδιο μέχρι  σήμερα. Φευ!!!
   Έχοντας συναναστραφεί ως Υπουργός του Τσάρου Αλέξανδρου με όλους τους επιφανείς διπλωμάτες και τους  αρχηγούς των «Μεγάλων Δυνάμεων», καταξιωμένος στη διπλωματική κονίστρα και ως ο μόνος ικανός να αντιμετωπίσει τον πανούργο Μέτερνιχ (Υπουργό εξωτερικών της Αυστρίας) απέκτησε το κύρος  και τις γνώσεις που χρειαζόντανε  για να οργανώσει και να διευθύνει αυτόν τον ασύντακτο και αλληλοσπαρασόμενο από τα ατομικιστικά συμφέροντα  των κοτζαμπάσηδων και των καπεταναίων λαό, που  τον έφεραν νομίζοντας ότι θα τον μεταχειριζόντανε για τα συμφέροντα τους. Συμφέροντα που υποδαύλιζαν κατάλληλα οι ξένοι (δανειστές μας και τότε όπως και τώρα) με τα τρία μεγάλα κόμματα Αγγλικό- Γαλλικό- Ρωσικό που ο καθένας τους, ήθελε να την κάνει προτεκτοράτο του !
Όλη αυτή την αγωνία  , την απελπισία αυτού του μοναδικού χαρισματικού ανθρώπου που θυσίασε και περιουσία και μεγαλεία  και  τη ζωή του για την πατρίδα του και που όταν του προτάθηκε να ονομαστεί η Πάτρα Ιωαννούπολη αρνήθηκε κατηγορηματικά  πιστεύοντας πως έκανε απλώς το χρέος του,τη δίνει παραστατικά ο Καζαντζάκης στο θεατρικό «Καποδίστριας»
  «Βαρυέστισα. Θεριά με ζώνουν λιμασμένα, πλαντώ. Γυρίζω ολούθε τη ματιά  φωνάζω υπάρχει μια ψυχή μες στην Ελλάδα περήφανη κι αγνή που το άτιμο συφέρο να το νικάει και δίχως κέρδος να δουλεύει; Μια μοναχά να βρω συντρόφισσά μου»

                           Σταύρος Ιντζεγιάννης

Δεν υπάρχουν σχόλια: