ΑΝΩ-ΚΑΤΩ
ΘΕΑΤΡΟ ΑΓΟΡΑ
Η ΑΣΧΗΜΗ ΑΔΕΛΦΗ
Θέατρο Αγορά : Αυτός ο χώρος ο μικρός ο μέγας-για να θυμηθούμε τον Ελύτη. Το θέατρο όπου η Ευανθία Στιβανάκη κανοναρχεί και διδάσκει θεατρική παιδεία αναδεικνύοντας την ομορφιά του θεατρικού λόγου και όπου με ασήμαντα μέσα μεταμορφώνει χάρη στο δημιουργικό της πολυεπίπεδο σκηνοθετικό τάλαντο τον λιτό και περιορισμένο χώρο σε μια άνετη, ασύνορη, σκηνή.
«Η άσχημη αδελφή» του Δ. Βικέλα ένα έργο άγνωστο στους πολλούς –οι περισσότεροι ξέρουμε τον Βικέλα από τον Λουκή Λάρα και από την καθοριστική του συμμετοχή στους πρώτους Ολυμπιακούς –κρύβει πίσω από την επιφανειακή κωμωδία την τρυφερή –αγνή ψυχή των ανθρώπων της καθημερινότητας που ζουν ανατρεπτικά την ερμηνεία την αγάπης. Οι χαρακτήρες, καρικατούρες μιας σοβαροφάνειας, κρύβουν έναν απροσδόκητα πλούσιο συναισθηματικό κόσμο στον οποίο και βασίζεται όλο το έργο. Η ομορφιά μέσα στην ασχήμια. Η αθωότητα μέσα στο κωμικό. Η τρυφερότητα μέσα στην αγνότητα. Το χρέος μέσα στη φιλία. Ένας ολόκληρος κόσμος που ζει τον διπλό ρόλο που του επιβάλλουν οι κοινωνικές συμβάσεις και τα ήθη τα οποία χαρακτηρίζουν το κοινωνικό στάτους στα τέλη του 19ου αιώνα.
«Η άσχημη αδελφή» μέσα από τους αντιφατικούς χαρακτήρες μοιάζει ένα πείραμα και μια πρόκληση για τον σκηνοθέτη καθώς πρέπει να πειθαρχήσει στη γλώσσα –ίσως είναι η ομορφιά του έργου όπως και η γλώσσα του Παπαδιαμάντη-και όπου οι αλλεπάλληλες εικόνες απαιτούν μια εξπρεσιονιστική κάποιες φορές έκφραση.
Η θεατρική διασκευή της Στιβανάκη κατορθώνει να δημιουργήσει την ατμόσφαιρα του περασμένου αιώνα σε μια κοσμική τότε και ευρωπαϊζουσα Σύρο σε ένα δύσκολο εγχείρημα. Γλώσσα, ύφος, ήθος, κίνηση, κοστούμια τα πάντα πειθαρχούν στην ατμόσφαιρα της εποχής.
Ο θεατής ζει μέσα από το γέλιο του σκηνές γεμάτες σχεδόν παιδική αθωότητα που μεταλλάσουν κάποιες φορές το γέλιο σε δάκρυ για να κορυφωθούν στην τόσο τρυφερή παράκληση του Πλατέα :Μπορείς να με λες Γιαννάκη ;
Σε ένα ρεσιτάλ ηθοποιίας η Όλγα Λαμπροπούλου(Φλουρού)και ο Μιχάλης Σμυρλής (Πλατέας) κράτησαν το έργο στα σωστά μέτρα χωρίς να παρασυρθούν σε υπερβολές αι ακρότητες από τις κωμικές καταστάσεις του. Στο ίδιο επίπεδο ηθοποιίας σκηνικά άνετοι και εκφραστικοί στις μεταπτώσεις του ρόλου τους ο πρωτοδίκης Λιάκος ( Σπύρος Κανελάκης) ο Έπαρχος ( Γιώργος Αγγελόπουλος) και Μητροφάνης (Μίλτος Σπυρόπουλος)
Οι δύο « αδελφές» Μελίνα Κουτσοχέρα (Ζηνοβία η άσχημη αδελφή) και η Ευλαλία η ωραία αδελφή (Μαρία Καραπαναγιώτη) με το υποκριτικό τους τάλαντο υπογράμμισαν τους χαρακτήρες των νεαρών άβγαλτων νεανίδων της Σύρου στην εποχή του Δ. Βικέλα .
Τα χαρακτηριστικά κοστούμια της Ντόλης Δημητροπούλου και η μουσική επένδυση του Δημογιάννη βοήθησαν πολύ στη δημιουργία της ατμόσφαιρας στα τέλη του 19ου αιώνα.
Το έργο που θα παίζεται μέχρι τη Μ. Εβδομάδα –νομίζω- είναι από εκείνα που αξίζει αληθινά να δείτε . Ένα τόσο τρυφερό έργο που αποτελεί μια ξεκούραση στη ταραγμένη εποχή μας.
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Τετάρτη 10 Μαρτίου 2010
Τρίτη 9 Μαρτίου 2010
ΠΕΖΟΔΡΟΜΟΣ
Η εφηβεία
φυλλορροεί την ανία της
στις καφετέριες
του πεζόδρομου,
πρεσβείες Αφροδίτης και Διονύσου
των ερωτικών διδασκάλων μας.
Στις πολυθρόνες του χρόνου,
οι παλαιοί των ημερών,
Αναμασούν αναμνήσεις
και αισθήματα,
παρελθούσης χρήσεως
ενώ,
ο βιοποριστικός μόχθος ,
αχθοφορεί,
την αγωνία του μεροκάματου
Γκαρσόν ένα καπουτσίνο φρέντο.
Η εφηβεία
φυλλορροεί την ανία της
στις καφετέριες
του πεζόδρομου,
πρεσβείες Αφροδίτης και Διονύσου
των ερωτικών διδασκάλων μας.
Στις πολυθρόνες του χρόνου,
οι παλαιοί των ημερών,
Αναμασούν αναμνήσεις
και αισθήματα,
παρελθούσης χρήσεως
ενώ,
ο βιοποριστικός μόχθος ,
αχθοφορεί,
την αγωνία του μεροκάματου
Γκαρσόν ένα καπουτσίνο φρέντο.
ΘΕΑΤΡΟ ΠΟΛΙΤΕΙΑ -ΦΙΛΗΣΕ ΜΕ ΦΟΛΒΙΛ
ΦΙΛΗΣΕ ΜΕ ΦΟΛΒΙΛ !
(Πολυχώρος Πολιτεία)
Με τη σκηνοθετική σφραγίδα του Διονύση Βούλτσου που μας έχει δώσει μια σειρά από επιτυχημένα «δείγματα γραφής» και πάντα καλείται να μεταμορφώνει ως μάγος τις περιορισμένες σκηνικές δυνατότητες που του προσφέρει ο καθ όλα συμπαθητικός χώρος,( Πολυχώρος Πολιτεία) σε ατμόσφαιρα σκηνικού πλούτου κι ακόμη να κινεί με άνεση πρόσωπα και πράγματα ως εάν να είχε στη διάθεσή του ένα πολύμορφο και πολυεπίπεδο έμψυχο και άψυχο υλικό και μια σκηνή πολλαπλών δυνατοτήτων
Το αποτέλεσμα, ήταν να χειροκροτήσουμε μια θαυμάσια σπιρτόζα φάρσα εποχής με έναν απολαυστικό Στέλιο Σοφό (Μαρκήσιο ντε Μανικάν) στις καλύτερές του στιγμές ,χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι υστέρησε κάποιος ή κάποια –η Κατερίνα Τασσύ ως Μπέρτα Μανικάν ήταν στα μέτρα ενός ρόλου που ανέδειξε το ταπεραμέντο της στη γυναικεία πονηριά και τη χάρη , τη θηλυκότητα που κερδίζει εύκολα τον θεατή .
Η παράσταση « Φίλησέ με Φολβίλ»του Ευγένιου Λαμπίς σε μετάφραση Ζάνας Αρμάου – Παναγιώτη Μέντη μάζεψε κόσμο και μαζεύει καθώς σκαρώνει απίθανα παιγνίδια σε μια κωμωδία με απρόσμενες καταστάσεις.
Το έργο βασισμένο στην καθημερινότητα ενός κύκλου ευγενών όπου η ζωή της Γαλλικής αυλής ( Εποχή των Λουδοβίκων) προσυπογράφοντας τα κατά συνθήκην ψεύδη του Μάξ Νορντάου σκαρώνει μια καλόγουστη φάρσα με το πατρικό συμφέρον να συμμαχεί με τα ερωτικά του απωθημένα για να εκλέξει σύντροφο της κόρης του. Ίσως και …δικό του, γιατί όχι !!!
Οι εναλλαγές των καταστάσεων με τα υπονοούμενα και τις παρερμηνείες και την υποκρισία ( χαρακτηριστικά της Αυλής)) σε πρώτο πλάνο να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ιλαρότητας, το γέλιο βγαίνει αυθόρμητο χωρίς να καταφεύγει ο σκηνοθέτης ή ο ηθοποιός σε ακρότητες.
Το πατρικό συμφέρον , ο νεανικός έρωτας, η Γαλλική φινέτσα , ή ψευδεπίγραφη αριστοκρατική ευγένεια ,τα ήθη και η βασιλική επιθυμία κύριος της τύχης και της καρδιάς των υπηκόων, όλα χαρακτηριστικά του 17ου- 18ου αιώνα όπως τα έχουμε διαβάσει στα ιστορικά μυθιστορήματα ή τα έχουμε δει στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Είναι περίεργο το ότι μερικές φορές κάποιοι ήσσονος σημασίας ρόλοι
προβάλλουν την εποχή και τον ηθοποιό. Αναφέρομαι στη Λίλα Μιαούλη ( υπηρέτρια Μαρτόν) που κέρδισε τους θεατές και με τις γαλλικούρες της έδωσε το στίγμα της εποχής και του τόπου.
Άνετοι οι δύο υποψήφιοι μνηστήρες Γεράσιμος Ντάβαρης (Ιππότης ντε Φολβίλ)και ο Μάριος Ντερντές (Ιπποκόμης ντε Σατεναί) πειστικοί στους ρόλους τους κινήθηκαν με άνεση επαγγελματία κι αξίζουν τον έπαινο. Ωραία τα κοστούμια της Αθηνάς Μακρυγιάννη, ατσιγγούνευτα.
Θα ήταν κρίμα να χάσετε μιαν ευκαιρία να βγείτε από τη μιζέρια και την κακοδαιμονία των ημερών.
Σταύρος Ιντζεγιάννης
(Πολυχώρος Πολιτεία)
Με τη σκηνοθετική σφραγίδα του Διονύση Βούλτσου που μας έχει δώσει μια σειρά από επιτυχημένα «δείγματα γραφής» και πάντα καλείται να μεταμορφώνει ως μάγος τις περιορισμένες σκηνικές δυνατότητες που του προσφέρει ο καθ όλα συμπαθητικός χώρος,( Πολυχώρος Πολιτεία) σε ατμόσφαιρα σκηνικού πλούτου κι ακόμη να κινεί με άνεση πρόσωπα και πράγματα ως εάν να είχε στη διάθεσή του ένα πολύμορφο και πολυεπίπεδο έμψυχο και άψυχο υλικό και μια σκηνή πολλαπλών δυνατοτήτων
Το αποτέλεσμα, ήταν να χειροκροτήσουμε μια θαυμάσια σπιρτόζα φάρσα εποχής με έναν απολαυστικό Στέλιο Σοφό (Μαρκήσιο ντε Μανικάν) στις καλύτερές του στιγμές ,χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι υστέρησε κάποιος ή κάποια –η Κατερίνα Τασσύ ως Μπέρτα Μανικάν ήταν στα μέτρα ενός ρόλου που ανέδειξε το ταπεραμέντο της στη γυναικεία πονηριά και τη χάρη , τη θηλυκότητα που κερδίζει εύκολα τον θεατή .
Η παράσταση « Φίλησέ με Φολβίλ»του Ευγένιου Λαμπίς σε μετάφραση Ζάνας Αρμάου – Παναγιώτη Μέντη μάζεψε κόσμο και μαζεύει καθώς σκαρώνει απίθανα παιγνίδια σε μια κωμωδία με απρόσμενες καταστάσεις.
Το έργο βασισμένο στην καθημερινότητα ενός κύκλου ευγενών όπου η ζωή της Γαλλικής αυλής ( Εποχή των Λουδοβίκων) προσυπογράφοντας τα κατά συνθήκην ψεύδη του Μάξ Νορντάου σκαρώνει μια καλόγουστη φάρσα με το πατρικό συμφέρον να συμμαχεί με τα ερωτικά του απωθημένα για να εκλέξει σύντροφο της κόρης του. Ίσως και …δικό του, γιατί όχι !!!
Οι εναλλαγές των καταστάσεων με τα υπονοούμενα και τις παρερμηνείες και την υποκρισία ( χαρακτηριστικά της Αυλής)) σε πρώτο πλάνο να δημιουργούν μια ατμόσφαιρα ιλαρότητας, το γέλιο βγαίνει αυθόρμητο χωρίς να καταφεύγει ο σκηνοθέτης ή ο ηθοποιός σε ακρότητες.
Το πατρικό συμφέρον , ο νεανικός έρωτας, η Γαλλική φινέτσα , ή ψευδεπίγραφη αριστοκρατική ευγένεια ,τα ήθη και η βασιλική επιθυμία κύριος της τύχης και της καρδιάς των υπηκόων, όλα χαρακτηριστικά του 17ου- 18ου αιώνα όπως τα έχουμε διαβάσει στα ιστορικά μυθιστορήματα ή τα έχουμε δει στις κινηματογραφικές αίθουσες.
Είναι περίεργο το ότι μερικές φορές κάποιοι ήσσονος σημασίας ρόλοι
προβάλλουν την εποχή και τον ηθοποιό. Αναφέρομαι στη Λίλα Μιαούλη ( υπηρέτρια Μαρτόν) που κέρδισε τους θεατές και με τις γαλλικούρες της έδωσε το στίγμα της εποχής και του τόπου.
Άνετοι οι δύο υποψήφιοι μνηστήρες Γεράσιμος Ντάβαρης (Ιππότης ντε Φολβίλ)και ο Μάριος Ντερντές (Ιπποκόμης ντε Σατεναί) πειστικοί στους ρόλους τους κινήθηκαν με άνεση επαγγελματία κι αξίζουν τον έπαινο. Ωραία τα κοστούμια της Αθηνάς Μακρυγιάννη, ατσιγγούνευτα.
Θα ήταν κρίμα να χάσετε μιαν ευκαιρία να βγείτε από τη μιζέρια και την κακοδαιμονία των ημερών.
Σταύρος Ιντζεγιάννης
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
ΚΑΘ ΟΔΟΝ
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ
( Ο θεματοφύλακας της παράδοσης )
Μερικοί άνθρωποι θαρρείς πως γεννήθηκαν για να φυλάνε Θερμοπύλες.
Οι λίγοι, οι ελάχιστοι πια ,φευ, στην πολυπράγμονα εποχή μας που περί πολλού τυρβάζει αλλά της διαφεύγει το ουσιώδες. Εκείνο το χρέος στις ρίζες , στις γενέθλιες πηγές από όπου ξεκίνησε και πορεύεται η Ελλάδα ως έθνος .Ως φυλετική οντότητα.
Λένε πως όταν ρωτήθηκε, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τι εφόδια η Ελλάδα διεκδικεί μια θέση στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα, απάντησε :Με τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας. Αυτού του πολιτισμού κι αυτών των παραδόσεων στέκει φρουρός στους καστρότοιχους του Ελληνισμού ο Παναγιώτης Μυλωνάς ,χρόνια τώρα, όχι μόνο μέσα από τις εκπομπές των παραδοσιακών μας χορών και του Δημοτικού τραγουδιού, αλλά κυρίως με την προσπάθειά του (άγνωστη ίσως στους πολλούς ) να συλλέξει, να καταγράψει και να διασώσει όλον αυτό τον πλούτο που χαρακτηρίζει τον καθαυτό Ελληνισμό ,τον ανόθευτο από τις ξένες επιρροές και τις προσπάθειες να τον μπολιάσουν στην ευρωπαϊζουσα τάξη πραγμάτων.
Αυτόν τον γνήσιο Ελληνισμό που χαίρεται κάθε Κυριακή η πάσα Ελλάς μέσα από τον τηλεοπτικό σταθμό της ΕΡΤ .Και δεν είναι σχήμα λόγου, το «πάσα Ελλάς» γιατί βλέπω τα παιδιά μου και τους φίλους τους που παρακινημένα από τις εκπομπές του οι οποίες προβάλλουν την λεβεντιά και τη χάρη, πηγαίνουν να μάθουν Ελληνικούς – καθώς τους λένε- χορούς, απηυδισμένα από τα διάφορα πολυποίκιλα χορευτικά μαϊμουδίσματα της ανεξέλεγκτης εισαγωγής .
Θεολόγος- λαογράφος, πολιτικός επιστήμων, πρωτοψάλτης και το κυριότερο δάσκαλος της παράδοσης έχοντας ενοποιήσει μέσα του τον Ελληνισμό με την ορθοδοξία σε ένα αδιατάρακτο σύνολο ο Μυλωνάς –γόνος και θρέμμα της Αχαϊκής γης –ο δικός μας άνθρωπος –διδάσκει –(αυτή είναι η πραγματική του κατ` εμέ συμβολή) Ελληνισμό, ορθοδοξία, αλλά και γλώσσα. Αυτή την ωραία, καθαρή, πάμπλουτη γλώσσα καθώς δεν αρκείται να υπογραμμίζει τα λόγια του τραγουδιού αλλά αναλύει και την ετυμολογία τους, έτσι που μαζί με το ωραίο θέαμα και ακρόαμα να μαθαίνουμε και τις ρίζες των λέξεων .Αυτών των λέξεων των ηχητικά και αισθητικά απαράμιλλων τις όποιες τόσο ανελέητα καθημερινά δολοφονούμε.
Κάθε Κυριακή χάρη σ` αυτόν η Ελλάδα ζει την Ελλάδα από το βορειότατο άκρο της ως τον απώτερο νότο της. Το αυθεντικό δημοτικό τραγούδι όπως το συνέταξε, το τραγούδησε και το χόρεψε η αδούλωτη κι` ανόθευτη ψυχή του λαού μας από τον Όμηρο μέχρι τώρα.
Σκέφτομαι πόσα χρωστάμε σε μερικούς ανθρώπους που αθόρυβα ,χωρίς να διεκδικούν τις δάφνες της πολιτείας (άλλα λόγια ν` αγαπιόμαστε αυτή) αρκούνται στην αναγνώριση του ανώνυμου πλήθους που τους στεφανώνει με τον δικό της ουσιαστικό έπαινο και τους επιβραβεύει με την αγάπη της και τον σεβασμό στο έργο τους.
Αφορμή για να γράψω αυτά τα ελάχιστα -θα επανέλθω κάποτε γιατί το χρέος, χρέος και δεν εξοφλείται με λίγες γραμμές αγάπης και αναγνώρισης -όταν προ ημερών περαστικός από την Πάτρα έψαλε τους χαιρετισμούς στη Ευαγγελίστρια απ` όπου ξεκίνησε λαμπαδάριος - το 67 ή 68 αν θυμάμαι -και το πλήθος -ο γεμάτος ναός-διέδωσε αμέσως από στόμα σε στόμα με θαυμασμό : Είναι ο Μυλωνάς, είναι ο Μυλωνάς !!!
Τι καλύτερος κότινος για έναν πνευματικό εργάτη ;
Σταύρος Ιντζεγιάννης
ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΜΥΛΩΝΑΣ
( Ο θεματοφύλακας της παράδοσης )
Μερικοί άνθρωποι θαρρείς πως γεννήθηκαν για να φυλάνε Θερμοπύλες.
Οι λίγοι, οι ελάχιστοι πια ,φευ, στην πολυπράγμονα εποχή μας που περί πολλού τυρβάζει αλλά της διαφεύγει το ουσιώδες. Εκείνο το χρέος στις ρίζες , στις γενέθλιες πηγές από όπου ξεκίνησε και πορεύεται η Ελλάδα ως έθνος .Ως φυλετική οντότητα.
Λένε πως όταν ρωτήθηκε, ο αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τι εφόδια η Ελλάδα διεκδικεί μια θέση στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα, απάντησε :Με τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας. Αυτού του πολιτισμού κι αυτών των παραδόσεων στέκει φρουρός στους καστρότοιχους του Ελληνισμού ο Παναγιώτης Μυλωνάς ,χρόνια τώρα, όχι μόνο μέσα από τις εκπομπές των παραδοσιακών μας χορών και του Δημοτικού τραγουδιού, αλλά κυρίως με την προσπάθειά του (άγνωστη ίσως στους πολλούς ) να συλλέξει, να καταγράψει και να διασώσει όλον αυτό τον πλούτο που χαρακτηρίζει τον καθαυτό Ελληνισμό ,τον ανόθευτο από τις ξένες επιρροές και τις προσπάθειες να τον μπολιάσουν στην ευρωπαϊζουσα τάξη πραγμάτων.
Αυτόν τον γνήσιο Ελληνισμό που χαίρεται κάθε Κυριακή η πάσα Ελλάς μέσα από τον τηλεοπτικό σταθμό της ΕΡΤ .Και δεν είναι σχήμα λόγου, το «πάσα Ελλάς» γιατί βλέπω τα παιδιά μου και τους φίλους τους που παρακινημένα από τις εκπομπές του οι οποίες προβάλλουν την λεβεντιά και τη χάρη, πηγαίνουν να μάθουν Ελληνικούς – καθώς τους λένε- χορούς, απηυδισμένα από τα διάφορα πολυποίκιλα χορευτικά μαϊμουδίσματα της ανεξέλεγκτης εισαγωγής .
Θεολόγος- λαογράφος, πολιτικός επιστήμων, πρωτοψάλτης και το κυριότερο δάσκαλος της παράδοσης έχοντας ενοποιήσει μέσα του τον Ελληνισμό με την ορθοδοξία σε ένα αδιατάρακτο σύνολο ο Μυλωνάς –γόνος και θρέμμα της Αχαϊκής γης –ο δικός μας άνθρωπος –διδάσκει –(αυτή είναι η πραγματική του κατ` εμέ συμβολή) Ελληνισμό, ορθοδοξία, αλλά και γλώσσα. Αυτή την ωραία, καθαρή, πάμπλουτη γλώσσα καθώς δεν αρκείται να υπογραμμίζει τα λόγια του τραγουδιού αλλά αναλύει και την ετυμολογία τους, έτσι που μαζί με το ωραίο θέαμα και ακρόαμα να μαθαίνουμε και τις ρίζες των λέξεων .Αυτών των λέξεων των ηχητικά και αισθητικά απαράμιλλων τις όποιες τόσο ανελέητα καθημερινά δολοφονούμε.
Κάθε Κυριακή χάρη σ` αυτόν η Ελλάδα ζει την Ελλάδα από το βορειότατο άκρο της ως τον απώτερο νότο της. Το αυθεντικό δημοτικό τραγούδι όπως το συνέταξε, το τραγούδησε και το χόρεψε η αδούλωτη κι` ανόθευτη ψυχή του λαού μας από τον Όμηρο μέχρι τώρα.
Σκέφτομαι πόσα χρωστάμε σε μερικούς ανθρώπους που αθόρυβα ,χωρίς να διεκδικούν τις δάφνες της πολιτείας (άλλα λόγια ν` αγαπιόμαστε αυτή) αρκούνται στην αναγνώριση του ανώνυμου πλήθους που τους στεφανώνει με τον δικό της ουσιαστικό έπαινο και τους επιβραβεύει με την αγάπη της και τον σεβασμό στο έργο τους.
Αφορμή για να γράψω αυτά τα ελάχιστα -θα επανέλθω κάποτε γιατί το χρέος, χρέος και δεν εξοφλείται με λίγες γραμμές αγάπης και αναγνώρισης -όταν προ ημερών περαστικός από την Πάτρα έψαλε τους χαιρετισμούς στη Ευαγγελίστρια απ` όπου ξεκίνησε λαμπαδάριος - το 67 ή 68 αν θυμάμαι -και το πλήθος -ο γεμάτος ναός-διέδωσε αμέσως από στόμα σε στόμα με θαυμασμό : Είναι ο Μυλωνάς, είναι ο Μυλωνάς !!!
Τι καλύτερος κότινος για έναν πνευματικό εργάτη ;
Σταύρος Ιντζεγιάννης
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)