Καθ οδόν
ΤΑ ΜΗ ΚΑΙ ΤΑ ΝΑΙ !
Η
νεαρούλα μπήκε στο λεωφορείο «3» της γραμμής προς Ζαρουχλέικα κρατώντας στο ένα χέρι τον καφέ
της. Κάθισε στο πρώτο κάθισμα που βρήκε άδειο και βγάζοντας από το μπουφάν της μια τυρόπιτα
άρχισε να την απολαμβάνει αδιαφορώντας
για τα ψίχουλα που σκόρπιζε ή τον καφέ
που απειλούσε να χυθεί με το ταρακούνημα του λεωφορείου.
-Δεσποινίς δεν τρώνε μέσα στο λεωφορείο - φώναξε
ο οδηγός που την είδε από το καθρεφτάκι του .Δεν ξέρετε ότι απαγορεύεται.
-Γιατί ; Το γράφει πουθενά-απάντησε το θηλυκό θρασύτατα.
Αυτή τη
φορά ο κύριος που καθότανε στην απέναντι πλευρά , πήρε το λόγο
αυτόκλητος :Πρέπει να το γράφει κορίτσι μου; Δεν ξέρεις ότι τα λεωφορεία δεν
είναι καφετέρια να πίνεις τον καφέ σου και να τρως τυρόπιτες;
Απάντηση :Και τι σε νοιάζει εσένα; Δικηγόρο
σε βάλαμε; Γράφει πουθενά ότι απαγορεύεται;
Οι φωνές πλήθυναν ξαφνικά. «Στο σπίτι σου
κορίτσι μου δε σε μάθανε τρόπους;» Εκείνη τη στιγμή στη στάση Καρόλου ο οδηγός
σταμάτησε και σηκώθηκε όρθιος. Η σταματάς ή φωνάζω το 100 να σε κατεβάσει !
Φαίνεται ότι η απειλή έπιασε και μαζί μ`
αυτή κι οι φωνές των άλλων συνεπιβατών και η νεαρούλα έχωσε το υπόλοιπο της
τυρόπιτας στο στόμα της σκούπισε και τα χέρια της στο μπουφάν και το βούλωσε.
Ωστόσο η εντύπωση έμεινε. Εκείνο το «Το
γράφει πουθενά;» με γύρισε πίσω στα πρώτα μετακατοχικά χρόνια. Στα λεωφορεία
που είχαν τις μικρές πινακίδες. Μη πτύεται επί του δαπέδου. Μην ομιλείτε εις τον οδηγόν. Παραχωρείτε τη θέση σας εις
τας εγκύους και τους ιερωμένους. Μερικά είχαν και στα μπροστινά καθίσματα «Προτεραιότητα
στους αναπήρους»
Σιγά – σιγά καθώς ανέβαινε το πνευματικό μας επίπεδο
καταργήθηκαν γιατί θεωρήθηκαν αυτονόητα. «Μη πτύεται επί του
δαπέδου!»
Θες ο σ` χωρές το Λάκη .Στο Δημοτικό είμαστε
.Χωριατάκια όλοι μας ,έσκυβε από το θρανίο κι έφτυνε στο πάτωμα.
-Λάκη δε φτύνουν στο πάτωμα –είπε η δασκάλα
μας.
-Και που να φτύσω κυρία; Στις χούφτες μου;
-Στο μαντήλι σου παιδί μου. Εκεί φτύνουν.
- Και τι να πω στη μάνα μ` που θα το δει
λερωμένο και θα με δείρει;
«Που το γράφει» ρώτησε το θράσος της
νεαρούλας στο λεωφορείο; Χρειαζόμαστε λοιπόν ακόμη και στον 21ο αιώνα πινακίδες που να
ρυθμίζουν τη ζωή μας και να μας μαθαίνουν
ή να μας υπενθυμίζουν τα αυτονόητα; «Παραχωρείτε τη θέση σας εις τας
εγκύους»
Βαστάμε από την Τουρκοκρατία που ρύθμιζε ο βούρδουλας τι επιτρέπετε και τι όχι;
Μια ζωή όσο θυμάμαι η κοινωνία μας ήταν μια
κοινωνία του «μη». Μια ζωή γεμάτη μικρές ταμπελίτσες που απαγορεύουν ή
προτρέπουν ή καθοδηγούν. Σε κάθε βήμα θα συναντήσετε ένα κοντάρι
άσπρο –μπλε μα μια πινακίδα επάνω του. «Προσοχή έξοδος σχολείου». « Όριο
ταχύτητος 40 δρόμος επικίνδυνος
Ακόμη και στο πάρκο που ότι υποτίθεται πας
να ανασάνεις να ξεκουράσεις τα μάτια και την ψυχή σου,μια μικρή πινακίδα σου
εφιστά την προσοχή: Μη πατάτε το πράσινο!
Μα χρειάζεται; Ναι .Δυστυχώς χρειάζεται.
Είμαστε μαθημένοι, εμείς στη χώρα τα φιλοσοφίας και του μέτρου να μη
μπορούμε να μπούμε σε τάξη. Χρόνια πριν
σε μια εκδρομή στη Ορεινή Ναυπακτία στο δρόμο προς την Πενταγιού (το χωριό
της Μαρίας της Πενταγιώτισσας που ύμνησε
την ομορφιά της το δημοτικό μας τραγούδι ) σε ένα πλάτωμα κάποιος ρέκτης και φιλοπρόοδος Γεωπόνος από τη Ναύπακτο,
έφτιαξε ένα ωραίο κιόσκι, έφτιαξε παγκάκια
να ξεκουραστεί ο περαστικός , ένα μεγάλο τραπέζι με καθίσματα ένα γύρω, να
καθίσει να απολαύσει το φαγητό του ο εκδρομέας (το μέρος είναι πανέμορφο και
έχει ένα αγνάντιο που βλέπεις μέχρι το
Κορινθιακό) και μάλιστα άνοιξε και δύο λάκκους με σιδερένια στηρίγματα να μπορεί όποιος θέλει να ψήσει το
αρνί του να χαρεί την εκδρομή . Δίπλα ακριβώς
δυο μεγάλα βαρέλια για τα απορρίμματα με την παράκληση: Κρατήστε το τόπο
καθαρό ρίχνεται τα απορρίμματα στα βαρέλια.
Ε, λοιπόν θα το πιστέψετε; Πήγανε
κάποια γαϊδούρια ( συγχωρήστε μου την έκφραση αλλά πως αλλιώς να τους
πω;) και φάγανε ,ήπιανε και άφησαν τα αποφάγια επάνω στο τραπέζι!!!
« Που το γράφει» αναρωτήθηκε ή κοπελίτσα στο
λεωφορείο. Δυστυχώς χρειαζόμαστε ακόμη τα μεγάλα «ΜΗ» για να μάθουμε τα
αυτονόητα ΝΑΙ !
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου