ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΟΣ

     14=3-2011

 Α Χαιρετισμοί προχτές –οι δεύτεροι αυτή την εβδομάδα και δε σας κρύβω πως νοιώθω σα μικρό παιδί. Σαν τότε που μικρά παιδιά τρέχαμε να στριμωχτούμε  γύρω από το ψαλτήρι για να ψάλουμε  με τις παιδικές μας φωνές την Ωραιότητα της Παρθενίας σου ή το Τη υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια.

   Λίγο πιο μεγάλοι μέσα στο ιερό βοηθούσαμε τον Παπά – Κώστα και να εκεί ομηρικοί καυγάδες ποιος θα κρατήσει το θυμιατό να θυμιατίσει τον παπά .

   Αυτές τις μέρες ξαναγίνομαι παιδί και δεν είμαι ο μόνος σίγουρα .Όλοι λίγο πολύ νοιώθουμε μια νοσταλγία και κάθε τόσο ο νους ξεφεύγοντας ξαναγυρίζει σε παιδικές στιγμές

   Κάθε τόσο

      Ον τρόπον επιποθεί η έλαφος επί τας πηγάς των υδάτων, ούτω επιποθεί  η ψυχή μου προς Σε ο Θεός. Εδίψασεν  η ψυχή μου προς τον Θεόν τον ζώντα..- ψαλμός  41

   Οι Α! χαιρετισμοί την εβδομάδα που πέρασε.Οι Β αυτή τηνεβδομάδα που διατρέχουμε.

    Άγγελος πρωτοστάτης ουρανόθεν επέμφθη ειπείν τη Θεοτόκο το Χαίρε!

   Ύστερα από το μικρό διάλειμμα μιας  επιφανειακής, ψευδεπίγραφης , κομπορρημονούσης, έωλης  και εν πολλοίς ανερμάτιστης χαράς, επιμελώς κρυμμένης μέσα στην ανωνυμία της αποκριάτικης αμφίεσης, το διπλοκάμπανο της εκκλησίας σημαίνει σεμνό  προσκλητήριο  ψυχικής αγαλλίασης ,αφιερωμένης στον Ευαγγελισμό της Παρθένου. Χαίρε όχημα ηλίου του νοητού,  άμπελος αληθινή.

  Ταπεινή γονυκλησία της ανθρώπινης συμμετοχής  που προσπαθεί να σμίξει τον εόρτιο ύμνο της στο άγγελμα της ενθέου σαρκώσεως.: Χαίρε γης το θεμέλιο!

  Πάνω σ` αυτό το «θεμέλιο» προσπαθεί η πίστη να στηρίξει τη μεγάλη διαιώνια ελπίδα της, ικεσία της ψυχής, στον παναθρώπινο χαιρετισμό: Ρόδον το αμάραντον χαίρε η μόνη βλαστήσασα

    Μικρές  λαμπάδες θα ανάψουν στα μπρούτζινα μανουάλια την ταπεινή ανθρώπινη προσευχή, μαζί και την μεγάλη, τη μοναδική μας απαντοχή,  : Την πάσαν ελπίδαν εις Σε ανατήθι μι , μήτηρ του Θεού..!

      Με κατάνυξη γονατίζει η ψυχή. Γεμίζει δέος  τον ανθρώπινο νου το μυστήριο της ασπόρου συλλήψεως. Χαίρε κλίμαξ γήθεν πάντας ανυψώσα χάριτι.

   Υπάρχει μια αλλαγή στο σκηνικό της καθημερινότητας σήμερα. Μια μυστική επιθυμία για αναβάπτιση επί τας πηγάς της  αρετής. Πόσο ωραία  χαρακτηρίζει ο υμνωδός :Χαίρε λουτήρ εκπλύνων συνείδησιν.

   Ένα πρόσκαιρο γλέντι η αποκριά. Μια μάταιη  προσπάθεια  για  διάλειμμα στη μάχη για τον άρτο τον επιούσιο που οδηγεί στα αδιέξοδα του βιοπορισμού προσθέτοντας την απογοήτευση στην θλιβερή πραγματικότητα μιας εποχής που χαρακτηρίζεται περισσότερο από ποτέ με το γνωστό ο άνθρωπος για τον άνθρωπο λύκος!  Επικάλυψη της προσωπικότητας  με ένα ντόμινο και μια μάσκα - σαν να ντρέπεται τον εαυτό της –σαν να νοιώθει τη λύσσα του Κάλιμπαν όταν βλέπει στον καθρέφτη την ασχήμια του- για ένα τόσο δα  ξεφάντωμα που οδηγεί στο τέλμα. Στον λαβύρινθο του μηδενισμού. Ίσως «στο τελευταίο σκαλί  στου κακού τη σκάλα» καθώς λέει ο ποιητής στον όγδοο λόγο του «Δωδεκάλογου του γύφτου».

    Ήδη ταπεινός  ξαναγυρίζει ο  άνθρωπος στο στασίδι της εκκλησίας ύστερα από το σύντομο ταξείδι στη χώρα της αυταπάτης και της απογοήτευσης –ένας ιδιότυπος άσωτος κι αυτός που διασκόρπισε  τη μεγάλη περιουσία της αρετής και της αυτογνωσίας, τον ανεκτίμητο θησαυρό της αξιοπρέπειας και της σεμνότητας, αυτή την  εικόνα  και ομοίωση του Θεού που αποτελεί την ουρανόσταλτη  δωρεά   - για να προσευχηθεί: Κύριε ο αμέτρητο έχων το έλεος.

    Κάλεσμα  στη γιορταστική  συγκέντρωση για την παρθενική ένθεο σάρκωση. Μέσα στη  λαμπροφόρες εκκλησίες  για μια ακόμη φορά  η μετάνοια εδραιωμένη στην πίστη θα ψάλλει  μαζί με τον Άγγελο πρωτοστάτη το χαίρε.

   Χαίρε του πεσόντος Αδάμ η ανάκληση.

   Χαίρε των δακρύων της Εύας η λύτρωση. Χαίρε νύμφη ανύμφευτε!

    Μετά το προανάκρουσμα του Τριωδίου με τις παραβολές του Ασώτου και τη διαχρονική  αντιπαράθεση του Τελώνου και του Φαρισαίου που ακόμη κυκλοφορούν ανάμεσά μας – η τάχα είμαστε εμείς οι ίδιοι που αναπαράγουμε δυο χιλιάδες χρόνια τα  Φαρισαϊκά μας γονίδια κληροδότημα στους απογόνους μας ;-η καθημερινότητα με τους προβληματισμούς της  και τις απαιτήσεις της, μπαίνει στον  αγώνα σεμνή και ακροπατούσα με σκυμμένη κεφαλή   στον κύκλο των Χαιρετισμών προς την Παρθένο για να ψάλλει μαζί με τις ουράνιες δυνάμεις

  Χαίρε  ύψος δυσανάβατον ανθρωπίνοις λογισμοίς. Χαίρε βάθος δυσθεώτηρον και αγγέλων οφθαλμοίς

    Ήδη κάτι γύρω μας αλλάζει.. Μια τάση περισυλλογής και αυτοελέγχου. Μια αυτοκριτική με τον εσώτερο εαυτό μας ενώπιος- ενωπίω  Μια αναδιάταξη της πορείας. Μια διόρθωση –μία ακόμη  διόρθωση- πλεύσης προς το απάνεμο λιμάνι της πίστης.

 Ιλαστήριον του κόσμου χαίρε άχραντε Δέσποινα

                 Σταύρος Ιντζεγιάννης