Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2017

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ 22 11 17

                                                      ΚΑΘ ΟΔΟΝ  
      ΤΑΥΤΟΤΗΤΕΣ

     Χάνουμε την ελληνική μας ταυτότητά μας. Θα φώναζα…  βοήθεια, αλλά από ποιόν, αφού εμείς οι ίδιοι είμαστε που την ξεπουλάμε!
    Η σκηνή στην καφετέρια δίπλα στη Μαιζώνος. Η κυρία που μπήκε με την κόρη στης αυτοσυστήθηκε: Λέγομαι… και ήθελα να σας ρωτήσω επειδή γράφετε στις  εφημερίδες και μιλάτε στον Λύχνο !
    Κολακεύτηκα βέβαια και βιάστηκα να της προσφέρω κάθισμα και καφέ.
  -Ξέρετε, εξήγησε, η κορούλα μου θέλει να γίνει δημοσιογράφος και θέλει να σας ρωτήσει μήπως μπορείτε να τη συστήσετε σε μια εφημερίδα.
   - Έχετε βγάλει σχολή δημοσιογραφίας-ρώτησα την κορούλα της
   -Α όχι .Στη Δευτέρα λυκείου πάω, αλλά ξέρετε γράφω  πολύ ωραία. Να φανταστείτε, ότι ο μπαμπάς μου, λέει ότι δεν έχει ξαναδιαβάσει τόσο ωραία κείμενα. Ακόμη και ο θείος μου, λέει ότι έχω ταλέντο  δημοσιογράφου.
 -Α μάλιστα. Για να το λέει ο μπαμπάς σας και ο θείος σας έτσι θα είναι. Πως λέγεστε ρώτησε η περιέργεια μου καθώς φυσικά προαισθάνθηκα  ότι πρόκειται για μοναδική  περίπτωση… μετριοφροσύνης.
 - Είμαι η Μία Βελισ…
 -  Η Μία; Και η άλλη η αδερφή σας;
 -Δεν έχω αδερφή. Μία είναι το όνομά μου
  -Μία –μου έκανε εντύπωση- από πού βγαίνει;
 - Από το Ευθυμία
-  Και γιατί το αλλάξατε τόσο ωραίο όνομα που θυμίζει ευθυμία-χαρά –αισιοδοξία. 
  -Μα είναι γεροντίστικο. Ευθυμία λέγανε τη γιαγιά μου. Δεν υπάρχει τέτοιο όνομα πια!
    Συγκρατήθηκα να μη γελάσω, γιατί θυμήθηκα τη γριά Ευθυμία, που ερχότανε κάπου από τη Βούντενη και μας έφερνε κάθε  τόσο ραδίκια πεντανόστιμα , άλλο αν τα πληρώναμε διπλάσια από το να τα αγοράζουμε στη λαϊκή. Ήταν και καθαρισμένα μάλιστα και νόστιμα. Αλλά πως έγινε κάποια φορά και η μακαρίτισσα η αδερφή μου τη ρώτησε: Από που τα μαζεύεις κυρά- Ευθυμία και  είναι τόσο νόστιμα;
 -Από το νεκροταφείο καλέ. Γι` αυτό είναι πεντακάθαρα 
  Ανατριχιάσαμε. Η συγχωρεμένη λίγο να κάνει εμετό.«Από το νεκροταφείο μας τα φέρνεις»;
 - Γιατί καλέ; Εκεί δεν πάνε ούτε γίδες ούτε σκυλιά ούτε γάτες. Ο τόπος είναι κατακάθαρος!
  Δεν  είχε και άδικο βέβαια, έτσι είναι, αλλά όπως και να το  κάνεις να τρως ραδίκια από τον τάφου του… παππού σου, έρχεται κομμάτι ανατριχιαστικό.
   Ωστόσο το θέμα ήταν το όνομα. Μία ε; Βέβαια ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που αλλάζει –μασκαρεύει πιο σωστά- το όνομά της και χάνουμε λίγο- λίγο τα ωραία μας ελληνικά ονόματα,  που δηλώνανε συν τις άλλοις και την ταυτότητά μας. Ευθυμία, Σοφία, Μαρία κ.τ.λ  Τώρα ακούς… Μία, Φία, Τία. Νέτη… σκέτη και δε συμμαζεύεται!!!   
   -Πως το λένε τον γιό σου ρώτησα τον Χρήστο –συμφοιτητή της κόρης μου, πολιτικό μηχανικό που πήγε στη Γερμανία, μια που το επάγγελμα του πολιτικού  μηχανικού στην Ελλάδα βρίσκεται στα αζήτητα.
 - Σίγκμουντ- μου απάντησε χαμηλόφωνα σα να ντρεπότανε
 -Απόρησα. Και γιατί δεν έβγαλες τον πατέρα σου τον Δημήτρη. Πως το βαφτίσατε;
  - Α μα δεν  το βαφτίσαμε-επενέβη η γυναίκα του η Έρικα. Απλώς το δηλώσαμε στο Δημαρχείο. Δεν τα βαφτίζουν στο εξωτερικό. Διαλέξαμε ένα όνομα που να μας αρέσει και να κυκλοφορεί  στο εξωτερικό. Τι να το βγάζαμε; Δημήτρη;
   -Γιατί δεν είναι ωραίο το Δημήτρης, οργίστηκα,  μια και αυτή η μανία να αλλάζουμε ή πιο σωστά να περικόβουμε τα ονόματα έχει καταντήσει πληγή. Δεν ακούς πια όνομα ελληνικό.
   Για σκέψου –το κουβεντιάσαμε στην παρέα! Ούτε βαφτίσια, ούτε ελληνικά ονόματα, ούτε η παράδοση που θέλει τα πρώτο αρσενικό παιδί με το όνομα του παππού !
  Άλλωστε-δευτερολόγησε ένας φίλος-και που τα  βαφτίζουν έτσι που τα καταντήσανε αγνώριστα. Μία. Βία, Τένη, Τότη και Πότη τι περιμένεις. Να θυμίζουν Ελλάδα με τα Ευγενία, Ιωάννα Βασιλική ή με εκείνα τα ωραία παραδοσιακά Τριανταφυλλιά, Γαρουφαλιά ( μωρή Γαρούφω δεν ακούς που σου φωνάζω να φέρεις ξύλα μωρή  για το τζάκι, φώναζε η μάνα της η θειά Χριστίνα)  
   Χάσαμε την ελληνική μας ταυτότητά, όπως χάσαμε  και χάνουμε  και τη γλώσσα μας –αυτόν τον μοναδικό θησαυρό- που τον τελευταίο καιρό τα πήγαιν`-έλα στην Ευρώπη, γεμίσαμε ξενόφερτες λέξεις.
  -Και μήπως είναι το μοναδικό κακό; Συνήθως όταν μιλάμε για καταστροφές εννοούμε τα οικονομικά -και τελευταία την τραγωδία που έπληξε τη Μάνδρα- και που βέβαια είναι σοβαρά και μας κρατούνε όμηρους στα δεσμά που μας έχουν επιβάλει οι δανειστές μας και ξεχνάμε ότι σιγά – σιγά χάνουμε την ελληνική μας ταυτότητα, που είναι και το ακόμη χειρότερο!  

                                      Σταύρος Ιντζεγιάννης

Δεν υπάρχουν σχόλια: