ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΧΑΙΡΕ
ΠΙΣΤΩΝ ΟΔΗΓΕ…
Χαίρε ότι τα ουράνια συναγάλλεται τη γη. Χαίρε ότι τα επίγεια
συγχωρεύει ουρανοίς
Χαίρε
πιστών οδηγέ σωφροσύνης. Χαίρε πασών
γενεών ευφροσύνη
Β! Χαιρετισμοί στη Θεοτόκο χθες Παρασκευή.
Κατάφωτες οι εκκλησίες. Μου έφεραν στον νου τον Καβάφη.
Την εκκλησίαν αγαπώ-τα εξαπτέρυγά της
Τα
ασήμια των σκευών , τα κηροπήγιά της
Τα φώτα τες εικόνες της τον άμβωνά της
Εκεί σαν μπω ,μες σ` εκκλησία των γραικών
Με
των θυμιαμάτων της τες ευωδιές
με
τις λειτουργικές φωνές και συμφωνίες.
Με τις μεγαλοπρεπείς των ιερέων παρουσίες
και
κάθε των κινήσεως τον σοβαρό ρυθμό
λαμπρότατοι μες των αμφίων των στολισμό
ο νους
μου πιαίνει σε τιμές μεγάλες της φυλής μας
στον
ένδοξό μας βυζαντινισμό
Γεμάτες ασφυκτικά οι εκκλησίες .Τι είναι
εκείνο σκέφτομαι που μαζεύει ακόμη και ανθρώπους που δεν εκκλησιάζονται
τακτικά, που δεν πάνε ούτε τις Κυριακές όπως ταιριάζει στον θρησκευόμενο πιστό.
Τι είναι αυτό που μας μαζεύει κάθε Παρασκευή Χαιρετισμών και όχι μόνο έτσι σαν
μια παρουσία αλλά ναι συμμετοχή, για να ψάλουμε μαζί με το αναλόγιο «Την ωραιότητα της Παρθενίας σου και το
υπέρλαμπρο το της αγνοίας σου…»
Στο διπλανό στασίδι ένας φίλος, ο Προκόπης,
έχει ανοίξει τη Σύνοψη και σιγομουρμουρίζει: με κατάνυξη: Χαίρε βάθος δυσθεώρητον και αγγέλων οφθαλμοίς .Χαίρε
γήθεν πάντας ανυψώσασα χάριτι…!
Τον κοιτάζω, με κάποια έκπληξη, γιατί είναι από αυτούς που δεν είναι
άθρησκοι ή άθεοι αλλά δεν πατάνε και στην
εκκλησία, αλλά πριν ρωτήσω, καταλαβαίνει την απορία μου Είναι το κάτι
άλλο-απαντά στη σκέψη μου. Ίσως γιατί μέσα μας η εικόνα της Παναγίας είναι
άρρηκτα δεμένη με την έννοια της μάνας.
Λες και κάποιο χέρι με τραβάει από το χέρι και με σέρνει στην εκκλησία. Λες και
μια φωνή μέσα μου με προστάζει πήγαινε στους χαιρετισμούς. Μια φωνή που μου
φωνάζει: Έλα… έλα!
Ναι. Είναι γεγονός αυτός ο δεσμός, που μας
δένει με τη Θεοτόκο και που
αποκαλύπτεται καθημερινά. Αρκεί να σκεφθεί κανείς ότι μόλις μας συμβεί κάτι η πρώτη μας έγνοια-η πρώτη
μας φωνή για βοήθεια είναι: Παναγία μου… μάνα μου.
Θυμήθηκα
εκείνον τον ανθυπολοχαγό που είχα δει, παιδάριο τότε στον πόλεμο του `40,
που τον είχαν φέρει στο Νοσοκομείο της Άρτας και του είχαν κόψει τα πόδια του
(μας είχαν μαζέψει τότε παιδιά 10-12 ετών και μοιράζαμε τσιγάρα και
μπισκότα-σοκολάτες στους τραυματίες) και φώναζε : Μανούλα μου… μανούλα μου
σφίγγοντας πάνω στο στήθος του και χιλιοφιλώντας την εικόνα της Παναγίας, που
μια νοσηλεύτρια του είχε χαρίσει χωρίς να μπορείς να ξεχωρίσεις ποια από τις
δύο καλούσε. Τη μάνα του ή την Παναγία που εκείνη τη στιγμή είχαν γίνει ένα
πρόσωπο. Η βοήθεια από τον ουρανό!
Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι αυτή η
συμμετοχή όλου αυτού του πλήθους .Μια συμμετοχή, μια προσήλωση που δεν τη
συναντάς ούτε στην Κυριακάτικη
λειτουργία.
Ξέρεις μου εξηγεί ο Προκόπης, είναι κάτι
ανεξήγητο. Νομίζω πως αν δεν έρθω στους Χαιρετισμούς κάτι μου λείπει. Κάτι που
μόνο εδώ μέσα Παρασκευή το βρίσκω. Όπως τότε που μικρά παιδιά τρέχαμε να κρυφτούμε
στην ποδιά της μάνας μας ζητώντας σ` αυτή ότι άλλο δε μπορούσαμε να βρούμε από
άλλού.
Καθώς τον κοιτάζω σκέφτομαι την επιστροφή του
ανθρώπου «ως η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων» για να ξεδιψάσει στην αληθινή
πηγή της ζωής. Μετά το προανάκρουσμα του Τριωδίου με τις παραβολές του Ασώτου και τη διαχρονική αντιπαράθεση του Τελώνου και
του Φαρισαίου που ακόμη κυκλοφορούν μέσα μας
και ας μη θέλουμε να το παραδεχτούμε-εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε τάχα που
αναπαράγουμε δυο χιλιάδες χρόνια τα Φαρισαϊκά μας γονίδια;-ο άνθρωπος, εγώ,
εσείς, εμείς, ο φίλος μου ο Προκόπης που κάθε τόσο σκουπίζει κρυφά όσο μπορεί
ένα δάκρυ- η καθημερινότητα μπαίνει σεμνή, ακροπατούσα με σκυμμένο κεφάλι στον κύκλο των χαιρετισμών προς τη Παρθένο
για να ψάλλει μαζί με τον Πρωτοστάτη Άγγελο: Χαίρε του πεσόντος Αδάμ η
ανάκλησης. Μια ανάκληση που γίνεται ένα κάλεσμα ζωής για τον καθένα μας.
Οι Β!
χαιρετισμοί χθες Παρασκευή. Νομίζω πως
κάτι γύρω μας έχει αλλάξει μου ομολογεί ο Προκόπης. Μια τάση περισυλλογής. Μια διαλεκτική με τον εσώτερο εαυτό μας. Μια αναδιάταξη της
πορείας
προς ένα απάνεμο λιμάνι, για να ψάλουμε Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε
Σταύρος
Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου