ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ
ΑΣΤΕΙΟΤΗΤΕΣ
Η πλαστική σακούλα έκλεισε τον δωρεάν κύκλο της .Ήδη από προχτές χρεώνεται εν
μέσω γενικής αγανακτήσεως. Το πόσο θα αντέξει αυτή η αγανάκτηση είναι μια άλλη
ιστορία.15 ημέρες πολλές μου φαίνονται. Η καταναλωτική κοινωνία έχει τον τρόπο
να κερδίζει. Μου φαίνεται αδύνατο το να μπορούσαμε να ξαναγυρίσουμε στο πατροπαράδοτο δίχτυ. Δεν ξέρω αν κάποιοι το
θυμούνται!
Πηγαίναμε στον μπακάλη με το δίχτυ. Μου είπε η μάνα μου να μου
δώσεις τρεις δραχμές λάδι, δυο δραχμές ρύζι,
μια δραχμή χαλβά και μια δραχμή ελιές καλές χοντρές ,μπόλικες και να τα
γράψεις!
Ώσπου νευρίασε – όλο γράφτα και γράφτα-ο
μπακάλης ο Λουρίδας : «Να πεις στη μάνα σου δε ξαναγράφω»
-Α μπα και θα τα θυμάσαι απέξω;
Το
δίχτυ ήταν η λύση. καταργήθηκε με την κατοχή όταν η ανάγκη-ίσως ο φόβος -επέβαλε
να μη φαίνονται τα ψώνια γιατί κινδύνευες, στο δρόμο κάποιος πιεσμένος από την πείνα, βλέποντας τα όσα είχες ψωνίσεις-να σου τα
αρπάξει. Η πείνα , είναι ο χειρότερος σύμβουλος. Σιγά – σιγά
αντικαταστάθηκε από μια πάνινη τσάντα. Ίσως η καλλίτερη λύση μια και το
πλαστικό δεν είχε κάνει το δικτατορικό του καταναγκασμό στη ζωή μας. Χαρές και πανηγύρια με την
εμφάνισή του πλαστικού και καμάρι οι
γυναίκες στην αρχή. Ανυποψίαστοι ακόμη!!!
Πλαστικές τσάντες, πλαστικά παπούτσια,
πλαστικές μπλούζες, μπουφάν και ό,τι βάλλει ο νους του ανθρώπου. Το πλαστικό με
τη λογική του ανθεκτικού άρχιζε να εξουσιάζει – και την εξουσιάζει εν πολλοίς
μέχρι τώρα ας μη γελιόμαστε-και η παρουσία του εν παντί και πάντα πρόσφερε
λύσεις. Τα κύπελλα μιας χρήσεως που κυκλοφορούν όλοι με τον καφέ στα χέρια (και
φυσικά να μη γελιόμαστε το πετάνε στον πρώτο κάδο που θα βρούνε και όχι στους
,μπλε της ανακύκλωσης) τα μπουκάλια και ένα σωρό άλλα όπως λ.χ τα κουτάλια ,τα
πιατικά και φυσικά και οι πλαστικές
σακούλες βέβαια, που η χρίση τους έλυσε προβλήματα της καθημερινότητας. Να το
παραδεχτούμε αυτό!
Το δέρμα, το χαρτί, το γυαλί
αντικαταστάθηκαν από το πλαστικό. Επόμενο ήταν αφού και πρόχειρο και φτηνό αλλά
και το κυριότερο ήταν άθραυστο. Μεγάλο πλεονέκτημα. Μαζί και το ότι
προσαρμόστηκε σε κάθε χρήση και κάθε ανάγκη. Υπάρχει βέβαια και το ότι θα
χρεώνονται 0,04 λεπτά αλλά…
Εδώ χωράει το αλλά!!!
Όταν με τα πρώτα μετακατοχικά χρόνια άρχισαν οι συγκοινωνίες και το εισιτήριο
κάποια στιγμή ακρίβυνε 10 λεπτά έγινε χαμός. Οι εργάτες κατέβηκαν σε
απεργίες διαμαρτυρίας για το 10λεπτο. Δεν υπήρχε ακόμη η πληθώρα του Ι.Χ –και
τα μηχανάκια-που έλυσαν από τη μια μεριά το πρόβλημα της μετακίνησης και το
χειροτέρεψαν από την άλλη δεδομένου ότι αυτοκίνητο σημαίνει εκτός από τη
ρύπανση, τα λογής έξοδα που προκύπτουν
από τη χρήση του. Τα λεωφορεία που μια περίοδο πριν από 10 ή 15 χρόνια
πηγαινοερχότανε άδεια τώρα γεμίζουν
ασφυκτικά όσο κι αν πολύ απέχουν από το να είναι εξυπηρετικά, λόγω του ακατάστατου
συγκοινωνιακού ωραρίου. Ποιός διαμαρτύρεται σε βαθμό απεργίας για το ότι κάθε τόσο ακριβαίνει το κόμιστρο; Κανείς!
Ακόμη χειρότερα γινότανε με το ψωμί. Με
μαύρες σημαίες το εργατικό κέντρο, για ένα δεκάλεπτο, απειλούσε Θεούς και
Δαίμονες. Το συνηθίσαμε κι αυτό. Δε μιλάμε πια παρ` όλο που σιγά – σιγά
ξαναγυρίζουμε –ανάγκα και Θεοί πείθονται- στο ψωμί και ελιές. Κι αν θα βρίσκουμε
κι αυτό. Η καταναλωτική κοινωνία
αμύνεται με βάση τις συνήθειές μας-που δυστυχώς δύσκολα θα κόψουμε αν
ποτέ μάθουμε να απλώνουμε τα πόδια μας όσο χωράει το πάπλωμά μας. Χρεώνονται οι
πλαστικές σακούλες ήδη από προχτές 0,04 λεπτά Διαμαρτυρόμαστε. Μερικοί άρχισαν
να κουβαλάνε σακούλες από το σπίτι.
Κολοκύθια μετά ριγάνεως !!!
Θα συνηθίσουμε και τη
χρέωση όπως συνηθίσαμε και τόσα άλλα. Ζήτημα είναι αν θα αντέξουν οι
διαμαρτυρίες δυο εβδομάδες ή πολύ λέω ;
Άλλωστε η σακούλα μπροστά στα πλαστικά κύπελλα είναι παρωνυχίδα. Και μήπως αν την πληρώσουμε
θα πάψει να ρυπαίνει το περιβάλλον. Αστείοι είμαστε !!!
Να απαγορευτεί το πλαστικό εντελώς σε κάθε
χρήση γίνεται; Δε γίνεται. Αυτά τα περί
πληρωμής είναι αστειότητες!!!
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου