ΕΝΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
-ΔΕΥΤΕΡΑΣ
ΝΟΣΟΚΟΜΟΣ …ΤΑ ΧΑΠΙΑ ΜΟΥ !
Έρχεται στον πρωινό καφενέ με ένα
παπούτσι και το άλλο με μια χοντρή κάλτσα στην παντόφλα. Ανησυχεί η παρέα που
λειτουργεί κατά το σύστημα των τριών σωματοφυλάκων. Ένας για όλους και όλοι για
τον έναν. «Τι έπαθες » ρωτάμε.
Ουρικό οξύ
–λέει δεν μπορώ να περπατήσω και αυτές τις μέρες λείπει και η νοσοκόμα μου.
-Νοσοκόμα;
Άλλο τούτο. Έχεις προσλάβει νοσοκόμα;
Η γυναίκα
μου βρε ζώα. Δε ξέρετε-και είστε και παντρεμένοι !–πως η γυναίκα μέχρι τα 35
είναι ερωμένη. Από τα 40 έως τα 60 σύζυγος και από τα 60 και έπειτα… νοσοκόμος.
Γι αυτό άλλωστε οι μεγάλοι παντρεύονται μικρές.
- Και δε
μπορείς μόνος σου να πάρεις τα χάπια σου-ρωτάμε καθώς μυριζόμαστε πλάκα.
- Δεν ξέρω
ούτε που τα έχει-ομολογεί. Αυτή τα κανονίζει πρωί βράδυ.
Δεν έχει
άδικο. Συμφωνούμε και υπερθεματίζουμε, διότι ποιος λίγο ποιος πολύ, όλοι στο
ίδιο καζάνι βράζουμε. Ο άντρας παραμένει από τα
νιάτα μέχρι τα γεράματα ένα μωρό που χρειάζεται να τον νταντεύουν. Πως
το λέει το τραγούδι: Θέλεις στη κούνια βάλε με , θέλεις στη σαρμανίτσα !
Και να
σκεφτείς λέει ο Χαρίδημος πως γύρω στα 40 θέλαμε να τη χωρίσουμε να πάρουμε εκείνη τη ρουμάνα που
φύλαγε τη γιαγιά και την κατάκλεψε. Αλλά ευτυχώς που της τα έριχνε και ο
παππούς και τον προτίμησε γιατί της έγραψε τη γκαρσονιέρα. Ευτυχώς δηλαδή γιατί
γλιτώσαμε τον ΕΜΦΙΑ. Σαράβαλο ήταν σαν κι αυτόν!
Παρηγορήσου, μπαίνει στη κουβέντα- από το διπλανό τραπέζι- ο κύριος Φώτης. Υπάρχουν και
χειρότερα. Εγώ έχω τη… νοσοκόμα
αλλά δεν έχω τα χάπια. Αυτό πως το`χεις; Διότι η σύνταξη δε φτάνει πια ούτε για
…ασπιρίνη.
Δεν έχει
άδικο. Το πρόβλημα δεν είναι η… νοσοκόμα.
Σήμερα σε πρώτη ζήτηση το φάρμακο. Δέχομαι να τα στερηθώ όλα, λέει ο
κύριος Φώτης -να φάω ψωμί 5 ημερών. Να κυκλοφορήσω με μπαλωμένο παντελόνι , με τρύπια παπούτσια όπως το 1940
που βάζαμε χαρτόνι από μέσα γιατί πολλές φορές δεν είχαμε να βάλουμε σόλες.
Δέχομαι , να κουρεύομαι μια φορά στους τρεις μήνες ή να τρώω κρέας μια φορά το
μήνα ή και αργότερα. Να στερηθώ μια εκδρομή , ευχαρίστως .Αλλά δε ζούμε στην
εποχή που σε έπαιρνε η τράπεζα «Με ένα τηλεφώνημα σας δίνουμε δάνειο 3.000» Σήμερα σε παίρνουν για να σου θυμίσουν ότι καθυστέρησες
τρεις δόσεις και θα σου βγάλουν το σπίτι σε πλειστηριασμό.
Δέχομαι,
συνεχίζει- να στερηθώ ακόμη και το αυτοκίνητο , ακόμη και το κινητό τηλέφωνο
και το ουζάκι που πίνουμε κάθε Σάββατο -ένα γιατί δε βγαίνουμε για δεύτερο-ή
μια μπυρίτσα μια φορά τον μήνα σε μια έξοδο με τους κουμπάρους μας. Αλλά … Αλλά μη μου στερείς κύριε το φάρμακο. Διότι
ακόμη και χωρίς τη… νοσοκόμο κάνω .Ας είναι καλά το Φροσάκι από δίπλα που κάθε 30 του μήνα που παίρνω τη
σύνταξη μ` αρχίζει τα χαϊδολογήματα
:Κύριε Φώτη μου, μα τι κύριος είστε και
τι… νέος !!!
Χωρίς το φαγητό ή τη διασκέδαση κάνεις,
συνεχίζει, αλλά χωρίς το φάρμακό σου δε
κάνεις. Και δεν έχει το δικαίωμα να μου το στερήσει κανείς διότι δεν έχω να το
πληρώσω, έτσι που με αναγκάζουν. Αυξάνεται η συμμετοχή λένε, κάθε τόσο, στο
φαρμακείο ή στο γιατρό. Μια κουβέντα είναι αυτή και αφορά τη θεωρεία της
οικονομίας. Στην πράξη υπάρχει το «πως τα το πληρώσουμε» Και αυτό είναι μια
πραγματικότητα που την αντιμετωπίζουμε καθημερινά Στέρησέ μου τα πάντα αλλά μη μου στερείς τη υγεία μου.
-Και το
Φροσάκι – τον πειράζουμε.
-Ναι και
αυτή. Φάρμακο είναι τι νομίζετε. Ένεση νεότητος, μόνο που… κοστίζει παναθεμάτη!!!
Βέβαια
φταίμε κι εμείς. Γύρω στο `80 είχαμε
γεμίσει τα σπίτια κολόνιες, φρου- φρου κι αρώματα από τα φαρμακεία, όπου
γράφαμε φάρμακα και παίρναμε αφρόλουτρα .Κανείς μας δε σκεφτότανε ότι μια μέρα
θα μας ζητήσουν τον λογαριασμό. Σήμερα μας κακοφαίνεται, αλλά όπως και να έχει
το πράγμα, δε γίνεται να τιμωρείς την αφροσύνη μου και να με αναγκάζεις να φωνάζω
τη γυναίκα μου. Νοσοκόμος τα χάπια μου
ΣΤΑΥΡΟΣ
ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου