Γνωμη 31/10/13

                                                         Εν κατακλειδι

    ΤΟ ΣΥΝΑΞΆΡΙ ΤΟΥ ΟΚΤΩΒΡΗ

    Ένας από τους σημαντικότερους μήνες για την παγκόσμια ιστορία ο Οκτώβρης χρωστά την ονομασία του στο ότι είναι ο όγδοος μήνας κατά το Ρωμαϊκό ημερολόγιο που άρχιζε  από τον Μάρτη. Σποριάς για τους ξωμάχους χαρακτηρίζεται από τη γιορτή του Αγίου Δημητρίου ,από τις σημαντικότερες του Θρησκευτικού εορτολογίου. Στις 26 του μήνα  ελευθερώνεται η Θεσσαλονική -1912!

    Στην παγκόσμια πολιτική και στρατιωτική ιστορία ο Οκτώβρης υπήρξε  καταλυτικός στον 20ον αιώνα.

   25/10/1917- με το παλαιό ημερολόγιο-Κομμουνισμός! Η Οκτωβριανή επανάσταση άλλαξε τη μορφή του πολιτικού-οικονομικού και κοινωνικού κατεστημένου, με την επικράτηση των Μπολσεβίκων και την εν συνεχεία δημιουργία της Σοβιετικής Ένωσης που επέβαλε στην καθημερινότητα τις αρχές του Υπαρκτού Σοσιαλισμού στην γνωστή ως τότε Τσαρική Ρωσία. Κράτησε 70 χρόνια. Μόνο. Την κατάπιε κι αυτή ο καπιταλισμός. kapital =κεφάλαιο.Χρήμα. Τη δόξα λένε ότι δε μίσησε κανείς ενώ τα λεφτά πολλοί. Έχω σοβαρές επιφυλάξεις .Πάντως Έλληνας συνταξιούχος αποκλείεται!

  29 /10/1922  Ιταλία.  Η πορεία προς τη Ρώμη. Ο Μουσολίνι με 40.000 μελανοχίτωνες ( χρυσαυγίτες ;) βαδίζει κατά της «Αιώνιας πόλης»και αναλαμβάνει την απόλυτη εξουσία, εγκαθιδρύοντας το Φασιστικό καθεστώς .

28   Οκτωβρίου 1940 . Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του και τη σκούφια τη ψιλή του μ΄ όλα τα φτερά .Και μια νύχτα με φεγγάρι την Ελλάδα πάει να πάρει βρε τον φουκαρά!!!

   Στις 4 πρωινή ώρα,  ο Μεταξάς απαντά εξ ονόματος του Ελληνικού λαού, στο τηλεσίγραφο της Ιταλίας με το ιστορικό ΟΧΙ.( e allor c est la guerre –είναι η ακριβής φράση ) και η Ελλάδα γράφει με το τρίτο ΟΧΙ της ιστορίας της στα Αλβανικά βουνά, το έπος του νεώτερου ελληνισμού με τίτλο : Κορόιδο Μουσολίνι.

    Το 1928 στις 7 Οκτώβρη η Τουρκική φρουρά της Πάτρας πολιορκημένη στο κάστρο συνθηκολογεί και παραδίδει την πόλη στα γαλλικά στρατεύματα του στρατηγού Μαιζών ( Προς τιμήν του και η οδός Μαιζώνος) ενώ Οκτώβρη πάλι το 1944 στις 4 του μήνα η Πάτρα ελευθερώνεται από τον Γερμανικό ζυγό. Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή.

Επίσης τον Οκτώβρη.

 1904   Η μόδα επιβάλλει στις γυναίκες  τα πλατύγυρα καπέλα για να  κρύβουν τα μάτια και βαθύτερο ντεκολτέ για να αποκαλύπτουν το στήθος. Και μετά λέμε για την εποχή μας όπου οι γυναίκες αποκαλύπτουν μόνο τα 3.5/4 .Ε να μη τα θέλουμε και όλα δικά μας!

 1907  Κυκλοφορεί το πρώτο ηλεκτρικό τραμ στην Αθήνα και μάλιστα χωρίς να έχουν Ολυμπιακούς. Ούτε η κυρία Ντόρα  ούτε η κυρία Γιάννα είχαν γεννηθεί ακόμη: Ευτυχώς! Σκέψου δηλαδή το χρέος με τους τόκους  του και το φαγοπότι που θα είχε φτάσει από τότε μέχρι σήμερα και μάλιστα που η Φράου Μέρκελ δε δέχεται να κουρευτεί. Όχι αυτή, το χρέος!  

   1917 Συλλαμβάνεται και εκτελείται η περιβόητη Μάτα Χάρι η μεγαλύτερη κατάσκοπος όλων των εποχών που με τα θέλγητρά της σαγήνευσε τους πολιτικούς και στρατιωτικούς των συμμάχων και έκλεψε τα σχέδια της κατασκευής των τανκς αποδεικνύοντας τη δύναμη που έχει το …(Διαγράφεται  μία λέξη ως ιδιαιτέρως άσεμνη)Λένε ότι σέρνει καράβι. Αυτή έσερνε κράτη. Κάτι ήξερε ο γέρο-Καραμανλής που χώρισε την Αμαλία ενώ ο… Αντρέας. Θεός σ`χωρές τους κι αυτούς

   1927 Η Γουώρνερ Μπρος παρουσιάζει την πρώτη ομιλούσα ταινία που άλλαξε τη μορφή του κινηματογράφου.

  1928 –Ο Αλέξανδρος Φλέμιγκ ανακαλύπτει την πενικιλίνη και αποσύρονται οι…βεντούζες που μας έριχναν οι μανάδες μας όταν κρυολογούσαμε! Άγια η ψυχούλα τους!

  1933.Κοπεγχάγη.Παρουσιάζονται τα πρώτα φανάρια που ρυθμίζουν την κυκλοφορία. Σήμερα σε πολλές περιπτώσεις χρησιμεύουν μόνο για να περνάμε με κόκκινο!!!

   1939 .Δημοσιεύονται τα αποτελέσματα της απογραφής του Δεκεμβρίου 1938. Ελλάδα πληθυσμός: 7.107.472. Δεν είχαν αρχίσει ακόμη να έρχονται οι μετανάστες!

  1949 - Ο Μάο Τσε Τουγκ ανακηρύσσει την Κίνα Λαϊκή Δημοκρατία και δημοσιεύει ο κόκκινο βιβλίο του ( το ευαγγέλιο του) που οι διάδοχοι του το απέσυραν ως …άχρηστο. Sic transit gloria moundi !

1950 Η πιο αμφιλεγόμενη προσωπικότητα ο  Μακάριος χρίζεται αρχιεπίσκοπος και Εθνάρχης Κύπρου

1968. Πεθαίνει ο τελευταίος αυτοκράτορας της Κίνας που ζούσε στο Πεκίνο και εργαζόταν ως αρχειοφύλαξ με το όνομα Που Γι ,ενώ  η Τζάκυ Κένεντη παντρεύεται τον Αριστοτέλη Ωνάση ή ο Ωνάσης παντρεύεται  την Τζάκυ. Θεός σ`χωρέστους .Το ερώτημα που δεν έχει απαντηθεί μέχρι σήμερα είναι: αν αυτοί με τόσα λεφτά  πεθάνανε τι να πούμε εμείς που και να πας στα εξωτερικά ιατρεία θέλεις 25 ευρώ. Έλεος μπουμπούκο!!!

                                                            Στ.Ιντζεγιάννης

Καθ Οδόν29/10/13

                                              ΚΑΘ ΟΔΌΝ

      ΒΡΕΓΜΕΝΗ ΣΑΝΙΔΑ

   Νεαρούλες ήτανε  γύρω στα 17-18 στις τελευταίες τάξεις  φαντάζομαι του λυκείου. έξω από την πόρτα του σχολείου τους στην οδό Φαβιέρου με τις τσάντες  στον ώμο ή παραμάσχαλα. Προχτές το πρωί η σκηνή. Τίποτε το περίεργο θα πείτε. Όντως. Τίποτε το περίεργο εκτός από το ντύσιμό τους.

   Θεέ  και Κύριε διότι αυτό που φορούσαν ήταν ένα παντελονάκι –ξεφτισμένο μεν όπως είναι η ακατανόητη και αλλοπρόσαλλη μόδα-αλλά  θα μπορούσες να το πεις και… μαγιώ!!!

  Δηλαδή ρωτάει- ο πρεσβύτης του πρωινού καφέ όπου ο Χρηστάρας διηγείται εν ιερά αγανακτήσει τη σκηνή. Με μαγιώ;

  Κάτι τέτοιο περίπου .Δηλαδή όχι παντελονάκι ακριβώς, αλλά…μαγική εικόνα. Να τις βλέπεις και να αναρωτιέσαι φοράνε ή δε φοράνε τίποτε καθώς η μακριά μπλούζα σχεδόν κάλυπτε και το παντελονάκι-αν μπορείς να το πεις έτσι αυτό το υποτιθέμενο παντελόνι!!!

  Μα στο σχολείο έτσι-αγανάκτησε ο κύριος Τρύφων. Τις βλέπουμε καθημερινά στο δρόμο που προσπαθούν να καταργήσουν και αυτό το έσχατο που απόμεινε φύλο συκής  αλλά…άλλο να  κυκλοφορούν στο δρόμο και άλλο να πηγαίνουν σχολείο, όπου αν μη τη άλλο, ο έντονος συναγελασμός δίπλα – δίπλα στα θρανία αρσενικοί –θηλυκοί   μοιάζει δυναμίτης δίπλα σε αναμμένο φυτίλι.

  Η γυναίκα του καφετζή που παρακολουθεί καθημερινά με τη γυναικεία περιέργεια –δήθεν αδιάφορη αλλά έχοντας προσεκτικά τεντωμένα τα αφτιά της μη χάσει κουβέντα- δεν κρατήθηκε  και έβαλε κάτι γέλια που τράνταξε όλο το μαγαζί. «Σιγά μη περιμένουνε οι αρσενικοί να βρεθούνε δίπλα – δίπλα στα θρανία. Που ζείτε. Στην εποχή σας που βγαίνατε βόλτα στη Αγίου Νικολάου και περπατούσατε  εσείς από το δεξί πεζοδρόμιο και αυτή από το αριστερό; Ξέφραγο το αμπέλι πια. Κοιμάται ο δραγάτης. Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δίνετε. Ποιός δίνει σημασία πια αν ή κόρη του κοιμάται σπίτι ή …«σε μιας φίλης της !!!»

 Αλλού είναι το θέμα. Έλειψε ο σεβασμός. Έλειψε το μέτρο. Έλειψε η στοιχειώδης  αίσθηση του τι πρέπει , τι επιβάλλεται, τι αρμόζει στο χώρο ή την περίσταση. Για το σχολείο λέτε; Εδώ πάνε στην εκκλησία να παντρευτούνε και πάνε εξώπλατες και με ένα μπούστο να βγάζει …μάτια. Και όχι μόνο η νύφη, αλλά και οι καλεσμένες ακόμη χειρότερα. Ούτε σε πασαρέλα να βρισκότανε.

  Σχολείο λέτε ; Που τολμά ο γυμνασιάρχης να τις πιάσει από το αφτί και να τις πετάξει έξω; «Κορίτσι μου εδώ δεν είναι πλαζ είναι σχολείο». Θα έρθει αναψοκοκκινισμένη η μαμά και θα του ζητήσει το λόγο.(πριν χρόνια όταν ακόμη τα παιδιά μου ήταν στο λύκειο παραβρέθηκα μάρτυς σε μία σκηνή όπου ο καθηγητής τράβηξε το αφτί  μια μαθήτριας και η μαμά απειλούσε να του κάνει μήνυση διότι δημιουργούσε ψυχολογικά προβλήματα στο σπλάχνο της )  

  Βέβαια δε ζούμε στην εποχή που όπως γράφει ο Τίμος Μωραιτίνης, σε  κοσμικό σαλόνι της Αθήνας η δεσποινίς Κλειώ καθώς δίπλωσε λίγο το πόδι της και φάνηκε λίγο πάνω από τον αστράγαλο, η μαμά, την παρατήρησε: Κλειώ παιδί μου πρόσεξε πως κάθεσαι!!!

   Δυστυχώς όπως συμβαίνει συχνά, πηγαίνουμε από το ένα άκρο στο άλλο. Από τότε που ο μακαρίτης ο Αντρέας κατάργησε την ποδιά στη μανία του να αλλάξει όχι μόνο τα κακώς κείμενα, αλλά και τα καλώς έχοντα, οι μαθήτριες φέρανε τα πάνω- κάτω και μαζί αναποδογύρισαν και τη αίσθηση του σωστού. Την αίσθηση του σεβασμού στο χώρο (για τον σεβασμό στον καθηγητή δε γεννάται θέμα τον έχουν γράψει ( και με τη συγκατάθεση πολλές φορές της οικογένειας) στα  παλιά τους τα παπούτσια. Άλλο θέμα !

   Α, εκείνη η ευλογημένη μπλε ποδιά! Ισοπέδωνε πλούσιους και φτωχούς και ο σοσιαλισμός  του Ανδρέα ήθελε φαίνεται να ξεχωρίζουν οι έχοντες από τους μη έχοντες, απόδειξη ότι από την άλλη μέρα τα πλουσιόπαιδα πήγαν με συνολάκια Κοκό Σανέλ και τα φτωχαδάκια  στήσανε τους δύστυχους γονείς τους στο τοίχο, να παρακολουθήσουν, έχουν δεν έχουν κι αυτές τη μόδα. Κι επειδή η μόδα δεν έχει φραγμούς και δε δίνει δεκάρα τσακιστή για σεβασμούς και επιτρεπτά η ανεπίτρεπτα φτάσαμε στο σημείο να μη ξεχωρίζουμε τι φοράμε στην πλαζ και τι στο σχολείο.

  Μπράβο Κυρά-Σούλα. Η παρέα χειροκρότησε δαιμονιωδώς και αποφασίσαμε παμψηφεί να τη γράψουμε – αν και  φανατικοί φαλλοκράτες-  στη  καθημερινή καφενόβια συντροφιά μας.

-Βρε βρεγμένη σανίδα που χρειάζεται, αλλά ποιός τολμά

                     Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΚΑΘ ΟΔΟΝ 23/9/13

                                                      ΚΑΘ ΟΔΟΝ

         ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

     Η απεργία των καθηγητών σκόρπισε τον μαθητόκοσμο στις καφετέριες της Ρήγα Φεραίου και της Αγίου Νικολάου όπου το Πυθαγόρειο Θεώρημα παράγγειλε καπουτσίνο φρέντο παρέα με την εφαπτομένη των δύο καθέτων που τέμνονται δίχα. Στο διπλανό τραπέζι ο Θουκιδίδης παρέα με τον Ηρόδοτο  πίνανε τον φραπέ τους με κρουασάν συζητώντας για τη νεώτερη Ελλάδα των απεργιών των καταλήψεων και του  συνδικαλιστικού κινήματος

  -Τι γνώμη έχεις εσύ ρώτησαν τον Σωκράτη που έπινε τον εσπρέσσο του όρθιος με τον Κρίτωνα και τον Κριτία

  -Έν οίδα ότι ουδέν οίδα –απάντησε ο Δάσκαλος ξύνοντας το κεφάλι του

  Πιο εκεί ο Ησίοδος  καθυστερημένος κατά 2,5 χιλιάδες χρόνια όπως ήταν φυσικό, θέλησε να παραγγείλει κουρκούτι με κρασί κόκκινο και ψωμί τσιγαρισμένο για να το τρίψει μέσα και να απολαύσει το πρωινό του ενώ μια παρέα Σπαρτιάτες πίνανε Μέλανα Ζωμό με κόκα κόλα

  -Ποιοι είναι αυτοί ρώτησε μια νεαρούλα τον μπάρμαν.

 - Δεν ξέρω- της απάντησε. Σαν μετανάστες μου φαίνονται από την Αρχαία Ελλάδα.

  Στη γενιά μου λέγαμε ανοίγεις ένα σχολείο κλείνεις μια φυλακή. Σήμερα το γυρίσαμε. Κλείνεις ένα σχολείο ανοίγεις μια καφετέρια. Σημεία των καιρών!

  Στα μαύρα πανιά οι μαθητές που δεν πρόλαβαν να ανοίξουν τα σχολεία και…ξαναμαζεύτηκαν στις καφετέριες για να πνίξουν με φραπέ ή διπλό εσπρέσσο φρέντο τη στενοχώρια τους που χάνουν μαθήματα .

  Ποιος φταίει; Όλοι μας. Οι γονείς που αντί να αξιώσουν το άνοιγμα των σχολείων σιγοντάρουν την απεργία. Και καλά οι έχοντες –ο έστιν μεθερμηνευόμενον τον φυσάνε τον παρά- και στέλνουν τα παιδιά τους στο ιδιωτικό, αλλά εμείς οι άλλοι  οι περιλειπόμενοι που να βρούμε για δίδακτρα σε ιδιωτικό.

 Φυσικά δεν είναι αθώοι και οι διδάσκοντες οι οποίοι έχουν καθώς  φαίνεται μπερδέψει το οικονομικό πρόβλημα –πραγματικά υπαρκγτό και ζωτικό μάλιστα -με το κομματικό και πορεύονται ανάμεσα στις συμπληγάδες της οικονομίας και της πολιτικής. βάζοντας πάντα μπροστά τα παιδιά. Προς  μεγάλην δυστυχίαν του οικογενειακού βαλαντίου που σα να μη του φτάνει όλη η οικονομική δυσπραγία που φορτώνεται στις πλάτες του, του έρχεται τώρα και αυτό.

   Τρίτη αιτία και φαρμακερή!!!

    Η πολιτική. Ο μεγάλος ένοχος. Αντί να υπάρξει μια διακομματική αντιμετώπιση που θα εξασφάλιζε  σε βάθος χρόνου την απρόσκοπτη και γόνιμη  λειτουργία των σχολείων, την άφησε έρμαιο των συνδικαλιστικών φορέων και ιδιαίτερα του κάθε Υπουργού που εννοεί  να καταργήσει τα όσα προσπάθησε ο προηγούμενος και να επιβάλλει το δικό του σύστημα. Φτου κι απ` την αρχή!!!

   Είχε λέει το ανέκδοτο-το διαχρονικά επίκαιρο για την παιδεία στην Ελλάδα –ο Χότζας ( Ο θυμόσοφος , χαζοχαρούμενος και αγαθιάρης Ανατολίτης της δικής μου γενιάς) φτιάξει ένα φούρνο. Φώναξε τον Καδή να κάνει τα εγκαίνια, αλλά εκείνος, μόλις πήγε έβαλε τις φωνές ; Χότζα δεν ντρέπεσαι να βάλλεις την πόρτα να βλέπει την Ανατολή. Να σε βλέπει ο Αλλάχ που κλέβεις  στο ζύγι. Τι ασέβεια  είναι αυτή μπρε.

  Έτσι ο Χότζας αναγκάστηκε να φράξει την πόρτα που έβλεπε στην Ανατολή και άνοιξε άλλη να βλέπει στη Δύση.

  Ήρθε ο σουλτάνος και μόλις είδε την πόρτα προς τη Δύση αγανάκτησε. Τι ασέβεια είναι αυτή Χότζα  εφέντη. Γύρισες την πλάτη στον Αλλάχ. Ντροπή σου. Γρήγορα να τη γυρίσει προς το βορρά από όπου ήρθα οι προγονοί μας οι Τουρκμένοι .

  Γύρισε πάλι την είσοδο ο Χότζας κατά τον βορρά αλλά αυτή τη φορά αγανάκτησαν οι πελάτες . Τι μας πέρασες Χότζα, θα κάνουμε ολόκληρο κύκλο για να πάρουμε ένα καρβέλι  ψωμί;

  Κάπως έτσι κι εμείς με το εκπαιδευτικό μας σύστημα. Το γυρίζουμε  από εδώ, το γυρίζουμε  από εκεί. Ικανοποιείται ο ένας αγανακτεί ο άλλος και οι μόνοι που δε φταίνε  είναι τα παιδιά που καλούνται να προσαρμόζονται κάθε χρόνο στις διαφορετικές απαιτήσεις του κάθε Υπουργού που επιμένει να  σώσει την παιδεία,  βυθίζοντάς τη βαθύτερα από ότι ο προηγούμενος.

  Και δεν είναι καινούργιο. Από τότε που δασκάλα μου είπε στον πατέρα μου «Κύριε Ιντζεγιάννη σας το έχω ξαναπεί, ο Σταύρος δεν τα παίρνει τα γράμματα ,Καλλίτερα να του μάθετε μια τέχνη» μέχρι σήμερα όλοι μας αναρωτιόμαστε τι φταίει. Το ίδιο αναρωτήθηκες και ο πατέρας μου: Γιατί δεν τα παίρνει τα γράμματα .Τι φταίει ;

  Το σύστημα  πατέρα –Το σύστημα !!!

                                 Σταύρος Ιντζεγιαννης

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                     

   

  

ΓΝΩΜΗ 23/9/13

                                                                         ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

                 Η ΘΕΩΡΊΑ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΚΡΩΝ

    Ρώτησαν την γκαμήλα  τι προτιμάς ανήφορο ή κατήφορο και ρώτησε. : Δεν υπάρχει ίσιος δρόμος;

   Η θεωρία των δύο άκρων ήταν αυτή που στήριξε κάποτε το δίλημμα Καραμανλής ή τανκς. Αλλαγή ή απαλλαγή. Πράσινα καφενεία ή μπλε; θυμίζοντας το τραγούδι στους δύο τρίτος δε χωρεί αν και η ζωή το διαψεύδει. Γνωστό γαρ το Ιψενικό τρίγωνο που φοριέται πολύ ιδιαίτερα στις δύσκολες οικονομικές συγκυρίες, όπου μπορεί το ένα χέρι να νίβει το άλλο αλλά συχνά ο τρίτος άνθρωπος φροντίζει να προμηθεύει το σαπούνι και την πετσέτα!!! Πήγε ο σύζυγος να ανοίξει τη ντουλάπα και βρήκες θεόγυμνο τον εραστή της γυναίκας του: Τι κάνεις εκεί μέσα σα δε ντρέπεσαι. Σκεπάσου γρήγορα μη σε δει η γυναίκα μου γυμνόν !

  Στα μαθηματικά η θεωρία των δύο άκρων στηρίζεται στο γεωμετρικό αξίωμα πώς τα  δύο άκρα μιας ευθείας προεκτείνονται  εις το άπειρον χωρίς να συναντηθούν ποτέ. 

   Πολιτική θύελλα ξέσπασε στη βουλή με τη δήλωση Λαζαρίδη ότι η πολιτεία του ενός τροφοδοτεί, έστω αρνητικά, τις αντιδράσεις του άλλου. Δήλωση που παρά τις εξηγήσεις που έδωσε ο κ Λαζαρίδης παραπέμπει στη θεωρία των δύο άκρων.

   Παλιά η ιστορία όπου ο τότε γνωστός κόσμος υπέφερε από τη διαμάχη. Ελλάδα-Πέρσες; Αθήνα ή Σπάρτη; Μη ξεχνάμε άλλωστε το «Έλληνες πλην Λακεδαιμονίων»που έγραψε ο Μ. Αλέξανδρος μετά τις μάχες στην Ισσό και τον Γρανικό όπου σαρώθηκαν οι Πέρσες από τους Έλληνες χωρίς όμως το άλλο άκρο τους Σπαρτιάτες. 

  Ανέκαθεν ή πολιτική ζωή στην Ελλάδα χωρίστηκε σε δυο μεγάλες παρατάξεις που μπορεί να μην είχαν σαφή διαχωριστικά όρια ωστόσο υπήρξαν η ξεκάθαρη πραγματικότητα. Ας μη ξεχνάμε. Τρικούπης - Δηληγιάννης Βενιζελικοί- Βασιλικοί. Συντηρητικοί – προοδευτικοί.     Φιλέλευθεροι- Καπιταλιστές .Δημοτικιστές – καθαρευουσιάνοι. Δεξιοί –Αριστεροί. Αυτά τα «αριστερός μεν άλλα ανένταχτος» τουτέστιν χωρίς κομματική ταυτότητα ή δεξιός  απλώς συμπαθών ελέγχονται ώς  καιροσκοπικά. Άσε να δούμε και πάμε λίγο προς τα δω ή λίγο προς τα κει αναλόγως. Κεντροδεξιά-κεντροαριστερά..  Το κέντρο  παρ όλο  που υπήρξε ανέκαθεν οργανωμένο κόμμα είχε πάντα μέσα του το γονίδιο της αυτοκαταστροφής, Βλέποντας και κάνοντας. . «Λαοκρατία και ολίγον βασιλέα»!που κοροϊδεύαμε τους  Κερκυραίους  στον εμφύλιο.  Εξ άλλου αυτό το κέντρο  υπήρξε και η δεξαμενή από όπου αντλούσαν οπαδούς και ψήφους και η δεξιά και η αριστερά ανάλογα το πώς πήγαινε η οικονομία ή η διεθνής κατάσταση από τη οποία διαρκώς  εξαρτάτο και εξαρτάται ή Ελλάδα γιατί να κρυβόμαστε.

 Ρουμελιώτες –Πελοποννήσιοι στη Ελληνική επανάσταση. Πάντα δύο μεγάλες παρατάξεις μονοπωλούσαν την πραγματικότητα. Πας μη ων μεθ` ημών, καθ` ημών εστί (Ματθαιος  ιβ-30) .Και όχι ότι δεν υπήρξαν φωνές που συνιστούσαν την μετριοπάθεια τον συμβιβασμό και την  κοινή πορεία στις δύσκολες στιγμές του έθνους Αλλά πάντοτε οι παραταξιακές διαφορές – κάποτε ιδεολογικές, πριν  στην εποχή μας ο θάνατος των ιδεολογιών ισοπεδώσει τα πάντα- εμπόδιζαν την κοινή πορεία ακόμη και σε θέματα όπως η παιδεία ή η υγεία ή η πρόνοια,

  Στην οικογένειά μας διηγείτο η μάνα η  διαφορά παραλίγο να φτάσει σε διαζύγιο της γιαγιάς με τον παππού (στα 80 τους και οι δύο)όταν ο μουρντάρης λίγο έλειψε να γράψει το τελευταίο χωραφάκι που είχε απομένει σε μια νεαρούλα  που τους έφερνε τα ψώνια από τον μανάβη και του τα έτρωγε για ένα χαδάκι κι ένα φιλάκι-τι άλλο ο γέροντας;

  60 χρόνια γάμου 100 απάτες ωρύετο η γιαγιά Κι εσύ απαντούσε ο παππούς με τον ίλαρχο που σε πήγαινε βόλτα στο Κορδελιό καβάλα στη φοράδα του. Τότε ήταν που η γιαγιά ξέθαψε τη θεωρία των δύο άκρων  Το έκανα απάντησε γιατί εσύ μου έδωσες το δικαίωμα με τα ξεπορτίσματά σου. Ας είχες μυαλό εσύ, να ήμουνα σωστή κι εγώ. Με αυτόν ή με `μένα δήλωσε στο οικογενειακό συμβούλιο. Με ποιόν είστε;

  Ωστόσο το θλιβερό στην περίπτωση μας  είναι ότι η οργανωμένη δολοφονία ενός νέου ανθρώπου αντί να συσπειρώσει τον πολιτικό κόσμο και να απομονώσει τους δράστες, μας οδηγεί στην παραφιλολογία της πολιτικής που πολλές φορές θυσιάζει την ουσία, στην εκμετάλλευση. Όλοι φωνάζουν συλλυπητήρια κι όλοι τον εκμεταλλεύονται πολιτικά. Η θεωρία των δύο άκρων είναι λάθος αλλά  η ερμηνεία της  κινδυνεύει να μας διχάσει ακόμη μια φορά.

   Σταύρος Ιντζεγιαννης

 

προδημοσίευση Γνωμη Δευτέρα 16/9/13

                                                                      ΕΝ ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

                 Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΗΜΕΡΑ

 

   Κλείστε τη, τη ρημάδα έβαλε τις φωνές η θεία Κωστούλα. Με το που ανοίγεις την τηλεόραση κινδυνεύεις  από εγκεφαλικό. Περίσσευμα δηλώνει ο Στουρνάρας. Έλλειμμα, το υπολογίζει ο Τσίπρας,Tο ΠΑΣΟΚ εγγυάται την Ελλάδα επιμένει ο Βενιζέλος κι ο Κουβέλης: Ναι μεν… αλλά!!!

 Χάσαμε και την Αλέκα, τι ωραία τα έλεγε «έξω οι βάσεις του θανάτου». ο Κουτσούμπας  δε λέει τίποτε. Η Αλέκα ήταν άλλο πράμα. Την άκουγες και ανατρίχιαζες.

   Πρωινός καφές της οικογένειας  και με το καλημέρα αρχίζουμε τα οικονομικά. Φόροι, αυθαίρετα, αγροτεμάχια, περικοπές , πρόστιμα,  επικουρικά, συντάξεις ,ασφαλιστικό, οι προθεσμίες και δε συμμαζεύεται Έχει δίκιο η θεία. «Πέστε κάτι ευχάριστο για καλημέρα. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά δεν ήρθε ακόμη και η Πιπίτσα το φοιτητριάκι που κάθεται απέναντι και κάθε πρωί κάνει τη γυμναστική της, με ένα σορτσάκι μαγική εικόνα. Τα χεράκια δεξιά, τα χεράκια αριστερά, διάσταση των ποδών επίκυψη. Θεούλη μου !

  - Δε ντρέπεσαι- λέει η κυρία μου. Τι θα πεις  μεθαύριο στην εξομολόγηση.

  -Απλούστατα δε θα πω τίποτε. Άλλωστε ποιος τα λέει όλα; Κανένας. Όλοι λένε τα ανώδυνα. Δε βλαστήμησα, δεν έφαγα λάδι, δεν έκλεψα τη σφουγγαρίστρα της διπλανής ,αλλά το αν επιθύμησα την αδερφή της γυναίκας μου, ή την ανεψιά μου δεν το λέει κανένας!!!  

   Θυμήθηκα τον συγχωρεμένο τον πατέρα :Τι θα φάμε σήμερα –άρχιζε η μάνα.

  -Άσε να πιούμε τον καφέ μας πρώτα, να καπνίσουμε ένα τσιγάρο, να πούμε δόξα τω Θεώ μια μέρα ακόμη, να πάρουμε ανάσα και μετά βλέπουμε. Ε, και να μη φάμε μια μέρα δε χάλασε ο κόσμος. Άλλοι έχουν μέρες να φάνε κι εμείς που είμαστε χορτάτοι από χτες το βράδι!

  Η φιλοσοφία του ήτανε «Δε συζητάνε τα οικονομικά το πρωί γιατί σου χαλάνε τη διάθεση και πάει ανάποδα η μέρα ».Φυσικά το ίδιο έλεγε και το μεσημέρι. «Άκου εδώ Ευγενία ( η μάνα μου) στο φαγητό δε συζητάνε οικονομικά. Η ώρα του φαγητού είναι ιερή. Άλλοι πεινάνε κι εσύ τρως. Να λες Δόξα τω Θεώ»! Αλλά και το βράδι ξανάλεγε το ίδιο τροπάρι « το βράδι δε κουβεντιάζουνε οικονομικά γιατί παθαίνεις αϋπνία»

  Η Ελλάδα σήμερα. Δύο εκατομμύρια Έλληνες ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας – λένε οι στατιστικές. Το…ζουν είναι βέβαια σχήμα λόγου. Απλώς πεθαίνουν με δόσεις. Η ζωή εν τάφω-αν έχετε ακουστά! Άλλο ένα  εκατομμύριο είναι αυτοί που ήρθαν από το πουθενά. Κανείς δεν ξέρει αν ζουν ή αν πέθαναν. Άγνωστοι μεταξύ αγνώστων τριγυρίζουν στους δρόμου απλώνοντας το χέρι τους ή τρώνε στην ουρά  από τα συσσίτια της Επισκοπής. Ντύνονται με τα αποφόρια της φιλανθρωπίας και συντηρούν το λόμπυ των αποβλήτων ή διαβιούν στην ομηρία  μιας μαφίας που διακινεί ναρκωτικά και ανθρώπινες ψυχές. Κάπου- κάπου κλέβουν ένα καρβέλι κι αν τους πιάσουν το πληρώνουν για χαβιάρι. Διαχρονικοί Αγιάννηδες (Οι άθλιοι-Βικτώρ Ουγκό.1862).

  Πέρα από αυτές τις κατηγορίες υπάρχουν ένα  εκατομμύριο Έλληνες  που ζουν πάνω από του όρια του πλούτου. Είναι η αστική τάξη των ρετιρέ, των ρόλεξ  των τσακούζι και μιας αλλοδαπής που φυλάει τα παιδιά την ώρα που η «Μαντάμ Ντε Πομπαντούρ» βρίσκεται σε κάποιο ινστιτούτο για να χάσει τα όσα περιδρόμιασε την προηγούμενη νύχτα ή αγωνίζεται σε μια γκαρσονιέρα να εξοικονομήσει τη χασούρα στο καρέ κάποιας κυρίας «Ντε λα τσίμπιλα» όπου μαδάνε τις χαζοβιόλες. Τα παιδιά τους σπουδάζουν στο Χάρβαρντ πώς να γίνουν Πρωθυπουργοί και να μας βουλιάξουν  βαθύτερα από εδώ που μας βούλιαξαν οι πατεράδες τους.

   Υπάρχουν ακόμη καμιά διακοσαριά χιλιάδες πάνω από τα όρια του υπερπλούτου. Ζούνε σε αφάνταστη χλιδή από μίζες και κομπίνες και ταξιδεύουν με ιδιωτικά τζετ. Αν τους πιάσουν δικάζονται κάπου 8-10 χρόνια γιατί έχουν παραγραφεί τα περισσότερα αδικήματα. Στο εφετείο γίνονται 6. Εκτίουν τα 2/3 δηλαδή κάπου 4 χρόνια από τα οποία ήδη έχουν περάσει τα 2 προφυλακισμένοι και τα υπόλοιπα τα περνάνε σε κάποιο νησί του Ειρηνικού λόγω… «ανηκέστου βλάβης» όπου ζουν αυτοί καλά και μείς …όπως –όπως!!

                                                          Σταύρος Ιντζεγιάννης

  -----------

   Υ.γ Κάθε ομοιότητα με τη δίκη του κ. Τσοχατζόπουλου είναι απλώς μια σατανική σύμπτωση. Πως θα μπορούσα να  σκεφτώ κάτι τέτοιο, για ένα άνθρωπο τον οποίο αυτοί που τον κατηγορούν σήμερα, παρά 6 ψήφους να τον κάνουν Πρωθυπουργό ; Σ.Ι

καθ οδον

                                                                 Καθ  οδόν

   ΤΑ ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ  ΤΟΥ 1955

   Κωνσταντινούπολη 6 προς 7 Σεπτεμβρίου του 1955.Η Τρίτη μεγάλη αποφράς του ελληνισμού. Η τρίτη μεγάλη ατιμώρητη γενοκτονική μανάι των Τούρκων που κι αυτή όπως τόσες άλλες μένει ατιμώρητη πιασμένη στο δόκανο της πολιτικής των μεγάλων –καθώς λέμε –δυνάμεων που για μια κόμη φορά, ήξεραν από καιρό ό,τι επρόκειτο να συμβεί με την οχυρωμένοι πίσω από το καιροσκοπική αιτία που πρόβαλε τότε η Τουρκία. Είμαστε το οχυρό της Δύσης κατά του κομμουνισμού.

   Μέσα σε μια νύχτα που μπροστά της ωχριά η νύχτα του Αγίου Βαρθολομαίου καταστράφηκαν από τη μανία του όχλου 4.340 ελληνικά καταστήματα. 2.000 χριστιανικά σπίτια.110 ελληνικά εστιατόρια .21 ελληνικά  εργοστάσια.27 ελληνικά φαρμακεία και 3 ελληνικές εφημερίδες.. Τα χρυσοχοεία των Αρμενείων στη λεωφόρο του Πέραν με τους αμύθητους  θησαυρούς σε χρυσό και πολύτιμους λίθους. Από τις 82 Εκκλησίες συλήθηκαν , καταστράφηκαν οι 71(12 πυρπολήθηκαν και 6 γκρεμίστηκαν) ενώ ανατινάχτηκαν με δυναμίτη οι τάφοι των Πατριαρχών. Ιερά σκεύη, πολύτιμα κειμήλια, αγιογραφίες ανυπολόγιστης αξίας – όχι μόνο σαν χρυσό και ασήμι, όχι μόνο σαν λατρευτικές αξίες, όχι μόνο σαν λειτουργική συμμετοχή αλλά  και σαν αξία έργων τέχνης- καταστράφηκαν, ισοπεδώθηκαν  μέσα σε μία νύχτα 

 από τη μανία του όχλου. Από τα κοινωνικά αποβράσματα , από τους τροφίμους των φυλακών που αφέθηκαν  ελεύθεροι αυτή τη νύχτα για να καταστρέψουν ό.τι ελληνικό, ό,τι χριστιανικό υπήρχε, στη βασιλεύουσα του πάλαι ποτέ Βυζαντίου. Στην Πόλη των  αυτοκρατόρων και του ελληνικού πολιτισμού. Ανάμεσά τους η εκκλησία της Παναγίας της Βελιγραδινής  που στο τέμπλο της υπήρχαν έργα μουσειακής τέχνης φερμένα από το Βελιγράδι το 1523 Κι ακόμη η Παναγιά η Βαλουκλιώτισσα και ο Άγιος Κωνσταντίνος που θεωρείτο ως μεγαλοπρεπέστατη και ένα από τα τέσσερα αξιοθέατα της Πόλης.

  Και γιατί όλα αυτά; Γιατί στις 5-6 Σεπτεμβρίου γινότανε η διάσκεψη για το Κυπριακό και η Τουρκία ήθελε να πιέσει τη  διάσκεψη.  

    Ωστόσο η αιτία ήτανε άλλη και η οποία υπάρχει μέχρι σήμερα.

    Η Κωνσταντινούπολη ότι και να κάνουν παραμένει Ελληνική σαν παράδοση, σαν ιδέα. Έδρα του οικουμενικού Πατριαρχείου αποτελεί την Εθναρχεία και κρατάει ζωντανό το όραμα Κι αυτό δεν μπορούν να το χωνέψουν οι Τούρκοι, όπως δεν μπορούν ακόμη να χωνέψουν πως μια χούφτα Έλληνες ξυπόλυτοι αποτίναξαν τον ζυγό της πανίσχυρης τότε  Οθωμανικής  αυτοκρατορίας  και όχι μόνο αλλά έφτασαν έξω από την Άγκυρα κι αν δεν μεσολαβούσαν οι δολοπλοκίες των Μεγάλων Δυνάμεων θα την είχαν πάρει. Μέχρι σήμερα όλη η Ευρώπη λέει Κονσταντινόπλ και όχι Ισταμπούλ κι αυτό είναι που τους σκυλιάζει. Αν οι πόλεις του Πόντου είχαν την οικονομική ισχύ, αν η Σμύρνη ήταν δεμένη με την Ελλάδα, η Πόλη ήταν ο θρύλος. Η Κωνσταντινούπολή ήταν η ρίζα και ακριβώς αυτή τη ρίζα ήθελαν –και θέλουν μέχρι τώρα χωρίς και να μπορούν- να εξαλείψουν. Ξέρουν ότι ο ελληνισμός όπου κι αν κατακτήθηκε –κατάκτησε τελικά  τους κατακτητές του

   Ένας πρόσθετος  και  εξίσου σοβαρός – σοβαρότατος –λόγος ήτο που ενώ στη δεκαετία του `40-50 η Ελλάδα εσπράσσετο από τον καταραμένο εμφύλιο ή ομογένεια στην Κωνσταντινούπολη μεγαλουργούσε. Σχολεία, Νοσοκομεία. Αγαθοεργά  ιδρύματα. Πολιτιστικές ομάδες, αθλητικοί σύλλογοι. Ο Αθηναγόρας με τη βιβλική του μορφή, κάνει το κύρος του Πατραρχείου διεθνώς σεβαστό. Ανάμεσα στη δεκαετία 45-55 υπήρχαν στη Πόλη 75 χιλιάδες Έλληνες. Η μέριμνα της ομογένειας στρέφεται κατά κύριο λόγο στα φιλανθρωπικά ιδρύματα και την εκπαίδευση όπου φοιτούν 7.000 μαθητές. Πλούσιοι ομογενείς βοηθάνε με μεγάλες δωρεές  την προσπάθεια. Το 1954 υπήρχαν Ελληνικά νοσοκομεία 700 κλινών και  γηροκομείο 200 κλινών. Λειτουργούν συσσίτια . Ιδρύονται παιδικοί σταθμοί και παιδικές κατασκηνώσεις . Βιομηχανίες , βιοτεχνίες και αλιεία βρίσκονται στα χέρια των Ελλήνων. Μέσα στην Κωνσταντινούπολη βρίσκεται, υπάρχει και κατακτά τα πάντα μια Μεγάλη Ελλάδα.

  Πως μπορούσαν όλα αυτά να αφήσουν αδιάφορη την Τουρκική πολιτική που έχει ως δόγμα της το  «έξω οι ξένοι. Έξω οι Χριστιανοί. Η Τουρκία μόνο στους Τούρκους»

  Το μέγεθος της καταστροφής ήταν τέτοιο που τρόμαξαν και οι ίδιοι. Μία βδομάδα οι μπουλντόζες αγωνιζότανε να καθαρίσουν τους δρόμους. 

  Κι εμείς. Οι Αμερικανοί το ίδιο βράδι, πίεσαν να μη μιλήσουμε: Η ελληνική κυβέρνηση αρκέσθηκε να δηλώσει, παρακολουθούμε με προσοχή την κατάσταση. Για μια ακόμη φορά  βρεθήκαμε «άβουλοι και μοιραίοι αντάμα»στη μέγγενη του διπλωματίας των «Συμμάχων»μας. ΓΙΑ ΜΙΑ ΑΚΌΜΗ ΦΟΡΑ ΔΥΣΤΥΧΩΣ!

                                      ΣΤΑΥΡΟΣ  ΙΝΤΖΕΓΙΑΝΝΗΣ

                                                   ΚΑΘ  ΟΔΟΝ  

   ΕΝ ΕΚΚΛΗΣΙΕΣ

   Γράφοντας προχτές για τον πολύτεκνο παπά, δε φανταζόμουν πια πληγή έξυσα. Τηλεφωνήματα απανωτά για να περιγράψουν όχι μόνο προσωπικά τους, αλλά γενικότερα για τη σχέση του πολίτη με την εκκλησία. Αυτή την εκκλησία που όλοι  σεβόμαστε αλλά δε την φροντίζουμε. Μου εξομολογείται κληρικός(σ.σ Απορώ με τη φοβία του Έλληνα να λέει το όνομά του, ακόμα και όταν η κριτική του δεν είναι δυσμενής, οπότε θα  είχε κάποιον ίσως δικαιολογημένο  φόβο να παρεξηγηθεί  από κάποιον) γράφετε για τον αγώνα  του παπά –και όχι μόνο του πολύτεκνου-αλλά του κάθε κληρικού ο οποίος αντιμετωπίζεται σαν κάποιος έξω από την καθημερινότητα. Λες και αυτός δε ζει τα καθημερινά προβλήματα που ταλανίζουν την Ελλάδα στο σύνολό της αλλά και ατομικά. Η οικονομική κρίσι, το ηθικό ξεχαρβάλωμα, η αγωνία της  αυριανής ημέρας. Ακόμη και η ανεργία που βέβαια δεν κάνει εξαίρεση αν είσαι παιδί του παπά ή του οικοδόμου ή του Δημοσίου υπαλλήλου ή του αγρότη. Σε ένα καζάνι βράζουμε όλοι μας.

  Σας ξέφυγε όμως –λέει ο συνομιλητής μου-το τι αγώνα κάνουμε να συντηρήσουμε την εκκλησία. Να την κρατήσουμε ανοιχτή όχι μόνο στην Κυριακάτικη  λειτουργία αλλά και σαν κοινωνικό  συμπαραστάτη της ανέχειας και της  έλλειψης ακόμη και των στοιχειωδών πόρων πολλών οικογενειών της ενορίας όλο τον χρόνο.

    Γεμίζει το παγκάρι με χάλκινα νομίσματα ευτελέστατης αξίας. Μια μέρα βρήκαμε ένα …κουμπί. Αυτό πια να ξεγελάς τους  ανθρώπους, αλλά να θέλεις να ξεγελάσεις και το Θεό σου!!! Λες και θα σου τράβαγε η ενορία το αφτί αν μη έχοντας ούτε ένα ευρώ, έπαιρνες ένα κερί να το ανάψεις.

  (Σ.σ ο υπογράφων έτυχε μια Κυριακή, απρόσεκτος και αφηρημένος κατά κανόνα, να μπω  στην Ευαγγελίστρια και ψάχνοντας τις τσέπες μου να διαπιστώσω ότι αλλάζοντας παντελόνι  ξέχασα να πάρω χρήματα. Πήρα ένα κερί και το άναψα. Κανείς δε μου είπε « ε, δεν έριξες λεφτά » και όχι γιατί είμαι γνωστός, αλλά γιατί είναι ανθρώπινο να ξεχάσεις κάποια φορά να πάρεις μαζί σου λεφτά ή και να μην έχεις. Κανείς δε σου λέει φύγε)

   To εξοργιστικό – λέει ο συνομιλητής  μου –είναι ότι ενώ ξοδεύουν χιλιάδες ευρώ για τον γάμο της κόρης τους ή του γιου τους τσιγκουνεύονται να αφήσουν ένα πενηντάρι για την εκκλησία.

  (σ.σ Σε γνωστό μου γάμο, η πεθερά του γαμπρού, όταν ο κουμπάρος  θέλησε να αφήσει…30 ευρώ του έβαλε τις φωνές: Τρελάθηκες που θα αφήσεις 30 ευρώ. Έχουμε έξοδα .10 ευρώ και πολύ είναι. Είχε όμως, αυτή η ιδία, την απαίτηση να ανάψουν όλοι οι πολυέλαιοι και να πλημμυρίσει από φως η εκκλησία)

   Ξοδεύουν χιλιάδες ευρώ για λουλούδια που μόλις τελειώσει το μυστήριο θα πετάξουν. Για κόκκινα χαλιά και φανάρια και κορδέλες και δε συμμαζεύεται δίνουν του κόσμου τα λεφτά, χώρια οι φωτογράφοι και τα βίντεο. Άσε πια  εκείνες οι δεξιώσεις με τα 500 και βάλε άτομα. Δικαίωμά τους βέβαια μια και άλλωστε για τον καθένα μας το παιδί του είναι το…βασιλόπουλο. Όμως…

  Όμως το να πετάς τα λεφτά σου τόσο απλόχερα και να τσιγκουνεύεσαι ένα κατοστάρικο ή ένα πενηντάρι, έστω, για την εκκλησία που σου προσφέρει και τρέχει να βοηθήσει εσέ και τον συνάνθρωπό σου σε κάθε ανάγκη, όλο το χρόνο δεν είναι απλώς άστοχο, είναι εξοργιστικό. Σκέφτηκε κανείς τι πληρώνουν οι εκκλησίες για ρεύμα στη ΔΕΗ. Σκέφτηκε τι αγώνα κάνουν οι νεωκόροι για να καθαρίσουν την εκκλησία από το ρύζι που πέφτει με το τσουβάλι.

   Κάποτε θα πρέπει να απαγορευτεί το ρύζι μες την εκκλησία. Κι αν όχι για άλλο λόγο, αλλά γιατί πατιέται και τρίβεται το δάπεδο –που μερικές φορές είναι πανάκριβο μάρμαρο ή πλακάκια που χάνουν οριστικά τη γυαλάδα τους και θαμπώνουν –καταστρέφεται η ομορφιά τους. Άσε που υπήρξε περίπτωση- διηγούνται-που γλίστρησε η νύφη ή κάποια άλλη κυρία με τις γόβες…στιλέτο που φοράνε  για την περίσταση και έσπασε το πόδι της.

  Ομολόγησα στον συνομιλητή μου την αμηχανία μου. Έχει δίκιο άλλα…ποιος τολμάει να πει στη νύφη  που μπαίνει εξώπλατη στην εκκλησία «Έξω βρε. Εδώ δεν είναι πασαρέλα είναι εκκλησία. Είναι χώρος ιερός»

  Είναι θέμα παιδείας και η παιδεία  είναι το μεγάλο έλλειμμα της εποχής μας .Της εποχής με τα διπλά- τριπλά πτυχία και τα μεταπτυχιακά !!!

                     Σταύρος Ιντζεγιαννης

ΓΝΩΜΗ 2/9/13

                                              ΕΝ  ΚΑΤΑΚΛΕΙΔΙ

     ΦΟΒΟΣ

   

    Στην τράπεζα η σκηνή. Οι συνταξιούχοι από όρθρου βαθέως στο ¨μη σπρώχνεστε , με τη σειρά σας»Η ερώτηση της ημέρας – η ερώτηση του μήνα – η ερώτηση της χρονιάς-η ερώτηση των τελευταίων δύο- τριών ετών: Πόσα σου κόψανε;

 -Θα μας πεθάνουν όρθιους οργίζεται η Θεία –Κωστούλα.

 -Ατάκα ο κυβερνητικός : και δεν το χαίρεσαι. Από το να πεθάνεις ξάπλα σε ένα νοσοκομείο καλύτερα όρθιος.. Άσε που θα δυσανασχετούν και οι κληρονόμοι σου. Άντε ρε μάνα ,πέθανε καμιά φορά. Θα μας φας όλη την περιουσία στις αποκλειστικές!   

  Αν η οργή και η αγανάκτηση-ανάλογα με την πολιτική τοποθέτηση του καθενός –ήτανε φραγκοδίφραγκα, θα είχε πλουτίσει το κράτος.

   Στην τράπεζα λοιπόν η σκηνή. Πέρα για πέρα αληθινή. Η ηλικιωμένη κυρία πήρε τη σύνταξή της-κάτι μουρμούρισε για κρεμάλες, για εκτελέσεις προ έξη βημάτων, για ανάθεμα…την ώρα και άλλα ωραία-δίπλωσε προσεκτικά το βιβλιάριο μαζί με τα λεφτά και τα έβαλε  στον κόρφο της μέσα από  τη μπλούζα της. Κούμπωσε προσεκτικά τη μπλούζα και έβαλε και παραμάνα για περισσότερη ασφάλεια. Ύστερα φόρεσε μια ζακέτα -καλοκαιριάτικα –την κούμπωσε προσεκτικά κι αυτή- ένα, ένα όλα τα κουμπιά- και έβαλε και μια παραμάνα από πάνω, όπως στη μπλούζα !

   Κλειδώνω , αμπαρώνω και διπλοτριπλοκειδώνωγια-σχολίασα

   Με είδε που την κοίταζα  και θέλησε να δικαιολογηθεί: Για τον φόβο

 των Ιουδαίων-είπε. Φοβάμαι με τόσα που ακούω. Καταντήσαμε να ακούμε βήματα πίσω μας και να τρέμουμε. Ποιός είναι αυτός;

  Πήρε το μπαστουνάκι της που είχε ακουμπήσει δίπλα στο ταμείο , έριξε μια ματιά γύρω-τριγύρω και έφυγε αργοπατώντας, ρίχνοντας πάντοτε και μια ματιά γύρω της, μήπως την ακολουθεί κανείς!

     Τι έχουμε πάθει; Φοβόμαστε πια και τον ίσκιο μας. Και δεν είναι η μόνη περίπτωση. Προσπαθώ να ανοίξω την πόρτα του σπιτιού και διαπιστώνω ότι είναι διπλοκλειδωμένη. Τα γυναικόπαιδα είναι μέσα.

  -Τι πάθατε ρωτώ και μανταλώσατε;

  -Ξέρω εγώ τι συμβαίνει; Κάλιο …γαϊδουρόδενε  παρά γαϊδουρογύρευε.

  -Ε όχι και… γαϊδουρογύρευε!

  Γελάμε, το ρίχνουμε στο αστείο, αλλά…ο φόβος είναι πια μόνιμος  συγκάτοικός μας! Προχθές ακόμη δυο νεαροί Ρομά άρπαξαν την αλυσίδα με το σταυρό μιας κοπελίτσας. Μέσα  στην κίνηση τροχοφόρων και ανθρώπων μέρα μεσημέρι. Ο ένας στήθηκε μπροστά της φράζοντας της το δρόμο και ο άλλος από πίσω τράβηξε με δύναμη την αλυσίδα, την έκοψε και …άντε να τους πιάσεις. Στο διαδύκτιο προ εβδομάδος, κάποιος συμβούλευε: Μη κυκλοφορείτε στο δρόμο με τα χρυσαφικά σας, Υπάρχει φόβος κάποιος να σας αρπάξει  την αλυσίδα. Και δεν είναι μόνο αυτό. Αν προσπαθείσετε να αντισταθείτε, υπάρχει φόβος να σας ρίξει χάμω με απρόβλεπτές συνέπειες.

  Δεν είναι λίγες μέρες που διαβάσαμε ότι κάποιος-φουκαράς κι αυτός-  μετανάστης, μαχαίρωσε μια γυναίκα που προσπάθησε να αμυνθεί για 30 ή 50 ευρώ.

  Και να μη κυκλοφορούμε λοιπόν; Όχι βέβαια. Απλώς να προσέχουμε και κυρίως να μη προκαλούμε με χρυσαφικά στο δρόμο. Η εποχή που κοιμόμαστε με τις πόρτες ανοιχτές τελείωσε ανεπιστρεπτί. Βγαίναμε από το σπίτι και τραβάγαμε απλώς την πόρτα που θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να την παραβιάσει με ένα απλό κατσαβίδι ή και με μια φουρκέτα ακόμη. Και όμως είμαστε ασφαλείς.

  Δεν κλέβανε; Κλέβανε και τότε, αλλά …μια κότα, το ταψί με το γκιουβέτσι ή τη μπουγάδα που είχαν απλωμένη στην αυλή. Μόλις είχαμε βγει από τη λαίλαπα της κατοχής και του εμφυλίου και το κλέψιμο της μπουγάδας ( σεντόνια, εσώρουχα, πουκάμισα, μισοφόρια ότι ήταν κρεμασμένο στα σύρματα της αυλής να στεγνώσει) ήταν το αγαπημένο θέμα των γελοιογράφων. Ο κόσμος ήταν με κουρελόπανα και προσπαθούσε να φάει, ντυθεί, να σκεπαστεί.

   Σήμερα δεν κλέβουν για να φάνε. Κλέβουν για τη δόση τους.. Κλέβουν για να πάνε να πιούν, να γλεντήσουν. Να ζήσουν τη μεγάλη ζωή που ζηλεύουν στην τηλεόραση.

   Μα, θα πείτε, εδώ κλέβει η εξουσία που τα έχει όλα. Δύναμη, πλούτο, άνεση και παρ` όλα αυτά κλέβει από απληστία-κι άλλα κι άλλα πιο πολλά-από τη μανία της χλιδής, της προβολής. Για το εγώ είμαι εγώ, ο κύριος τάδε και να μη κλέψει ο φτωχοδιάβολος που δεν έχει τίποτε, που κοιμάται σε τρώγλη;;

 Έλα ντε!!!

                               Σταυρος Ιντζεγιαννης

Εκκλησιολόγος 30/8/13

                                               ΚΑΘ ΟΔΟΝ

   O ΠΑΠΑΣ-ΕΝΑΣ ΗΡΩΑΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΜΑΣ!

    Η σκηνή, γωνία Παύλου Μελά και Ιωαννίνων. Λαϊκή της Πέμπτης.

Οι πλανόδιοι έμποροι έχουν στήσει τις πάγκες τους  με ένα σωρό ετερόκλιτη πραμάτεια  ρουχισμού. Ένα ζευγάρι. Αυτός κληρικός. Περιποιημένος όπως και η πρεσβυτέρα του δίπλα του. Σχετικά νέοι. Γύρω στα 40  τους κάνω. Λίγο μεγαλύτερος αυτός, λίγο μικρότερή του αυτή.

   Αυτός κρατάει γαντζωμένο επάνω του ένα χρονιάρικο αγοράκι. Αυτή τριγυρισμένη από μια ομάδα κουτσούβελα-5 ή 6 μικρά - που την τριγυρίζουν και μαζί της ψάχνουν τα ρουχαλάκια.

-Μαμά εγώ θέλω αυτό, Μαμά εγώ εκείνο.

  Είμαι δίπλα τους και πια η περιέργειά μου, αλλά και η αληθινά χαριτωμένη σκηνή, με έχει απορροφήσει και κοιτάζω αυτή την οικογένεια που προσπαθεί να ντύσει τα παιδιά της.

   Ο καϋμένος ο παππάς σκύβει και της ψιθυρίζει, « δε βγαίνουμε για όλους, μήπως βρούμε αλλού φτηνότερα»

   Όχι μπαμπά-φώναξε ένα από τα παιδιά. Όλο του Δημητράκη φοράω. Θέλω κι εγώ καινούργιο.

     Στάθηκα και τους κοίταζα με φόβο να φανώ αδιάκριτος. Πόσο μισθό μπορεί να παίρνει αυτός ο παπάς; 1000 ευρώ; 1200 αν είναι Α κατηγορίας, άντε 1500 ευρώ, το απίθανο 2000.Πώς να θρέψει 6 με το μωρό 7 και δύο αυτοί 9 στόματα και μάλιστα που τα μικρά παιδιά έχουν διπλάσιες ανάγκες από τους μεγάλους –πάνες, γάλατα, εμβόλια-και ο Θεός να μη το δώσει, μια αρρώστια που μικρά παιδιά πάντα τους κάτι έχουν. Πάντα τα τρέχουμε σε παιδιάτρους. Όσοι έχουμε παιδιά το ξέρουμε δα. Λεφτά – λεφτά – λεφτά!!!

   Πως τα βγάζει πέρα αυτός ο ήρωας, όταν εμείς με δυο παιδιά –που είναι ο κανόνας της αστικής- αλλοίμονο στην Ελλάδα- οικογένειας τρέμουμε την αυριανή μέρα;

  Πως τα βγάζει πέρα αυτή, η νέα ακόμη γυναίκα, η οποία από τη στιγμή που παντρεύτηκε, δεν κάνει άλλο παρά να πλένει, να σφουγγίζει, να σιδερώνει, να μαγειρεύει; Τι χάρηκε από τη ζωή όπως οι δικές μας γυναίκες;

   . Η ευλογία του Θεού –ναι. Η χαρά των παιδιών που την τριγυρίζουν-ναι. Η αίσθηση της χριστιανικής  ζωής-ναι. Αλλά…

  Αλλά και οι ανάγκες. Τα ξενύχτια δίπλα στη κούνια του μωρού που έχει πυρετό. Η έγνοια να τα διαβάσει να μη πουν ότι τα παιδιά του παπά  πάνε αδιάβαστα. Να τα πλύνει. Να τα ντύσει. Να τα ποδέσει. Είναι και αυτό. Βλέπετε ό παπάς είναι στόχος πάντα. Χίλια στραβά των άλλων δεν πειράζουν, δεν τα προσέχει κανείς, δεν τα κακολογεί .Του παπά δεν του συγχωρούν ούτε ένα ανθρώπινο στραβοπάτημα. Μια αμέλεια. Κι αν μάλιστα είναι σε χωριό που η κοινωνία είναι μικρή, ο παπάς βρίσκεται στην πρώτη γραμμή.Στόχος. Τον αγαπάνε- ναι. Τον σέβονται – ανάλογα με το πώς κερδίζεις  τον σεβασμό των άλλων, αλλά δεν του συγχωρούν  τίποτε και με τίποτε. Ξέρω τι λέω.

  Και καλοντυμένα πρέπει να είναι τα παιδιά του παπά και διαβασμένα και άψογα στη συμπεριφορά τους,  αλλιώς ποιος τον γλυτώνει!!!

   Συλλογίστηκα: Τι κάνει η πολιτεία γι` αυτόν τον ήρωα; Τον βράβευσε ποτέ ;Όχι με κουρελόχαρτα :Εύγε παπά μου. Δε μπαλώνονται οι ανάγκες μ` αυτά. Λεφτά χρειάζεται ο άνθρωπος. Να τον βοηθήσει να επιβιώσει γιατί σ` αυτόν χρωστάει και η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός που στεκόμαστε όρθιοι.

   Και η Μητρόπολη ;

   Τι να πρωτοκάνει  ή Μητρόπολη; Βοηθάει αλλά ποιόν να πρωτοβοηθήσει; Συσσίτια. Ρούχα. Φάρμακα. Λεφτά. Παντού χέρια απλωμένα: Βοηθήστε μας.

Γογγύζουν οι ενορίες : Ελεήστε μας-πεινάμε. Οι παπάδες κόβουν τη  μπουκιά από το στόμα τους να δώσουν –να σώσουν – και στους άλλους .Μοιράζουν ως και το ψωμί των παιδιών τους. Ξέρω τι λέω.

  Και η πολιτεία;    

  Α, η Πολιτεία; Αυτή θέλει τον παπά ρακένδυτο, να ζητιανεύει «Ελεήστε με». Αν ήταν στο χέρι της θα  έκλεινε ακόμη και τις εκκλησίες  για να μη πληρώνει μισθούς στους παπάδες .Το ακούμε καθημερινά. Αντιπολίτευση και συμπολίτευση: Η εκκλησιαστική περιουσία. Λες και έμεινε τίποτε από αυτή τη ρημάδα την περιουσία!!!

   Κοίταζα αυτόν τον παπά – τον ήρωα της ζωής και του Ελληνισμού και της Ορθοδοξίας. Ντράπηκα να πάω να του φιλήσω το χέρι και να του πω: Παπά μου συγχώραμε που σου χρωστάμε τόσα και δε μπορώ να σου ξοφλήσω τίποτε. Κάπου έπρεπε να σου έχουν στήσει το άγαλμα.

Να σε ευλογεί ο Θεός και να προσεύχεσαι και για μας τους φταίχτες!

                                Σταύρος Ιντζεγιαννης