ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 20/9/17

                                                             ΚΑΘ ΟΔΟΝ

22 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ-Η ΑΠΟΦΡΑΔΑ

Πέντε αιώνες πρόσμενε το γένος

τον ερχομό του που είχε αργήσει

για να ξυπνήσει ο κοιμισμένος

κι η Αγιά Σοφιά να λειτουργήσει.

Κι ήρθε .Σαν να `ρθε αποσταλμένος 

Άγγελος Θεού στη στερνή κρίση

με τη ρομφαία αρματωμένος

να καταλύσει  και να στήσει.

Κι ήρθε μα η πλάνη ήταν μεγάλη

του Αγγέλου τα φτερά κερένια

στάχτη η ρομφαία η σιδερένια

σφάλα  εκκλησιά την πόρτα πάλι

Βαθειά κοιμήσου ω κοιμισμένε.

Με τη λαχτάρα ώ γένος μείνε.

Γ. Δροσίνης ( Από το βιβλίο του Λ .Μαρινέλλη .1922 οι Πρόσφυγες στη Πάτρα)

Και πώς να ξεφύγω τέτοιες μέρες  από τις πικρές μνήμες της πεντάπικρης Πατρίδας.

Η ιστορία αρχίζει με το ποίημα του Δροσίνη «Πέντε αιώνες πρόσμενε το γένος …για να ξυπνήσει ο  κοιμισμένος»

Στις 2 Μαϊου του 1919 ο Ελληνικός στρατός καταλάμβανε τη Σμύρνη χωρίς να συναντήσει αντίσταση. Η είδηση προκάλεσε  φρενίτιδα ενθουσιασμού και το έθνος σύσσωμο ξεχνώντας και διχασμούς και αντιθέσεις ξεχυνόντανε στους δρόμους να πανηγυρίσει την εκπλήρωση καθώς νόμιζε των προαιώνιων πόθων του. Ζητωκραυγές , παρελάσεις, καμπάνες, λαμπαδηφορίες, φωταψίες συγχαρητήρια τηλεγραφήματα και πύρινοι λόγοι από  επισήμους  και ανεπίσημους. Η πόλη έπλεε στη γαλανόλευκη. Η Πάτρα  πάντοτε πρωτοστάτης σε εκδηλώσεις για μια ακόμη φορά εκδήλωνε την πρωτοπορία της σε εθνικό ενθουσιασμό,

  Όμως «του Αγγέλου τα φτερά κερένια ,στάχτη η ρομφαία η σιδερένια»  

   Αντί να σταματήσουμε εκεί, όπως συμβούλευαν οι «απέξω δυνάμεις!» που μας ήθελαν μέχρι εκεί, για τα συμφέροντά τους, τρελοί από ενθουσιασμό βαλθήκαμε να διώξουμε τους Τούρκους στην «κόκκινη μηλιά !!!»

   Άδικα ο Βενιζέλος  τηλεγραφούσε από το Παρίσι να σταματήσουμε εκεί. Ο στρατός προχωρούσε να καταλάβει την Άγκυρα! Να ξεμπερδεύουμε μια και καλή.

   Και προχωρούσαν και προχωρούσαν και φτάσανε στον Σαγγάρειο. Άντε παιδιά να τον περάσουμε Ορμάτε στην Άγκυρα. Στην Άγκυρα !

     300 χιλιόμετρα πορεία στην έρημο πεινασμένοι, διψασμένοι, κουρασμένοι και χωρίς την υποστήριξη της επιμελητείας.

Αλλά η ιστορία,  είναι γνωστό, γράφεται στο τέλος και μάλιστα  από τον νικητή

     Στην Αθήνα υπάρχει αναβρασμός, διότι το  οικονομικό χάος έχει όπως είναι φυσικό αντίκτυπο  στην εκστρατεία. Η κυβέρνηση Γούναρη που εκλέχτηκε με σύνθημα θα φέρουμε τα παιδιά μας πίσω, τα έχει χαμένα. Μέσα στη φρενίτιδα του πρώτου ενθουσιασμού τα είχαμε ξεχάσει όλα. Όμως τα προβλήματα υπάρχουν. Ο Γούναρης καταψηφίζεται και αναλαμβάνει ο Καλογερόπουλος , που καταψηφίζεται κι αυτός και επανέρχεται ο Γούναρης, που καταψηφίζεται ξανά και αναλαμβάνει ο Στράτος , που καταψηφίζεται κι αυτός και αναλαμβάνει ξανά ο Γούναρης,  ο οποίος μαζί με τον Υπουργό οικονομικών Πρωτοπαππαδάκη  περιοδεύει την Ευρώπη ζητιανεύοντας δάνειο,  για να διαπιστώσει ότι όλοι του γυρίζουν την πλάτη. Στην απελπισία τους κόβουν με ψαλίδι το χαρτονόμισμα στα δύο. Είναι η λύση απελπισίας. Λύση; Όχι βέβαια!

    Η λύση έρχεται όταν ο Κεμάλ αντεπιτίθεται στις 18 Σεπτέμβρη και  μας παίρνει στο κυνηγητό. Τη συνέχεια τη δίνει τόσο παραστατικά το ποίημα του Σωτήρη Σκίπη , όταν τα καράβια της απελπισίας κουβαλάνε ενάμιση  εκατομμύριο ξεριζωμένους από το βιός τους που τρέχουν να γλιτώσουν από τα μαχαίρι του Τούρκου που σφάζει, λεηλατεί , βιάζει, εκδικείται στο όνομα του Αλλάχ. Ένας θεός ο Αλλάχ και προφήτης του ο Μωάμεθ! Η Σμύρνη μας το μικρό  Παρίσι καίγεται από άκρη σε άκρη. Ο σώζων εαυτόν σωθείτω!!!

   Στην Πάτρα αποβιβάζονται κατά χιλιάδες. Το πλοίο Παρνασός αποβιβάζει 2.000.ΤοΛιβόρνο 5000.Το Βεργωτής 6000.Καθημερινά χιλιάδες ξεριζωμένοι γυρίζουν στη μητέρα πατρίδα ύστερα από 3000 χρόνια, κουβαλώντας στον κόρφο τα ιερά εικονίσματα, στη ψυχή τον τρόμο και στη μνήμη τις χαμένες πατρίδες.

     Ο πληθυσμός  ξεσηκώνεται .Έρανοι, συσσίτια πρόχειρη στέγαση όπου υπάρχει μια αποθήκη , ένας χώρος , ένα σπίτι άδειο, μια λαμαρίνα να προφυλαχτείς από τη βροχή και το κρύο. Πρώτοι οι βιομήχανοι που στέκονται αρωγοί πολύτιμοι. Δίνουν, φαγητό, στέγη , δουλειά. Οι .Ερυθροσταυρίτες τρέχουν παντού  Ό λαός,  ο φτωχός λαός, κόβει τη μπουκιά από το στόμα του και τη μοιράζεται με τους πρόσφυγες

   Γράφει ο Σκίπης. στο ποίημά του : Οι πρόσφυγες του 22

      Κι ήρθαμε..άξαφνα… χωρίς αποσκευές και διαβατήρια .

     Δεν ήρθαμε ταξιδευτές  για να ξεχάσουμε καϋμούς .

     Δεν ήρθαμε ούτε ζητιάνοι ούτε γυριστάδες.

     Ήρθαμε εμείς οι μαθητές των Αποστόλων,

     οι πιστοί της επτάφωτης Λυχνίας της Αποκαλύψεως,

     τα στερνοπαίδια των Κομνηνών και των Παλαιολόγων.

      Είμαστε… ιδέτε  …δε μας γνωρίζετε;

     Είμαστε οι πρόσφυγες… οι Πρόσφυγες!

                                             Σταύρος Ιντζεγιάννης